hoe moet ik hier aan beginnen?
-
- Berichten: 559
- Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54
14 febr 2013
Kleine voetjes stampen
handjes klappen
één kaarsje op de taart
jij die naar me staart
twee armpjes rond mijn nek
hier een daar een chocoladevlek
weg pink ik een traan
gewoon om hier te mogen staan
lieve schat
ik mis je steeds
vandaag geen feest
lieve schat
het mag niet zijn
op deze dag rest alleen de pijn
van jouw niet zijn
lieve schat
wat had ik je graag bij mij gehad
Aan mijn lieve bijna jarige sterretje
Kleine voetjes stampen
handjes klappen
één kaarsje op de taart
jij die naar me staart
twee armpjes rond mijn nek
hier een daar een chocoladevlek
weg pink ik een traan
gewoon om hier te mogen staan
lieve schat
ik mis je steeds
vandaag geen feest
lieve schat
het mag niet zijn
op deze dag rest alleen de pijn
van jouw niet zijn
lieve schat
wat had ik je graag bij mij gehad
Aan mijn lieve bijna jarige sterretje
-
- Berichten: 19
- Lid geworden op: 26 september 2012, 14:26
-
- Berichten: 559
- Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54
Het lijkt nog niet zo lang geleden
Dat ik je kon koesteren
Zo diep in mijn buik
Dat je je er nestelde
Dat je groeide
In mijn hoofd al onze kleine spruit
Maar toch een ver verleden
Blijkt niet te zijn vergeten
Nog voor je echt was
Was je alweer verdwenen
2 jaar later lig ik hier,
Zelfde plaats, ander gevoel
Net als toen
Een wormpje in mijn buik
Bijna 10 dagjes ouder dan jij toen
Maar nu de angst
Om dit nog eens te moeten overdoen
Kijkt me vol in het gezicht
Onoverwinbaar
Al wat ik kan denken
Niet weer, niet weer, niet weer
Mijn kleine lieve valentijn, wij hopen op een brusje voor jou en dat zou er op 4'februari pas moeten zijn. Maar wees gerust, je wordt niet vergeten.
Dat ik je kon koesteren
Zo diep in mijn buik
Dat je je er nestelde
Dat je groeide
In mijn hoofd al onze kleine spruit
Maar toch een ver verleden
Blijkt niet te zijn vergeten
Nog voor je echt was
Was je alweer verdwenen
2 jaar later lig ik hier,
Zelfde plaats, ander gevoel
Net als toen
Een wormpje in mijn buik
Bijna 10 dagjes ouder dan jij toen
Maar nu de angst
Om dit nog eens te moeten overdoen
Kijkt me vol in het gezicht
Onoverwinbaar
Al wat ik kan denken
Niet weer, niet weer, niet weer
Mijn kleine lieve valentijn, wij hopen op een brusje voor jou en dat zou er op 4'februari pas moeten zijn. Maar wees gerust, je wordt niet vergeten.
-
- Berichten: 559
- Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54
14 februari
Wat een vreemde dag is dat.
Lieve schat we zijn je niet vergeten
De laatste maanden was je dichter dan ooit.
Je hebt zo goed gewaakt voor ons, je licht heeft zo helder geschenen.
Ondertussen ligt je kleine zusje op mijn schoot
En ik moet je het niet vertellen maar haar komst was nogal bewogen
Tijdens de zwangerschap liep niets vanzelfsprekend en de bevalling liep grondig fout
Maar ik ben er zeker van dat je kleine zus mede dankzij jou toch in deze grote mensenwereld is. Haar eigen kleine engelbewaarder.
We genieten dan ook met volle teugen van elkaar. Maar vandaag voelt een beetje wrang. Vandaag missen we jou en als we je zusje zien beseffen we des te meer hoeveel we samen missen.
Lieve kleine ster,schijn maar helder verder,
Je waakt over ons
Wij houden je lichtje brandend
14 febr 2014
Wat een vreemde dag is dat.
Lieve schat we zijn je niet vergeten
De laatste maanden was je dichter dan ooit.
Je hebt zo goed gewaakt voor ons, je licht heeft zo helder geschenen.
Ondertussen ligt je kleine zusje op mijn schoot
En ik moet je het niet vertellen maar haar komst was nogal bewogen
Tijdens de zwangerschap liep niets vanzelfsprekend en de bevalling liep grondig fout
Maar ik ben er zeker van dat je kleine zus mede dankzij jou toch in deze grote mensenwereld is. Haar eigen kleine engelbewaarder.
We genieten dan ook met volle teugen van elkaar. Maar vandaag voelt een beetje wrang. Vandaag missen we jou en als we je zusje zien beseffen we des te meer hoeveel we samen missen.
Lieve kleine ster,schijn maar helder verder,
Je waakt over ons
Wij houden je lichtje brandend
14 febr 2014
-
- Berichten: 559
- Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54
Re: hoe moet ik hier aan beginnen?
Vreemd toch dat rond deze tijd onze sterretjes zo dichtbij zijn
3 jaar later
Heel wat veranderd, heel wat meegemaakt
En toch blijven we je missen
Iets minder wrang, iets zachter
Maar wel helderder is het gemis van wat had kunnen zijn maar niet is
3 jaar later
Heel wat veranderd, heel wat meegemaakt
En toch blijven we je missen
Iets minder wrang, iets zachter
Maar wel helderder is het gemis van wat had kunnen zijn maar niet is
-
- Berichten: 38
- Lid geworden op: 3 april 2008, 11:59
Re: hoe moet ik hier aan beginnen?
Hey Valentijn
Hoe gaat het ondertussen met jou?
Ikzelf ben na een zwangerschap van 26 weken ons meisje verloren. Het was begin juli, ik stond in het onderwijs, ik had recht op mijn zwangerschapsverlof, maar ik stond er op om op 1 september terug aan het werk te zijn! Mijn klop kwam pas in de winter... Vandaar mijn vraag! Nu de dagen korter worden, is je gemoed helemaal anders en lukt het de ene dag wat beter dan de andere om het te plaatsen! Ondertussen is het meer dan 4 jaar geleden en de zonnige dagen lukt het nog steeds beter dan de donkere...
Lieve groetjes!
Hoe gaat het ondertussen met jou?
Ikzelf ben na een zwangerschap van 26 weken ons meisje verloren. Het was begin juli, ik stond in het onderwijs, ik had recht op mijn zwangerschapsverlof, maar ik stond er op om op 1 september terug aan het werk te zijn! Mijn klop kwam pas in de winter... Vandaar mijn vraag! Nu de dagen korter worden, is je gemoed helemaal anders en lukt het de ene dag wat beter dan de andere om het te plaatsen! Ondertussen is het meer dan 4 jaar geleden en de zonnige dagen lukt het nog steeds beter dan de donkere...
Lieve groetjes!
-
- Berichten: 559
- Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54
Re: hoe moet ik hier aan beginnen?
Lieve Nellie,
Je gevoel is zo herkenbaar. Zelfs in deze tijd waarop ons tweede kindje er nu toch is en we al tien maand kunnen van genieten moet ik zeggen dat de laatste dagen ons sterretjes dichter zijn dan ooit.
Vreemd toch, ze zijn er altijd maar in de donkere dagen toch net iets meer. De ene dag is het al minder wrang dan de ander. Genieten van ons groot geluk en tegelijk pijn om wat nooit zal zijn.
Dikke knuffel!
Je gevoel is zo herkenbaar. Zelfs in deze tijd waarop ons tweede kindje er nu toch is en we al tien maand kunnen van genieten moet ik zeggen dat de laatste dagen ons sterretjes dichter zijn dan ooit.
Vreemd toch, ze zijn er altijd maar in de donkere dagen toch net iets meer. De ene dag is het al minder wrang dan de ander. Genieten van ons groot geluk en tegelijk pijn om wat nooit zal zijn.
Dikke knuffel!
-
- Berichten: 559
- Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54
Re: hoe moet ik hier aan beginnen?
omdat tijd niet alle wonden heelt maar ze gelukkig wel verzacht
klein lichtje zo ver weg
klein lichtje zo dichtbij
zoveel verdriet om iets wat nooit is geweest
zoveel troost in de kracht die jij ons geeft
alweer een jaar voorbij
alweer een jaar verder
twee zusjes hier bij mij
voor hen schijn je even helder
gelukkige verjaardag
klein lichtje zo ver weg
klein lichtje zo dichtbij
zoveel verdriet om iets wat nooit is geweest
zoveel troost in de kracht die jij ons geeft
alweer een jaar voorbij
alweer een jaar verder
twee zusjes hier bij mij
voor hen schijn je even helder
gelukkige verjaardag
-
- DVO Lid
- Berichten: 2947
- Lid geworden op: 18 juli 2011, 10:53
Re: hoe moet ik hier aan beginnen?
Gelukkige verjaardag voor je sterretje!
Drie zoontjes... Drie wonderen... Ons grootste geluk.
-
- Berichten: 559
- Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54
Re: hoe moet ik hier aan beginnen?
Vreemd toch,
Hoe de tijd maar voort rolt
En jij niet verder maar steeds dichter lijkt
Deze plaats roept me dan,
ook al kom ik hier niet meer vaak,
Hier ben jij toch een beetje tastbaar
Hier mag de pijn echt wezen
Hoe de tijd maar voort rolt
En jij niet verder maar steeds dichter lijkt
Deze plaats roept me dan,
ook al kom ik hier niet meer vaak,
Hier ben jij toch een beetje tastbaar
Hier mag de pijn echt wezen
-
- Berichten: 559
- Lid geworden op: 29 juli 2011, 18:54
Re: hoe moet ik hier aan beginnen?
Het lijkt of dit de enige plaats is waar je echt en tastbaar blijft.
X
Heel wat geleden, heel wat tijd verstreken en nog steeds in ons hart
X
Heel wat geleden, heel wat tijd verstreken en nog steeds in ons hart
-
- Berichten: 233
- Lid geworden op: 18 september 2010, 17:52
Re: hoe moet ik hier aan beginnen?
Hallo...
Ik was na 7IUI en 5 ICSI pogingen eindelijk zwanger (de 5e keer met eiceldonor). Mijn geluk kon niet op. Ik heb het direct verteld aan mijn bazin, ik bleef onmiddellijk thuis (werk in KDV en omwille van risico's is het aangewezen om direct te stoppen). Na 2 weken ben ik opnieuw naar mijn werk gegaan om het te vertellen aan mijn collega's. Want die vonden het raar dat ik al een tijdje thuis was, aangezien ik nooit ziek ben. Ik had wel last van bloedingen en moest veel rusten. Er werd een bloedklonter gevonden in mijn baarmoeder, onder het vruchtje. 3x naar spoed geweest in 2 weken tijd en telkens klopte het hartje. Mijn HCG waarden stegen heel goed. Geen reden om ongerust te zijn. De laatste keer spoed was vorige vrijdag (8/4), toen klopte het hartje nog, ik was bijna 7 weken. Mijn gynaecoloog zei wel dat het nu beter was om het extra rustig aan te doen en zelfs niet meer met de auto te rijden voor de schokken.
Woensdag (13/4) hadden we een controle echo(7.5 weken). Voor de 1e keer waren we er nu wel redelijk gerust in.
Toen de gynaecoloog lang zweeg, en we dus zelf ook geen hartje zagen flikkeren, zakte de moed me in de schoenen.
De gyn stuurde ons door naar zijn collega (die heeft modernere apparatuur). Die collega zei dat de placenta was losgekomen en net daar de navelstreng moest zitten, aangezien het vruchtje gestorven was. We konden niks doen of gedaan hebben.
Maar dat maakt het er niet minder zwaar op. Ik moest woensdagavond Cytotec opsteken en na 2u kwamen de hevige krampen. Toen heb ik het vruchtje verloren...
Vrijdag stond er een curretage gepland. Gyn deed nog een echo en zag dat er alleen nog wat bloedklonters achtergebleven waren. Hij deed die curretage, toen ik wakker werd, voelde ik mij verrassend goed.
En toen kwam de klop, gisteren....De hele dag geweend, het voelt alsof ik hier nooit overheen kom.
Ik heb nog een weekje ziekteverlof. Ik heb het gevoel dat ik daar niet genoeg mee zal hebben. Dan moet ik terug naar het KDV, bij de kindjes... Iedereen die het wist (en dat waren er veel, omdat die wisten dat we met ICSI bezig waren) is lief voor ons en sturen regelmatig een smsje. Ik apprecieer het wel. Maar ik voel me toch alleen. Mijn vriend zegt dat hij er over is, dat het anders is voor hem dan voor mij. Ik snap het wel, maar voel mij ambetant dat ik er veel meer moeite mee heb.
Ik was na 7IUI en 5 ICSI pogingen eindelijk zwanger (de 5e keer met eiceldonor). Mijn geluk kon niet op. Ik heb het direct verteld aan mijn bazin, ik bleef onmiddellijk thuis (werk in KDV en omwille van risico's is het aangewezen om direct te stoppen). Na 2 weken ben ik opnieuw naar mijn werk gegaan om het te vertellen aan mijn collega's. Want die vonden het raar dat ik al een tijdje thuis was, aangezien ik nooit ziek ben. Ik had wel last van bloedingen en moest veel rusten. Er werd een bloedklonter gevonden in mijn baarmoeder, onder het vruchtje. 3x naar spoed geweest in 2 weken tijd en telkens klopte het hartje. Mijn HCG waarden stegen heel goed. Geen reden om ongerust te zijn. De laatste keer spoed was vorige vrijdag (8/4), toen klopte het hartje nog, ik was bijna 7 weken. Mijn gynaecoloog zei wel dat het nu beter was om het extra rustig aan te doen en zelfs niet meer met de auto te rijden voor de schokken.
Woensdag (13/4) hadden we een controle echo(7.5 weken). Voor de 1e keer waren we er nu wel redelijk gerust in.
Toen de gynaecoloog lang zweeg, en we dus zelf ook geen hartje zagen flikkeren, zakte de moed me in de schoenen.
De gyn stuurde ons door naar zijn collega (die heeft modernere apparatuur). Die collega zei dat de placenta was losgekomen en net daar de navelstreng moest zitten, aangezien het vruchtje gestorven was. We konden niks doen of gedaan hebben.
Maar dat maakt het er niet minder zwaar op. Ik moest woensdagavond Cytotec opsteken en na 2u kwamen de hevige krampen. Toen heb ik het vruchtje verloren...
Vrijdag stond er een curretage gepland. Gyn deed nog een echo en zag dat er alleen nog wat bloedklonters achtergebleven waren. Hij deed die curretage, toen ik wakker werd, voelde ik mij verrassend goed.
En toen kwam de klop, gisteren....De hele dag geweend, het voelt alsof ik hier nooit overheen kom.
Ik heb nog een weekje ziekteverlof. Ik heb het gevoel dat ik daar niet genoeg mee zal hebben. Dan moet ik terug naar het KDV, bij de kindjes... Iedereen die het wist (en dat waren er veel, omdat die wisten dat we met ICSI bezig waren) is lief voor ons en sturen regelmatig een smsje. Ik apprecieer het wel. Maar ik voel me toch alleen. Mijn vriend zegt dat hij er over is, dat het anders is voor hem dan voor mij. Ik snap het wel, maar voel mij ambetant dat ik er veel meer moeite mee heb.
Pilstop 2009.
IUI 7x:neg.
Start ICSI. 4x eig.eicellen.
7/3/16 ICSI ECD,zwanger, Mk april'16, op 7weken.
2x Cryo neg.
ICSI6-ECD tp 1embryo 12/'16: zwanger,vroeggeboorte Sari* 23/04/17.
Cryotp 2/08: MK,
cryotp 12/12: positief!
IUI 7x:neg.
Start ICSI. 4x eig.eicellen.
7/3/16 ICSI ECD,zwanger, Mk april'16, op 7weken.
2x Cryo neg.
ICSI6-ECD tp 1embryo 12/'16: zwanger,vroeggeboorte Sari* 23/04/17.
Cryotp 2/08: MK,
cryotp 12/12: positief!
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 32 gasten