nog altijd geen mama, en werken met kinderen

Algemeen Discussieforum
Plaats reactie
annegitaar
Berichten: 16
Lid geworden op: 28 november 2013, 10:37

nog altijd geen mama, en werken met kinderen

Bericht door annegitaar » 24 februari 2014, 20:59

Hallo iedereen,

Ik lees op het forum exact wat ik voel en meemaak. Het verlangen naar een kind, de keuze naar verdere behandeling of adoptie. Reeds drie jaar groeit het verlangen, doet het meer en meer pijn...
Maar ik blijf vechten en worstelen, tot vorige week, crash.
Ik sta in het onderwijs ( dko),doe kampen, organiseer kindernamidagen, het lukt niet meer.
Ik zit vast in mijn eigen gevoelens en huil van tminste wat mensen tegen me zeggen.
Vandaag ging ik mijn ziekte melden bij de directie en ben daar beginnen huilen, genant. Plus dat al mijn collegas van mijn leeftijd voor tmoment zwanger zijn...

Maar weet iemand soms hoe ik weer het plezier kan terug vinden om met die kinderen te werken en hen alles te geven wat ik kan, zonder dat ik zelf eronderuit ga?
Ik werk ook veel met kinderen uit weeshuis en instelling, ik wou dat ik ze kon meenemen, een thuis geven, maar dat kan niet...

Iemand raad?

Lie_29
Berichten: 1063
Lid geworden op: 12 januari 2009, 23:18

Bericht door Lie_29 » 25 februari 2014, 23:48

Tgoh, meiske, ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt: jaren aan een stuk maar niet zwanger worden en als ik het al eens was, kwam er een miskraam van. Dat gecombineerd dan met een job in het onderwijs waarbij ik steevast de zwakste klassen had met vaak een trieste sociale achtergrond.
Mijn collega's werden ook aan de lopende band zwanger. Sommigen begonnen achter mij met 'zwanger willen worden' en ik zag hen 2, soms 3 kinderen krijgen terwijl ik met lege handen -enfin, lege buik- achterbleef.
Een erg erg erg hatelijke periode waar ik niet graag op terug kijk.

Ik overleefde het door me af te sluiten, door het niet aan mijn hart te laten komen, door mij ergens anders te zetten wanneer mijn collega's weer maar eens over hun kinderen begonnen te zagen. Ik probeerde ook zo goed mogelijk voor mijn zwakke leerlingskes te zorgen want als ik al geen mama mocht worden: zij konden er wel een betere gebruiken als het exemplaar dat ze hadden.
Probeer je daar een beetje aan op te trekken: je kan ze niet mee naar huis nemen, maar je kan ze wel 1 en ander bijbrengen en je wat over hen ontfermen.

In alle geval: ik hoop dat je snel een kindje in je armen mag sluiten want ik begrijp echt heel goed hoeveel pijn het doet om alle dagen geconfronteerd te worden met kinderen die het resultaat zijn van 'slechte ouders'...

annegitaar
Berichten: 16
Lid geworden op: 28 november 2013, 10:37

Bericht door annegitaar » 26 februari 2014, 18:12

hoi Lie,

bedankt voor je antwoord. ik heb een heel goed contact met mijn collega's hoor, ze begrijpen het allemaal en steunen me heel erg hard. ze zijn echt heel lief en tonen zoveel begrip. ik maak er ook geen meer van. In het begin verzweeg ik dat een beetje, maar dan heb ik er eens uitgesmeten dat het helemaal niet van iedereen zo gemakkelijk gaat en toen hoorde ik plots van zovele dat het zo moeilijk is gegaan, maar ze zijn er uiteindelijk wel geraakt.

Vandaag ben ik naar psycholoog geweest, gesprekstherapie en het gaat al stukken beter dan vorige week. In vitro en zo zien wij hier helemaal niet zitten en we hebben onze gedachten op adoptie gezet, maar dat duurt zo lang en ergens moet ik die periode overbruggen. en mijn werk doe ik zoo zoo graag en vol overtuiging dat ik dat ook verder wil doen, maar thuis val ik altijd weer in een leegte, een leeg huis, alhoewel het klaar is om kinderen te ontvangen, leven in de brouwerij.

ik heb ook het gevoel dat ik voor die kinderen in de klas niet zoveel kan doen, ik heb ze maar een uurtje in de week, naschool. ik geef gitaarles. dus ze komen in hun vrije tijd en per 3 of 4. natuurlijk sta ik op die manier veel dichter bij hen, want ze vertellen wel vaker iets en ik zie ze ook opgroeien.Want ze blijven in het beste geval 10 jaar bij mij in de klas. de kleinsten van toen ik begon lesgeven die zijn nu al 16-17 en enkele leerlingen die zijn nu al aan het verder studeren. Het is prachtig om hen te zien opgroeien, keuze's zien maken, verliefd zien worden, hen soms eens opvangen in hun moeilijker dagen en dan weer loslaten waar het hoort.
ik probeer me daar ook aan op te trekken, maar het is soms gewoon teveel. het werk op zich lukt zeer zeer goed, maar het is dat thuiskomen, de vakanties...

de psychologe raadde me aan om toch eens over pleegouderschap te denken in afwachting van de adoptiekindjes, maar ik twijfel nog.
ik wil ze ook niet huis nemen om mezelf beter te voelen... ik wil er dan ook echt voor gaan.

Wat denk jij? zou dit een oplossing kunnen zijn?
heb jij ondertussen al kindjes?
lieve groetjes
A

patatje
Berichten: 12
Lid geworden op: 26 juni 2013, 15:00

Bericht door patatje » 27 februari 2014, 8:45

Ik heb hetzelfde probleem, werk in een instelling voor Bijzondere Jeugdzorg. Onlangs kwam een meisje van 15 jaar haar baby voorstellen en dan...tja, kwaad, verdriet,...
Mijn collega's zijn op de hoogte dat we met IVF bezig zijn en gelukkig krijg ik veel steun van hen. Daarnaast ga ik maandelijks naar een psycholoog en dat helpt.
Wat ik altijd voor ogen houdt is dat ik mezelf moet toestaan verdriet te hebben ; en dus zijn er hier geregeld traantjes te zien.
Ik heb ook pleegzorg overwogen maar doe het voorlopig niet: het idee dat je ze altijd weer moet afstaan...
Veel sterkte...

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 15 gasten