Bericht
door mindy » 18 februari 2014, 20:26
Sorry, maar jullie snappen mij compleet niet, omdat jullie een man hebben die wel kinderen wil en jullie wel steunt om jullie gezinswens te vervullen. Als het bij jullie niet lukt, ligt dat aan de natuur.
Als ik en vele andere vrouwen geen kinderen krijgen, ligt dat dikwijls ook aan de emancipatie. Niet alle vrouwen hebben jullie geluk om een man te hebben die wel kinderen wil.
In mijn ervaring zijn mannen slappe zakken. Ik heb genoeg relaties gehad, die altijd afspringen op mijn kinderwens. Mag ik dan mijn ex partners hen niet verwijten dat ze met mijn voeten gespeeld hebben? Alles was in orde. Ze stonden open voor kinderen, maar het was altijd op de lange baan.
Altijd hadden mijn exen een excuus en ik hield altijd rekening met hen en zorgde maar netjes voor contraceptie, tot ik er genoeg van had en mijn partners uiteindelijk geen kinderen bleken te willen, maar gewoon deden alsof, omdat ze goed genoeg wisten dat ik anders nooit een relatie met hen begonnen zou zijn.
Misschien zou u dan beter eens walgen van dat soort mannen.
Ik heb er grondig over nagedacht en lees nu ook artikelen en studies over de gevolgen van donorkinderen, waardoor ik zeker nooit een kind uit de spermabank zou willen. Ik weet dat er vrouwen zijn die als noodgedwongen alleenstaande moeders hiervoor kiezen, maar zelf heb ik uitgemaakt dat ik dan een kind op de wereld zet, vol vraagtekens.
Mensen hebben recht om te weten waar ze van afstammen en inderdaad, de spermabank is een eerlijk antwoord, dat ik aan mijn kind zou geven, maar persoonlijk vind ik dat erg onverantwoord tegenover dat kind.
Dan heb ik ook nog eens aan een gekende donor gedacht, maar dan bleken er weer een pak juridische problemen te zijn, waar ik ook rekening mee wil houden.
Mijn wens was om een man te treffen om een gezin mee te stichten. Ik wordt al heel moeilijk verliefd, maar blijkbaar spelen sommige mannen dan zo met je gevoelens, dat je hun rol in de natuur ook eens mag bekijken.
Als sommige mannen zich hier beledigd voelen, is dat onterecht, maar helaas zijn er genoeg mannen die wel zich wel beledigd mogen voelen, maar het niet zijn.
Ik ben zo 10 jaar van mijn leven verloren aan een man, die me eerst deed geloven dat hij geen kinderen kon krijgen. Uiteindelijk geraakte ik toch zwanger en sloeg hij me een miskraam, omdat hij me de waarheid niet durfde zeggen, namelijk dat hij geen kinderen wou. Was hij van in het begin eerlijk tegen mij geweest, waas ik nooit een relatie met hem begonnen. Uiteindelijk had hij nog skeletten in de kast.
Sorry, maar moet ik dan nog respect hebben voor die man? Nu zit ik weer in een relatie die meer dan 2 jaar duurt en komt mijn vriend ook voor de proppen dat hij geen kinderen wil.
Het is niet gemakkelijk om alles zomaar in de steek te laten, als je samen al iets hebt opgebouwd en je dan weer alles opnieuw moet achterlaten.
Dus vergeef me dat ik geen positief beeld heb van de mannen in mijn leven en ik vind persoonlijk een man flikken door toch zwanger te geraken, minder erg dan een vrouw de kostbaarste, vruchtbaarste periode van haar leven schaken met leugens om haar kinderwens uiteindelijk tot haar menopauze te rekken, in plaats van haar te laten gaan en haar geluk dan op een ander te zoeken.
De meeste van mijn vriendinnen en kennissen die kinderen hebben, zijn ook eerder per ongeluk zwanger geraakt en de meeste van die verwekkers kijken er niet naar om. Meestal vinden ze dan achteraf wel een goede vader voor hun kind. Die vrouwen hebben hun partners niets geflikt, maar het condoom scheurde, of de pil was vergeten en ga zo verder.
Mijn vriend geeft ook toe dat hij wel open stond voor een relatie met een vrouw die al een kind heeft, maar te bang is van de veranderende situatie die een eigen kind met zich mee kan brengen. Ik denk dat het ook makkelijker is om een juiste man te vinden, als je al een kind hebt, dan van nul te beginnen.
Daarom lijkt een kind krijgen me nu belangrijker dan de relatie. Ik ben het ook beu om continu aan zware pijnstillers te zitten en cortisonen om de bijwerkingen ervan in te perken, omdat ik krom loop van de pijn door mijn spiraal. Alleen al daarom zou ik ze er uit willen.
Dus voor wie hier om één of andere manier geen kinderen kan krijgen, wees blij dat je steun hebt aan elkaar en dat je tenminste op dezelfde golflengte zat. Koester jullie mannen, want ze zijn een zeldzame soort.
Ik vind het erg verschrikkelijk dat er inderdaad mensen zijn die geen kinderen kunnen krijgen, maar ik denk dat ik het voor mezelf makkelijker zou kunnen aanvaard hebben dat ik kinderloos zou geweest zijn, om een medische reden, dan zoals het nu is.
Ik snap dat jullie misschien ergens jaloers zijn op mij, omdat ik wel kinderen kan krijgen sommige onder jullie niet, maar ik ben ergens ook jaloers op jullie, omdat jullie tenminste en man getroffen hebben, waar je wel je idealen mee deelt.
Ik krijg het gevoel dat mijn wil gewoon kapot gemaakt wordt door die van mijn partner en voel me daar alles behalve goed bij. Ik wil zijn wil respecteren en heb het al verschillende keren uitgemaakt en blijf ergens zitten zoeken naar een betere man, die wil kinderen wil, maar ik heb er tot nu toe nog geen gevonden en mijn vriend blijft maar elke keer terug komen, wetende dat ik echt van hem hou. Ik wou enkel dat ik zijn mening over kinderen kon veranderen. Hij heeft het ook niet gewenst dat ik bijna gestorven ben van longembolen door mijn pil en dat ik ondertussen verga van de pijn door mijn spiraal. Het is alsof mijn lichaam letterlijk en figuurlijk kapot gaat van de contraceptie, omdat ik die eigenlijk niet meer wil.
Soms krijg ik het gevoel dat er voor elke man zonder kinderwens, 10 vrouwen met zijn. Ik zie hoe langer hoe meer alleenstaande moeders naar KID grijpen en dat zet me wel aan het nadenken.
Ik zou zeggen dat sommige vrouwen sociaal kinderloos blijven, doordat de mannen niet mee willen. Ik sluit ook niet uit dat er vrouwen zijn die geen kinderen willen met een partner die er wel wil, maar een man die kinderen wil, heeft meer keuze aan vrouwen die er wel willen, dan omgekeerd.
Jullie reacties getuigen trouwens ook van veel medeleven en volwassenheid. Ik leef met jullie mee dames en hoop dat jullie kinderwens ook mag uitkomen, maar vind het laag dat jullie mij blijkbaar mijn geluk niet gunnen.
Wat ik by the way nog wou zeggen: ik vind een man flikken in de zin van een kind van hem krijgen zonder zijn wil en hem er voor laten opdraaien ook niet gepast. Moest ik zwanger worden van een man die er geen verantwoordelijkheid voor wil dragen, zou ik daar geen probleem van maken. Ik zou niet willen dat hij het herkent en er alimentatie voor zou betalen. Dat zou ik er ook over vinden, maar ik zou hem wel het recht geven om het kind te zien en de keuze of hij vader wil zijn of enkel verwekker, maar hem zeker nooit tot iets dwingen.
Op dat punt vind ik dat er ook een hiaat in de wet zit. Toen mijn ex mij een miskraam sloeg, was ik officieel met hem getrouwd en zou hij er juridisch niet aan ontsnappen dat hij de vader is. Hij wist dat ik dan alimentatie zou kunnen eisen en wou dat ik een abortus onderging. Die zwangerschap had ik dus NIET gepland, maar hij bleek laag vruchtbaar te zijn en niet onvruchtbaar, achteraf. Ik had de hoop toen al opgegeven, na 10 jaar samen te zijn en ik beschouwde het als een mirakel.
Hij vatte het anders op en beschuldigde me meteen van overspel en toen hij een advocaat gesproken had, sloeg hij me een miskraam, omdat hij dat kind echt niet wou. Ergens heeft hij het ook aan zichzelf te danken. Hij wist dat ik het wel wou.
Met mijn huidige vriend ben ik hierdoor doelbewust niet van plan om ooit te trouwen, omdat ik hem dus wel de keuze wil geven om te gaan lopen, moest ik zwanger geraken. Alleen weet ik dat wat hij zou kiezen, hij een heel ander persoon is dan mijn ex en mij zeker geen miskraam zou slaan en ik ben er zeker van dat ik met hem een vriendschappelijke oplossing zou vinden.