Astrid Theunissen - Slappe zakken

Algemeen Discussieforum
mindy
Berichten: 38
Lid geworden op: 10 augustus 2010, 19:14

Astrid Theunissen - Slappe zakken

Bericht door mindy » 13 februari 2014, 17:12

Allereerst het artikel waar ik naar verwijs:
http://www.brusselsjournal.com/node/4578
Wij zijn voorstander van open communicatie en dialoog, maar kunnen niet toestaan dat mensen zich aangevallen of beledigd voelen - daarom werd de inhoud van dit bericht, na een eerste opmerking, verwijderd. DVO

Lie_29
Berichten: 1063
Lid geworden op: 12 januari 2009, 23:18

Bericht door Lie_29 » 14 februari 2014, 20:56

Ik ben halverwege gestopt met lezen. Mevrouw, emancipatie is een goeie zaak, maar u lijkt me de horror voor elke man. Die van mij davert in alle geval op zijn benen bij het voorlezen van enkele passages uit uw epistel. En een 'slappe zak' is hij allerminst.

Mag ik er u ten andere op wijzen dat dit een site is voor mensen die -in samenspraak met hun partner, de zottinnen :D - er jaren over doen om een kind te krijgen en dus vaak niet zomaar met seks en bijhorende 'kwak' zwanger kunnen worden.
Uw schrijfsel is hier totaal misplaatst en ik mag van harte hopen dat u geen enkele man kan 'flikken' want dat verdient geen enkel mens.

Bjorn en Kim
Berichten: 4308
Lid geworden op: 24 augustus 2007, 10:56

Bericht door Bjorn en Kim » 14 februari 2014, 21:56

Lie ik sluit me helemaal bij je aan! Bah bah bah!

mindyke
Berichten: 3760
Lid geworden op: 21 maart 2010, 12:44

Bericht door mindyke » 15 februari 2014, 14:26

hahahah crazy woman! wat een tekst! jammer dat je nickname ook mindy is. schaam me nu al voor men nickname!

mindy
Berichten: 38
Lid geworden op: 10 augustus 2010, 19:14

Bericht door mindy » 18 februari 2014, 20:26

Blijkbaar vinden sommige mensen mijn teksten hier beledigend, terwijl ze hen duidelijk niet snappen.
Laatst gewijzigd door mindy op 18 februari 2014, 20:28, 1 keer totaal gewijzigd.

mindy
Berichten: 38
Lid geworden op: 10 augustus 2010, 19:14

Bericht door mindy » 18 februari 2014, 20:26

Sorry, maar jullie snappen mij compleet niet, omdat jullie een man hebben die wel kinderen wil en jullie wel steunt om jullie gezinswens te vervullen. Als het bij jullie niet lukt, ligt dat aan de natuur.

Als ik en vele andere vrouwen geen kinderen krijgen, ligt dat dikwijls ook aan de emancipatie. Niet alle vrouwen hebben jullie geluk om een man te hebben die wel kinderen wil.

In mijn ervaring zijn mannen slappe zakken. Ik heb genoeg relaties gehad, die altijd afspringen op mijn kinderwens. Mag ik dan mijn ex partners hen niet verwijten dat ze met mijn voeten gespeeld hebben? Alles was in orde. Ze stonden open voor kinderen, maar het was altijd op de lange baan.

Altijd hadden mijn exen een excuus en ik hield altijd rekening met hen en zorgde maar netjes voor contraceptie, tot ik er genoeg van had en mijn partners uiteindelijk geen kinderen bleken te willen, maar gewoon deden alsof, omdat ze goed genoeg wisten dat ik anders nooit een relatie met hen begonnen zou zijn.

Misschien zou u dan beter eens walgen van dat soort mannen.

Ik heb er grondig over nagedacht en lees nu ook artikelen en studies over de gevolgen van donorkinderen, waardoor ik zeker nooit een kind uit de spermabank zou willen. Ik weet dat er vrouwen zijn die als noodgedwongen alleenstaande moeders hiervoor kiezen, maar zelf heb ik uitgemaakt dat ik dan een kind op de wereld zet, vol vraagtekens.

Mensen hebben recht om te weten waar ze van afstammen en inderdaad, de spermabank is een eerlijk antwoord, dat ik aan mijn kind zou geven, maar persoonlijk vind ik dat erg onverantwoord tegenover dat kind.

Dan heb ik ook nog eens aan een gekende donor gedacht, maar dan bleken er weer een pak juridische problemen te zijn, waar ik ook rekening mee wil houden.

Mijn wens was om een man te treffen om een gezin mee te stichten. Ik wordt al heel moeilijk verliefd, maar blijkbaar spelen sommige mannen dan zo met je gevoelens, dat je hun rol in de natuur ook eens mag bekijken.

Als sommige mannen zich hier beledigd voelen, is dat onterecht, maar helaas zijn er genoeg mannen die wel zich wel beledigd mogen voelen, maar het niet zijn.

Ik ben zo 10 jaar van mijn leven verloren aan een man, die me eerst deed geloven dat hij geen kinderen kon krijgen. Uiteindelijk geraakte ik toch zwanger en sloeg hij me een miskraam, omdat hij me de waarheid niet durfde zeggen, namelijk dat hij geen kinderen wou. Was hij van in het begin eerlijk tegen mij geweest, waas ik nooit een relatie met hem begonnen. Uiteindelijk had hij nog skeletten in de kast.

Sorry, maar moet ik dan nog respect hebben voor die man? Nu zit ik weer in een relatie die meer dan 2 jaar duurt en komt mijn vriend ook voor de proppen dat hij geen kinderen wil.

Het is niet gemakkelijk om alles zomaar in de steek te laten, als je samen al iets hebt opgebouwd en je dan weer alles opnieuw moet achterlaten.

Dus vergeef me dat ik geen positief beeld heb van de mannen in mijn leven en ik vind persoonlijk een man flikken door toch zwanger te geraken, minder erg dan een vrouw de kostbaarste, vruchtbaarste periode van haar leven schaken met leugens om haar kinderwens uiteindelijk tot haar menopauze te rekken, in plaats van haar te laten gaan en haar geluk dan op een ander te zoeken.

De meeste van mijn vriendinnen en kennissen die kinderen hebben, zijn ook eerder per ongeluk zwanger geraakt en de meeste van die verwekkers kijken er niet naar om. Meestal vinden ze dan achteraf wel een goede vader voor hun kind. Die vrouwen hebben hun partners niets geflikt, maar het condoom scheurde, of de pil was vergeten en ga zo verder.

Mijn vriend geeft ook toe dat hij wel open stond voor een relatie met een vrouw die al een kind heeft, maar te bang is van de veranderende situatie die een eigen kind met zich mee kan brengen. Ik denk dat het ook makkelijker is om een juiste man te vinden, als je al een kind hebt, dan van nul te beginnen.

Daarom lijkt een kind krijgen me nu belangrijker dan de relatie. Ik ben het ook beu om continu aan zware pijnstillers te zitten en cortisonen om de bijwerkingen ervan in te perken, omdat ik krom loop van de pijn door mijn spiraal. Alleen al daarom zou ik ze er uit willen.

Dus voor wie hier om één of andere manier geen kinderen kan krijgen, wees blij dat je steun hebt aan elkaar en dat je tenminste op dezelfde golflengte zat. Koester jullie mannen, want ze zijn een zeldzame soort.

Ik vind het erg verschrikkelijk dat er inderdaad mensen zijn die geen kinderen kunnen krijgen, maar ik denk dat ik het voor mezelf makkelijker zou kunnen aanvaard hebben dat ik kinderloos zou geweest zijn, om een medische reden, dan zoals het nu is.

Ik snap dat jullie misschien ergens jaloers zijn op mij, omdat ik wel kinderen kan krijgen sommige onder jullie niet, maar ik ben ergens ook jaloers op jullie, omdat jullie tenminste en man getroffen hebben, waar je wel je idealen mee deelt.

Ik krijg het gevoel dat mijn wil gewoon kapot gemaakt wordt door die van mijn partner en voel me daar alles behalve goed bij. Ik wil zijn wil respecteren en heb het al verschillende keren uitgemaakt en blijf ergens zitten zoeken naar een betere man, die wil kinderen wil, maar ik heb er tot nu toe nog geen gevonden en mijn vriend blijft maar elke keer terug komen, wetende dat ik echt van hem hou. Ik wou enkel dat ik zijn mening over kinderen kon veranderen. Hij heeft het ook niet gewenst dat ik bijna gestorven ben van longembolen door mijn pil en dat ik ondertussen verga van de pijn door mijn spiraal. Het is alsof mijn lichaam letterlijk en figuurlijk kapot gaat van de contraceptie, omdat ik die eigenlijk niet meer wil.

Soms krijg ik het gevoel dat er voor elke man zonder kinderwens, 10 vrouwen met zijn. Ik zie hoe langer hoe meer alleenstaande moeders naar KID grijpen en dat zet me wel aan het nadenken.

Ik zou zeggen dat sommige vrouwen sociaal kinderloos blijven, doordat de mannen niet mee willen. Ik sluit ook niet uit dat er vrouwen zijn die geen kinderen willen met een partner die er wel wil, maar een man die kinderen wil, heeft meer keuze aan vrouwen die er wel willen, dan omgekeerd.

Jullie reacties getuigen trouwens ook van veel medeleven en volwassenheid. Ik leef met jullie mee dames en hoop dat jullie kinderwens ook mag uitkomen, maar vind het laag dat jullie mij blijkbaar mijn geluk niet gunnen.

Wat ik by the way nog wou zeggen: ik vind een man flikken in de zin van een kind van hem krijgen zonder zijn wil en hem er voor laten opdraaien ook niet gepast. Moest ik zwanger worden van een man die er geen verantwoordelijkheid voor wil dragen, zou ik daar geen probleem van maken. Ik zou niet willen dat hij het herkent en er alimentatie voor zou betalen. Dat zou ik er ook over vinden, maar ik zou hem wel het recht geven om het kind te zien en de keuze of hij vader wil zijn of enkel verwekker, maar hem zeker nooit tot iets dwingen.

Op dat punt vind ik dat er ook een hiaat in de wet zit. Toen mijn ex mij een miskraam sloeg, was ik officieel met hem getrouwd en zou hij er juridisch niet aan ontsnappen dat hij de vader is. Hij wist dat ik dan alimentatie zou kunnen eisen en wou dat ik een abortus onderging. Die zwangerschap had ik dus NIET gepland, maar hij bleek laag vruchtbaar te zijn en niet onvruchtbaar, achteraf. Ik had de hoop toen al opgegeven, na 10 jaar samen te zijn en ik beschouwde het als een mirakel.

Hij vatte het anders op en beschuldigde me meteen van overspel en toen hij een advocaat gesproken had, sloeg hij me een miskraam, omdat hij dat kind echt niet wou. Ergens heeft hij het ook aan zichzelf te danken. Hij wist dat ik het wel wou.

Met mijn huidige vriend ben ik hierdoor doelbewust niet van plan om ooit te trouwen, omdat ik hem dus wel de keuze wil geven om te gaan lopen, moest ik zwanger geraken. Alleen weet ik dat wat hij zou kiezen, hij een heel ander persoon is dan mijn ex en mij zeker geen miskraam zou slaan en ik ben er zeker van dat ik met hem een vriendschappelijke oplossing zou vinden.

mindyke
Berichten: 3760
Lid geworden op: 21 maart 2010, 12:44

Bericht door mindyke » 18 februari 2014, 23:34

eigenlijk begrijp ik niet goed wat je op een forum als dvo komt doen... Niemand hier kan zijn man of vriend "erbij flikken" en hebben allemaal doelbewust gekozen om voor een kindje te gaan. Buiten de alleenstaande moeders , ieder MET zen partner. Dus waarom hier bij mensen die wel samen ervoor gaan mannen komen afschilderen als slappe zakken???

Je schrijft dat mensen hier jaloers zijn op jouw vruchtbaarheid? Maar misschien is jouw uitgesproken mening over mannen wel wat jaloersheid op mannen die wel voor kinderen willen gaan?

je verleden, niet min, maar misschien eerst daaraan werken voor je "frustraties" ?

eva30
Berichten: 177
Lid geworden op: 15 september 2011, 8:58

Bericht door eva30 » 19 februari 2014, 8:36

wij jaloers..... ja op koppels die zonder problemen (zonder nadenken dus) kinderen kunnen krijgen. Maar niet op mensen zoals jou.

Mijne man is geen slappe zak, hij had in het begin een grotere kinderwens als mij, en na jaren van intens verdriet, verlies en depressies hebben we nu een fantastisch kind.

naar mijn bescheiden mening gaat u bijzonder kort door de bocht. want het probleem van geen kinderen kunnen krijgen ligt niet altijd bij vrouwen maar ook bij mannen. ik denk dat u eerder een probleem hebt met mensenkennis en de juiste man gewoon niet kunt vinden. Ik wou aan uw teksten geen woorden aan vuil maken, maar kon het niet laten! en ik zeg het in fatsoenlijke woorden en niet zoals ik het denk.

Kinderen kies je met twee. En alstublieft seg, kinderen van donors hebben later gevolgen! Ik denk dat u niet weet wat u hier zegt.

Vraagtekens
Berichten: 2445
Lid geworden op: 17 augustus 2012, 10:43

Bericht door Vraagtekens » 19 februari 2014, 10:25

Beste

Ik begrijp je frustraties en je hebt al behoorlijk wat bagage achter je.. ik heb je andere verhalen al in ander topic gelezen. en heb je toen gesteund.
Gesteund in de zin van dat je moet proberen praten met je huidige partner en lukt het niet.. en zitten jullie op een andere golflengte dan is dit niet de man van jouw leven.

Je hebt een kinderwens, maar je schildert donor nu af alsof het iets verschrikkelijk is!
Sorry mijn man wou niets liever dan een kind. MAAR door KANKER onvruchtbaar! en sorry voor ons was donor de enigste manier om samen een gezin te hebben.
Ons kind zal alle rechten hebben en alle liefde ontvangen dat het nodig heeft. Je kunt perfect van een niet anonieme donor sperma aankopen!
ga naar Nederland he! daar kan je zelfs contact met hen hebben.

Er zijn genoeg manieren om zaken op te lossen. Maar eerst en vooral moet je zelf gelukkig zijn.. en is geluk bij jou een leven een gezin met een kind. Sorry dat zit je gewoon nu in een foute situatie. en dan moet je daar iets aan doen.
Dat je gefrustreerd bent over je exen, is je goed recht en dat je daar kwaad op bent ook. Maar misschien moet je ook even kwaad op jezelf zijn dat je sommige dingen zo lang hebt aanvaard.
Tijd om zelf actie te ondernemen lijkt het mij

mindy
Berichten: 38
Lid geworden op: 10 augustus 2010, 19:14

Bericht door mindy » 20 februari 2014, 12:26

Het probleem is dat ik een kind wil MET een vader en dat helaas de mannen die ik ontmoet geen kinderen willen, of als ze kinderen willen, al bezet zijn en ik ook geen zin heb om de man van een ander af te pakken.

Ik begrijp dat voor onvruchtbare mannen een kind van donorsperma de enige manier is om kinderen te krijgen, maar ik vind het dus heel wraakroepend dat er dus bv mannen zijn die zich achter de rug van hun vrouw laten steriliseren, omdat ze maar geen kinderen zouden krijgen. Mijn schoonmoeder heeft mijn vriend achter mijn rug om willen laten steriliseren, maar dat heeft hij zelf niet laten doorgaan. Persoonlijk vind ik dat veel erger dan dat je partner zwanger wordt tegen jouw wil en jou er niet voor wil laten opdraaien.

Ik snap dat het ook zijn frustratie is dat hij altijd gedumpt wordt en dat zijn relaties altijd eindigen, door het feit dat hij geen kinderen wil. Alle mannen die geen kinderen willen en die hij kent, zijn allemaal gefrustreerde vrijgezellen, waar geen vrouw naar omkijkt. Ik weet dat inderdaad het aantal vrouwen met kinderwens groter is dan het aantal mannen met kinderwens.

Ik heb ooit een artikel gelezen over een vrouw die haar kinderwens opgaf voor haar man, maar die blijft toch ergens met een soort van onbevredigd gevoel achter.

Ik wil graag een kind van een man waar ik van hou, maar de mannen waar ik van hou, maar dan vrees ik dat de enige oplossing die er in zit, hem inderdaad voor een voldongen feit zetten is. Ik ben op een leeftijd gekomen dat elke eisprong telt en ik geen jaren meer te verliezen heb om misschien weer een slappe zak te treffen.

En een donor: ik heb er goed over nagedacht, maar ik zie dat niet zitten. Ik wil duidelijk dat mijn kind in een relatie ontstaat en als mijn vriend inderdaad een relatie met mij wil blijven houden, zoals hij aangeeft, zal hij geen andere keuze hebben dan voor een kind te gaan of weer afgedankt te worden.

Of zijn angst dat ik hem zou laten vallen als ik een kind heb, waar is, hangt volledig van hemzelf af. Ik ben niet van plan hem te dumpen, maar hij heeft wel het recht me te laten zitten.

Trouwens, de nieuwe vrouw van mijn ex heeft hem ook geflikt en gezien hij met haar getrouwd is, mag hij tegen heug en meug maar met zijn zoontje geconfronteerd worden. What comes around goes around. Haar heeft hij geen miskraam geslagen, omdat hij nog weet wat de gevolgen gaan zijn, gezien ik hem al eens heb laten veroordelen.

mindy
Berichten: 38
Lid geworden op: 10 augustus 2010, 19:14

Bericht door mindy » 20 februari 2014, 12:26

Het probleem is dat ik een kind wil MET een vader en dat helaas de mannen die ik ontmoet geen kinderen willen, of als ze kinderen willen, al bezet zijn en ik ook geen zin heb om de man van een ander af te pakken.

Ik begrijp dat voor onvruchtbare mannen een kind van donorsperma de enige manier is om kinderen te krijgen, maar ik vind het dus heel wraakroepend dat er dus bv mannen zijn die zich achter de rug van hun vrouw laten steriliseren, omdat ze maar geen kinderen zouden krijgen. Mijn schoonmoeder heeft mijn vriend achter mijn rug om willen laten steriliseren, maar dat heeft hij zelf niet laten doorgaan. Persoonlijk vind ik dat veel erger dan dat je partner zwanger wordt tegen jouw wil en jou er niet voor wil laten opdraaien.

Ik snap dat het ook zijn frustratie is dat hij altijd gedumpt wordt en dat zijn relaties altijd eindigen, door het feit dat hij geen kinderen wil. Alle mannen die geen kinderen willen en die hij kent, zijn allemaal gefrustreerde vrijgezellen, waar geen vrouw naar omkijkt. Ik weet dat inderdaad het aantal vrouwen met kinderwens groter is dan het aantal mannen met kinderwens.

Ik heb ooit een artikel gelezen over een vrouw die haar kinderwens opgaf voor haar man, maar die blijft toch ergens met een soort van onbevredigd gevoel achter.

Ik wil graag een kind van een man waar ik van hou, maar de mannen waar ik van hou, maar dan vrees ik dat de enige oplossing die er in zit, hem inderdaad voor een voldongen feit zetten is. Ik ben op een leeftijd gekomen dat elke eisprong telt en ik geen jaren meer te verliezen heb om misschien weer een slappe zak te treffen.

En een donor: ik heb er goed over nagedacht, maar ik zie dat niet zitten. Ik wil duidelijk dat mijn kind in een relatie ontstaat en als mijn vriend inderdaad een relatie met mij wil blijven houden, zoals hij aangeeft, zal hij geen andere keuze hebben dan voor een kind te gaan of weer afgedankt te worden.

Of zijn angst dat ik hem zou laten vallen als ik een kind heb, waar is, hangt volledig van hemzelf af. Ik ben niet van plan hem te dumpen, maar hij heeft wel het recht me te laten zitten.

Trouwens, de nieuwe vrouw van mijn ex heeft hem ook geflikt en gezien hij met haar getrouwd is, mag hij tegen heug en meug maar met zijn zoontje geconfronteerd worden. What comes around goes around. Haar heeft hij geen miskraam geslagen, omdat hij nog weet wat de gevolgen gaan zijn, gezien ik hem al eens heb laten veroordelen.

Vraagtekens
Berichten: 2445
Lid geworden op: 17 augustus 2012, 10:43

Bericht door Vraagtekens » 20 februari 2014, 13:26

mss via een goede dating site zoekertje plaatsen..
Vrouw zoekt lieve man waarmee ze samen een gezin kan stichten..
misschien vind je zo de juiste man.. en ga je daar ook van houden van die man..
misschien heb je gewoon altijd de verkeerde tegengekomen!
succes!

mindy
Berichten: 38
Lid geworden op: 10 augustus 2010, 19:14

Bericht door mindy » 20 februari 2014, 20:45

Mijn eerste vraag op een eerst dat is altijd of hij kinderen wil. Ik krijg dan altijd een overtuigende "ja" te horen, die dan in een "ja, maar ..." en uiteindelijk in een "nee" verandert en waardoor ik altijd tijd verlies.

Sorry, ik ben eerlijk. Ik ken genoeg vrouwen die inderdaad het anders spelen. Die hebben tenminste wel kinderen.

En wanneer ga ik de juiste vinden? Ik ben bijna 37. Ik begin stilaan ook meer en meer op zoek te gaan naar een alleenstaande man die al kinderen heeft, moest het fout lopen, dat ik tenminste toch nog stiefmoeder kan worden.

Puma
Berichten: 72
Lid geworden op: 3 april 2011, 13:32

Bericht door Puma » 20 februari 2014, 22:05

Beste Mindy, ik ben 15 jaar samen geweest met mijn echtgenoot die 21 jaar ouder was dan mij en zelf 2 volwassen kinderen had....toen wij elkaar leerde kennen en samen gingen wonen was Ik 24 en wilde ik graag ooit eens kinderen ...en hij ging daar in mee....maar naarmate de jaren voorbij gingen en er geen kinderen kwamen, kwam het onderwerp ter sprake en bleek dat hij zich intussen te oud vond om er nog eens aan te beginnen....het bleef een euvel tussen ons en telkens we woorden hadden draaide het op een hoop verwijten uit ...maar ik heb nooit zelfs maar gedacht zo op mijn eentje zwanger te worden....dat zou niet fair zijn geweest tov hem of het kind...ik ben er nog altijd van overtuigd dat je er beiden moet achterstaan als je een kinderwens hebt ...toen mijn man stierf bleef ik alleen achter en heb ik vaak gedacht om via een donor kunsmatige inseminatie te laten doen....ik was bijna 39 en de klok tikte verder ....maar dan stond ik voor het dilemma wil ik dit wel alleen doen....is het niet egoistisch van mij om mijn kind een vader te ontzeggen en wat later als het vragt naar de vader .....uiteindelijk heb ik mijn partner leren kennen en ook hij had geen kinderen en samen hebben we beslist om toch die stap te zetten ...het ging niet vlot naiui kwam ivf en dan plots was iknatuurlijk zwanger ....ik ben intusse 42 e, sind 19 weken mama van een prachtige dochter en blij dat ik dit samen met mijn partner kan delen ....dit voelt voor mij juist ...een kind gewenst door ons beiden....
Ik vind het fout hoe je de man beschrijfrt ...er zullen er zo zijn maar het kan ook anders ....en 37 het kan nog altijd ...op de juiste manier ...met donor of partner doet er niet toe ...als het maar juist voelt ...en denk vanuit de positie van je kind en de vragen die het ongetwijfelt gaat stellen ...dan denk ik niet dat ze of hij wil horen je papa was maar voor 1 ding goed ....

mindy
Berichten: 38
Lid geworden op: 10 augustus 2010, 19:14

Bericht door mindy » 21 februari 2014, 22:13

Misschien spelen mijn eigen ervaringen hier ook een rol in. Mijn moeder had hetzelfde gedacht. Zij wou ook geen kind zonder vader, maar haar relatie met mijn vader liep compleet mank en ik heb meer geleden onder mijn vader zij alcoholisme en de ruzies met mijn moeder, dan onder zijn afwezigheid.
Mijn vader was ook al 48 toen ik geboren werd en heeft officieel nog kinderen van zijn eerste vrouw op zijn naam, al heeft hij met zeker 3 van de 4 niets te maken, omdat hij al heel die tijd feitelijk van haar gescheiden was. Ik ben eigenlijk zijn enige biologisch kind waar hij zeker van is, maar ik kon door omstandigheden zijn naam niet dragen.
Officieel heb ik dus geen vader, maar ik merk dat ik genoeg mannen in mijn leven heb, die wel een vaderfiguur zijn voor mij. Van heb heb ik meer wijsheden geleerd dan van mijn echte vader.

Ik denk dat de meeste vrouwen niet bewust alleen aan kinderen beginnen, maar een kind is ook geen garantie dat je relatie blijft duren. Mijn vriend is zo een resultaat van ouders die een kind kregen om hun fout gelopen relatie te redden, wat enkel resulteerde in meer wrevel en mijn vriend beschuldigen dat alles fout liep dankzij hem.

Mijn schoonmoeder is een vrouw die echt geen moedertype is. Eigenlijk wou ze geen kinderen, maar mijn schoonvader wou zijn genen wel verder zetten, waardoor mijn vriend er gekomen is, want mijn schoonmoeder wou haar huwelijk redden, omdat mijn schoonvader scheef liep en haar dreigde te verlaten. Mijn vriend paste niet in hun verwachtingspatroon, waardoor hij zwaar fysiek en mentaal mishandelt is door zijn ouders.

Mijn moeder is ook niet mild voor mij en als ik me door haar opvoeding moet laten leiden, zou ik compleet geen zelfbeeld meer hebben. Zij wou mij wel hebben, maar ook om haar dromen waar te maken. Ik voldeed ook niet aan haar verwachtingen.

Ik zou enkel een kind willen om liefde aan te geven en ik heb eigenlijk geen echt idee wat dat kind moet worden of doen. Ik zal er onbewust wel ambities en verwachtingen voor koesteren, maar ik heb daar niets echt materieel bij voor ogen. Ik wil dat mijn kind op de eerste plaats gelukkig gaat zijn en dan doet het mij er niet toe of dat hij/zij loodgieter of dokter wordt of wat dan ook. Mij maakt het niet uit of mijn kind homo of hetero zou zijn of wat dan ook. Ik wil gewoon dat het er zou zijn.

Mijn moeder noemt mijn kinderwens egoïstisch, maar ik heb haar dan gevraagd waarom ze mij dan wou. Meestal klapt ze dan compleet dicht.

Ja, een kind willen is in mijn ogen een deel egoïsme. Dat ontken ik niet.

In ieder geval heb ik mijn vriend eens deftig aangesproken over wat me enorm ergert en hoe hij me soms kwetst met mijn kinderwens te minimaliseren. Ik heb hem duidelijk voor een ultimatum gesteld.

Volgens mijn moeder manipuleer ik hem en zet ik hem onder druk. Ik zou inderdaad liever een kind van hem dan van een donor willen. Ik denk niet dat het echt iemand manipuleren is, dat je je wensen concreet duidelijk maakt. Ik geef hem nog tijd om na te denken, maar wel met de duidelijke boodschap dat als hij inderdaad de rest van zijn leven met mij wil doorbrengen, hij mijn kinderwens ernstig moet nemen en zijn conclusie moet trekken.

Ik denk dat ik op dat punt fair ben. Ergens weet ik dat hij goed voor mij is en echt van mij houdt, dus wil ik hem de kans geven om zijn mening te herzien, omdat ik ook weet dat zijn wil lang gedomineerd is geweest door zijn moeder en ik soms de indruk heb dat hij niet voor zichzelf durft te denken en ik hem die kans ook wil gunnen. Ik maak hem wel duidelijk dat moest ik zwanger geraken, ik voor dat kind ga en liefst met hem er bij, maar hem daar nooit toe wens te dwingen, als hij dat niet wil.

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 18 gasten