Even ventileren

Algemeen Discussieforum
Plaats reactie
Rood
Berichten: 8
Lid geworden op: 10 mei 2013, 19:25

Even ventileren

Bericht door Rood » 4 oktober 2013, 11:45

Mijn man en ik proberen sinds april 2012 zwanger te worden, tot hiertoe zonder succes. April 2013 zijn we naar de gyn geweest en werden we allebei binnenstebuiten gekeerd. Sinds juni zijn we in behandeling in Jette en in augustus ging onze eerste ICSI poging van start. Eind augustus werd een prachtembryootje terug geplaatst, zonder succes. Op dit moment wachten we op de start van een nieuwe cyclus om onze enige cryo terug te plaatsen.

Mijn zus (die enkele jaren jonger is dan ik) kwam gisteren samen met haar partner het fijne nieuws brengen dat ze zwanger zijn. Ze weten van onze capriolen in de mmm en wij wisten dat ze vorige maand aan kindjes zouden beginnen, toch is de schok supergroot. Ik ben heel blij voor hen dat het in ronde 1 bij hen lukte, maar ben tegelijkertijd boos, bang, teleurgesteld in mijn eigen lichaam, jaloers, ...
Wat de zaak nog erger maakt, is dat onze ouders nog niet op de hoogte zijn van hun zwangerschap en dat we naast zussen ook collega's zijn. Ze willen het nieuws pas binnen enkele weken aan de buitenwereld bekend maken en vroegen om het nieuws te zwijgen. Dat vind ik supermoeilijk, ik kan mijn verhaal nu nergens kwijt. Alleen onze ouders en enkele collega's zijn op de hoogte van onze behandeling en ben nu mijn klankbord en sociaal vangnet kwijt. Ik zou zo graag mijn verhaal doen tegen een van mijn collega's, maar kan niet. Ze vragen me wat er scheelt en ik kan mijn ei niet kwijt want ik mag niets zeggen. Ik zag m'n zus vanmorgen, maar kon haar amper aankijken en moest heel veel moeite doen om m'n tranen te verbijten.

Ik hoop dat ik dit snel een plaatsje kan geven want ben bang dat dit de relatie met m'n zus gaat verzuren.

lotje83
Berichten: 249
Lid geworden op: 30 augustus 2011, 0:06

Bericht door lotje83 » 4 oktober 2013, 23:22

Ik heb bijna hetzelfde meegemaakt. Alleen was het met een van mijn beste vriendinnen. Wij zaten midden in de mmm. Zij vertelde me dat ze gestopt was met de pil en drie weken later dat ze zwanger was. Ik wist het als eerste. Ik ben de volgende dag m'n hart gaan uitstorten bij een niet gemeenschappelijke vriendin. Dat ging niet anders. Het was voor mij een van de moeilijkste momenten tijdens de behandelperiode.
Ik wens jullie heel veel sterkte.
x

Rood
Berichten: 8
Lid geworden op: 10 mei 2013, 19:25

Bericht door Rood » 5 oktober 2013, 8:58

Dankjewel voor je lieve woorden. Nu het weekend is en ik m'n zus niet zie gaat het al beter. M'n hart luchten bij een niet-gemeenschappelijke vriendin kan ik niet, die zijn niet op de hoogte van onze behandeling en die wil ik niet op de hoogte brengen.
Ik ben gisterenvm naar huis gereden van werk omdat het echt niet ging, had een hele nacht geweend en kon me toch niet concentreren. Ik kreeg 's avonds lieve berichtjes van m'n collega's om te vragen hoe het gaat, maar niks van m'n zus.
Ik heb gisteren een goeie babbel gehad met mijn man en heb met hem besproken om toch één van m'n collega's op de hoogte te brengen. M'n zus doet sinds september een interim bij ons op school en moet, zodra ze de directie op de hoogte heeft gebracht, stoppen met werken. Ik moet het aan iemand vertellen of ik word gek.
Ik hou mijn hart vast voor maandag want dan moet ik haar weer zien.

lotje83
Berichten: 249
Lid geworden op: 30 augustus 2011, 0:06

Bericht door lotje83 » 7 oktober 2013, 12:05

Wij wilden de behandeling ook kost wat kost voor onszelf houden. Uiteindelijk heb ik het, door omstandigheden, na 1.5 jaar toch tegen een aantal mensen gezegd. Sommigen weten niet wat zeggen, zullen er nooit achter vragen of zeggen de verkeerde dingen. Maar aan enkele andere vriendinnen heb ik wel heel veel steun gehad.
We hebben ondertussen een flinke zoon na ivf. Een maand geleden bleek ik opnieuw zwanger te zijn, maar die is uitgemond in een miskraam. Dit hebben we niet verzwegen. En het is net hetzelfde als voordien: zwijgen, foute dingen zeggen... maar ook weer hele lieve reacties.
Wat ik wil zeggen, moest ik de tijd terugdraaien, ik zou misschien wel meer open geweest zijn. Geen smoesjes meer, meer begrip tijdens moeilijke periodes, mijn man eens kunnen ontlasten wanneer ik nog een wou praten of huilen...
Je moet natuurlijk die weg gaan die voor jullie het beste lijkt. Dat is bij iedereen anders.
Liefs
x

Sandra123
Berichten: 11
Lid geworden op: 8 oktober 2013, 21:03

Bericht door Sandra123 » 9 oktober 2013, 9:24

Wat een verhaal, niet simpel. Ik kan begrijpen dat het allemaal heel dubbel is: je bent blij voor jouw zus, maar het is gewoon verscheurend voor jezelf.
Is het een idee om jouw zus te vragen of je één iemand als vertrouwenspersoon mag nemen? Misschien beseft ze niet dat ze jouw sociaal vangnet afneemt door te vragen niets te vertellen. Misschien wil ze dat wel helemaal niet en vindt ze het dik ok als jij het aan een paar mensen wel kwijt kan.
Nu zeg je er niets van tegen haar en in haar hoofd zullen er zich ook allemaal scenario's afspelen waarom je haar niet durft aan te kijken en waarom je wenend vertrokken bent.
Net zoals Lotje zegt, lijkt het me ook goed voor jezelf om er met haar over te praten, hoe moeilijk het ook is.
Veel sterkte lieve vrouw.
Lieve groetjes,
Sandra

Rood
Berichten: 8
Lid geworden op: 10 mei 2013, 19:25

Bericht door Rood » 9 oktober 2013, 10:22

Dankjewel Sandra voor de lieve woorden. Ik heb haar zaterdag via sms gevraagd of ik één iemand in vertrouwen mocht nemen en dat ik nood had aan een babbel met een buitenstaander, dat leek ons een mooi compromis. Ik kreeg vele uren later een negatief antwoord, ik moet maar met m'n man praten, daar heb ik veel meer aan dan aan een collega volgens haar. Ik heb dan terug gesmst dat ik niet begreep waar het probleem lag en dat de nood om met iemand te praten heel hoog was, maar heb geen reactie meer gekregen. Ik voel me aan de kant gezet, alleen en onbegrepen door m'n zus. Ik had nooit verwacht dat uitgerekend zij zo hard voor mij kon zijn.
Zaterdagavond heb ik enkele van m'n collega's gezien (dat zijn eigenlijk allemaal vriendinnen geworden, we kennen elkaar al 5 jaar, hebben dezelfde leeftijd, zien elkaar regelmatig buiten school) en ze hebben het geraden. Toen één van hen vroeg of m'n zus toch niet zwanger was, ben ik in huilen uitgebarsten en heb ik alles verteld. Ik kon het niet meer tegenhouden en wilde ook niet liegen tegen hen. Ze hebben gedaan waar ik nood aan had : geluisterd, geknuffeld en me moed ingesproken.
Het weerzien van m'n zus was geen makkelijk moment, ik kwam de leraarskamer binnen en begroette iedereen zoals anders, iedereen zei iets terug en keek me aan, behalve zij. Ik denk dat ze zich geen houding weet aan te meten en niet goed weet wat zeggen of doen. Ik hoop dat ik er binnenkort met haar over kan praten, maar nu is nog te vroeg, de wond is nog te vers en de emoties nog te sterk aanwezig.
Op dit moment is er iets gebroken en dit heeft tijd nodig om te helen. Ik had van iemand, die weet hoe ik in elkaar steek, weet dat m'n collega's m'n vangnet zijn en mij onvoorwaardelijk graag zou moeten zien, deze reactie en onbegrip nooit verwacht.

Sandra123
Berichten: 11
Lid geworden op: 8 oktober 2013, 21:03

Bericht door Sandra123 » 9 oktober 2013, 14:26

ooooh, jouw verhaal grijpt me echt aan. het is zo herkenbaar en zoooo spijtig. Toch jammer dat er zo weinig begrip kan zijn en nog "jammerder" van de mensen die zo dicht bij je staan.
Gelukkig maar dat jouw collega's jou zo steunen, fijn dat je bij hen wel terecht kan.
Die knuffels zijn écht nodig hé, ik herken dat ;-).
Ik wens je veel warmte van jouw collega's toe en hopelijk binnenkort ook terug van jouw zus.
Ik bedenk me net dat zij ook een hele resem hormonen door haar lijf heeft gieren op dit moment en misschien ook van de ene emotie in de andere gegooid wordt, vertrouwen maar dat het dat is hé.

Veel warme groeten van mij alvast en weet dat je écht niet alleen staat hiermee.
Mij doet dat alvast (als newbee hier) veel deugd.
Sandra

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 19 gasten