Brusje of niet? Hoe het onderwerp aanbrengen?

Plaats reactie
Ellie
Berichten: 129
Lid geworden op: 9 april 2013, 13:24

Brusje of niet? Hoe het onderwerp aanbrengen?

Bericht door Ellie » 25 februari 2015, 21:58

Even schetsen, want het is nogal een lang verhaal:

Mijn man en ik zijn bijna 10 jaar samen, eerst rustig huis in orde bebracht, getrouwd, huwelijksreis,… We wisten door mijn medisch verleden (preventief 1 ovarium verwijderd voor kankerbehandeling en later zware endometriose) dat het bij ons IVF zou worden. Bleek meteen uit onderzoeken dat mijn AMH uitermate laag was, dus kans bovendien heel klein. Alleen mijn relatief jonge leeftijd (30 toen) had ik mee.

Eerste IVF met medicatie: eitje dat niet bruikbaar was in labo. Helemaal overstuur, maar wel toestemming gekregen gewoon in volgende cyclus eicel te laten opvolgen. Wonder boven wonder groeide er spontaan een eitje, dat werd opgeprikt, bevrucht en teruggeplaatst in mijn natuurlijke cyclus. Schitterend resultaat: zwanger!

Mijn zwangerschap verliep prima, hoewel we vrij snel te horen kregen dat de placenta ‘gevaarlijk’ lag (lees: previa) en er serieuze kans was op bloedingen en ik misschien niet natuurlijk zou mogen bevallen.

Rond 34 weken controle bij de gynaecoloog en ik moest gehospitaliseerd worden… Ik voelde me wel sinds een dag of 10 ellendig, maar schreef dat toe aan een aanhoudende ellendige buikgriep en de laatste weken werken. Gynaecoloog vermoedde zwangerschapsvergiftiging: in een week tijd waren plots handen en voeten gezwollen, soms had ik hoge bloeddruk en beetje eiwit in urine. Een duidelijk beeld kwam er niet, baby deed het steeds prima op de monitor, enkel begon ik meer en meer last te krijgen van vreselijke jeuk. Vooral ’s nachts was het niet uit te houden en zat ik bij de verpleging op de gang, klaarwakker. Uiteindelijk bloed laten onderzoeken en galwaarden bleken te hoog. Zwangerschapscholestase kan erg gevaarlijk zijn voor het ongeboren kind en dus werd ik diezelfde nacht nog ingeleid na 35,5 weken zwangerschap.

Eerst een hele nacht totaal geen reactie, dan plots weeën, een gigantische bloeding en bijgevolg spoedkeizersnede. Mijn zoontje en ik hadden allebei kunnen overlijden, als ik niet in het ziekenhuis geweest was op het moment van de bloeding: placentaloslating.

Zoontje bleef nog een 3tal weken in het ziekenhuis (te moe om zelf te drinken) en heeft bij thuiskomst nog zo’n 6 weken heel veel geweend (verteringsproblemen?) maar is intussen een schitterend lief ventje van meer dan een jaar oud.

Nu ons zoontje intussen goed een jaar is, mijn eicelreserve erg klein is en ik bovendien 33 word, knaagt het bij mij om nog aan een brusje te beginnen. We spraken er al over met de gynaecoloog, een goed half jaar geleden. Hij zei dat bij IVF inderdaad wel wat grotere risico’s zijn dat het fout loopt: miskraam, bloedingen, placentaloslating. Maar hij vond dat we daar gewoon zelf moesten in beslissen wat we ermee deden. “Sommige koppels komen er sterker uit samen, na een miskraam,” zei hij. Niet per se wat mijn man wou horen: hij is na die placentaloslating moeten blijven wachten in een heel grote plas van mijn bloed, toen ze zoon en mij zijn komen halen, en heeft daar nog heel lang nachtmerries over gehad. Hij zou liever geen risico’s meer nemen, voel ik… Maar het onderwerp wordt al zeker een half jaar verzwegen hier thuis…
Iemand die mij enige raad kan geven? En zouden jullie in mijn geval nog voor een brusje gaan?

Sorry dat het zo'n hele boterham geworden is!


Groetjes,
Ellie
Ellie 34j., 1 zoon van IVF 1 in natuurlijke cyclus, nu ICSI uitgerekend voor 19 juli

Muse
Berichten: 572
Lid geworden op: 19 januari 2014, 22:51

Re: Brusje of niet? Hoe het onderwerp aanbrengen?

Bericht door Muse » 26 februari 2015, 16:04

Ik heb een totaal ander verhaal, maar had op een bepaald punt hetzelfde probleem: hoe er weer over beginnen?

Bij ons zat het zo: na 3 icsi's een gezonde prachtige zoon en meteen de goesting voor een tweede, waar we dan ook al snel (na 9 maanden) aan zijn begonnen. Opnieuw 3 icsi's negatief... Dat kwam bij mij hard aan, want ik geloofde dat eens er al een kindje gepasseerd is, een tweede vlotter komt... niet dus. Bij die laatste terugbetaalde poging had de gyn gezegd dat doordat de twee vorigen geen echte mooie embryo's had voortgebracht, het toch misschien niet de moeite meer was om behandelingen zelf te betalen. Ik kreeg dan ook meer hormoon toegediend in de hoop meer goeie eicellen te hebben. (Wij hadden nooit cryo's). Bij die zesde poging dan (dus nr 3 voor brusje) hadden we twee toppers, in het ziekenhuis was iedereen ervan overtuigd dat het een tweeling zou worden... Helaas is onze zoon drie dagen na de tp zo ziek geworden in de crèche dat hij met de ambulance weggevoerd is. Ik werkte op meer dan een uur rijden, dus je kan je waarschijnlijk wel voorstellen wat een helse stress ik toen meemaakte.
Die poging mislukte dan ook. Mijn ventje wilde toen niet meteen van een nieuwe poging weten vooraleer hij de prof had gezien. Bij de nabespreking zei die dan dat ze het mislukken volledig bij de gebeurtenissen van vlak na de tp legde. Dus mijn ventje meteen akkoord (tot mijn uiterste verbazing) om een volgende poging zelf te betalen. Zo gezegd zo gedaan. Helaas mislukte die ook. Omdat hij de laatste keer zo direct zei van door te doen, dacht ik dat hij sowieso zou willen verderdoen tot ik er geen kracht meer voor had en dat hij dus net zo graag een tweede kindje wilde. Mijn teleurstelling was dus extreem toen hij opeens (voor mij dan toch) out of the blue niks meer wou weten van nog een poging. Ik was daar niet op voorbereid.
Ik kon die wens dus ook niet lossen...

Na wat heen en weer gepraat heb ik mezelf voorgenomen om het proberen van me af te zetten en blij te zijn met onze zoon en volop van hem te genieten. Toch bleef die wens te hard aanwezig. Na ongeveer een half jaar er compleet over te zwijgen, hield ik het niet meer en wist ik dus ook niet goed hoe dat onderwerp aan te snijden.

Ik heb op een avond toch mijn stoute schoenen aangetrokken en er over begonnen. Nu was hij het die uit de lucht kwam vallen, hij dacht dat ik er over was omdat ik er niets meer van gezegd had. In het begin wou hij er niet van weten, maar na wat overleg en veel gepraat dat ik nog een poging nodig had om het van me af te kunnen zetten en door te gaan gaf hij toe.

En wie had dat ooit gedacht??? Ondertussen ligt nummer twee hier al drie maanden te blinken in haar wiegje...
Maar toch moet ik je ook waarschuwen. Ik merk duidelijk een verschil tussen hoe hij deed toen de zoon geboren is en nu ons dochter. En hij heeft het op een moment ook toegegeven: hij ziet ze heel graag, maar op momenten dat ze weent (en ze heeft in het begin véééél geweend) had hij het moeilijk. Hij hoopte ergens dat die laatste poging ook zou mislukken en ik er zou over zwijgen. En ik dacht zelf ook dat het zo zou lopen. Uiteraard ben ik overgelukkig dat het toch anders gelopen is. :D

Dus om een veel te lang verhaal kort te maken: trek je stoute schoenen aan en begin gewoon over wat je bezighoudt, maar luister vooral ook naar hem en zijn zorgen. Praat er gewoon over...

Voor mij was het argument dat ik niet wou dat de zoon, als wij er niet meer zijn of te oud worden, alleen zou achterblijven heel erg belangrijk. Ik ben zelf enig kind en ik heb het nu enorm lastig met de gedachte dat als mijn ouders te oud worden om alleen te wonen of ze ziek worden en er belangrijke beslissingen genomen moeten worden, ik die alleen moet treffen.
Ik kan nooit echt met iemand overleggen. Ook als ik niet op bezoek ga, komt er geen ander kind op bezoek. Terwijl als ik dat bij mijn vriend zie: wij gaan eens tot daar en dan zijn zus eens, dat zijn er al meteen twee. Die aandacht wordt ook verdeeld.
Had moeder natuur blijven tegenstribbelen, dan was het zo geweest en da's ook geen drama, maar ik ben toch blij dat hij nu een zusje heeft. En ook dat geeft geen garanties, want voor hetzelfde geld komen ze niet overeen. Maar dan hebben ze mekaar nog altijd. En ook al verschillen ze van mening, ze hébben iemand om mee van mening te verschillen. Snap je wat ik bedoel? Ik ben alleen, moet het allemaal alleen doen. OK mijn partner staat me met raad en daad bij, maar dat is niet hetzelfde. Hij kan niet mee beslissen over wat er bvb met mijn ouders zou moeten gebeuren als ze ernstig ziek zijn of zo...

Ellie
Berichten: 129
Lid geworden op: 9 april 2013, 13:24

Re: Brusje of niet? Hoe het onderwerp aanbrengen?

Bericht door Ellie » 6 maart 2015, 22:06

Beste Muse,

Heel erg bedankt voor je reactie! Je hebt me wel gesteund zo! Dat is bij jullie ook een hele weg, amai... Miskramen zijn ons tot nu toe bespaard gebleven, maar ergens zijn onze verhalen inderdaad gelijklopend.

Ik heb vandaag alle moed inderdaad bijeengeschraapt en heb het allemaal in een heel lange mail aan mijn man gestuurd. Zo kon ik beter alles wat ik wou zeggen op een vrij ordelijke manier zeggen zonder meteen op weerstand te stuiten of zelf vast te lopen ofzo. Manlief is in elk geval niet boos of wat dan ook, hij gaat er binnekort op reageren. Kan me voorstellen dat hij het ook even moet laten bezinken en moet nadenken. Maar hij was vooral heel blij om zo'n eerlijk bericht en zou nooit boos zijn om iets dat ik voelde.

Hopen...


Groetjes,
Ellkie
Ellie 34j., 1 zoon van IVF 1 in natuurlijke cyclus, nu ICSI uitgerekend voor 19 juli

Muse
Berichten: 572
Lid geworden op: 19 januari 2014, 22:51

Re: Brusje of niet? Hoe het onderwerp aanbrengen?

Bericht door Muse » 6 maart 2015, 22:56

Ja, echte miskramen noem ik het ook niet hoor. Gewoon mislukte pogingen.

Goed dat he de stap gezet hebt, nu ligt de bal in zijn kamp. Als hij dit niet verwachtte, miet je hem idd wel de tijd geven om zijn mening te vormen en dan pas kunnen jullie onderhandelen. En als jij wil en hij niet, is er altijd ene die moet toegeven. Ik heb dat in eerste instantie geprobeerd, maar kon het niet loslaten.

Ik wens jullie heel veel succes en samen zullen jullie wel de beste beslissing nemen.

Ellie
Berichten: 129
Lid geworden op: 9 april 2013, 13:24

Re: Brusje of niet? Hoe het onderwerp aanbrengen?

Bericht door Ellie » 10 maart 2015, 15:33

Update:

Manlief schreef een nog langere mail terug met zijn argumenten tegen. O.a. medische risico's, maar hij vindt het ook geen argument dat zoon dan geen broer/zus zou hebben: hij heeft een veel oudere broer en zus en nu gaat dat goed, maar is lang anders geweest. Ik heb zelf een pracht van een broer van 2 jaar ouder en dat is ideaal...

Hij heeft ook schrik dat het allemaal teveel op mij komt: hij heeft zware aura-migraine-aanvallen, waardoor de nachten zowiezo op mijn schouders terecht komen: als hij niet slaapt, kan hij niet gaan werken, gewoonweg. Voor eerste kind beloofde ik dat ik de nachten zowiezo zou doen (doe ik nog steeds) en ik wil dat zeker ook voor een tweede doen. Maar dan is het natuurlijk wel zwaarder. Ook tijdens de zwangerschap is rusten heel belangrijk.

Zijn enige argument dat ik niet zo had zien aankomen (en waar ik ook even serieus moest bij slikken): wat als ik al vroeg tijdens de zwangerschap gehospitaliseerd zou worden om erger te vermijden? Wie zou er dan voor onze zoon zorgen? Daar zou ik inderdaad zelf ook wel het hart van in zijn.

Zit momenteel weer met zo'n opstoot van buikgriep (?) in de aard van toen ik zwanger was. Het is eigenlijk een maand geleden al begonnen, dus nu ga ik er echt mee door naar een darmspecialist. Wie weet wat er scheelt (verband met verstoorde gal- en leverwaarden tijdens zwangerschap op het einde?)...

Het goeie nieuws dan: na zijn lange NEE-mail heb ik me een halfuurtje rustig kunnen houden en ben dan heel hard in tranen uitgebarsten. Daar kan hij helemaal niet aan weerstaan. Mompelde toen iets van: dan moeten we maar een afspraak maken op fertiliteit. Volgende dag nog even daarop teruggekomen, dat ik me er echt niet goed door voel en of eens gaan praten op fertiliteit over kansen versus risico's en mentale begeleiding tijdens een eventuele volgende poging. Daar heeft hij wel mee ingestemd. Mochten de medische risico's wat uit te sluiten zijn, dan zou het voor hem al veel doenbaarder zijn. Eind april hebben we dat gesprek.

Hij drong er achteraf wel op aan dat ik me uiteindelijk moet neerleggen als hij negatief zou blijven, dat hij schrik heeft dat ik dat tegen hem zou gebruiken de rest van zijn dagen. En dat ik toch per se voor een brusje zou willen gaan, ook ten koste van onze relatie.

Mmmh, afwachten voorlopig maar weer...


Groetjes,
Ellie
Ellie 34j., 1 zoon van IVF 1 in natuurlijke cyclus, nu ICSI uitgerekend voor 19 juli

Muse
Berichten: 572
Lid geworden op: 19 januari 2014, 22:51

Re: Brusje of niet? Hoe het onderwerp aanbrengen?

Bericht door Muse » 11 maart 2015, 0:58

Ghoh Ellie... Wij hebben hier ook urenlange gesprekken gevoerd. Die beslissing neem je niet op 123. En een van jullie twee moet 180 graden draaien he. Dat is niet eenvoudig.
Ik herinner me nog dat mijn ventje het heel erg vond dat 'hij me niet kon geven wat ik wou'. En dat ik misschien beter met iemand anders was. Maar dat was voor mij duidelijk vanaf dag 1: met hem of niet. Toen heb ik echt geprobeerd het van me af te zetten, wat uiteindelijk niet gelukt is.
Toen we helemaal pas bezig waren en het niet lukte, vroeg een vriendin me: stel dat het niet kan met hem, verbreek je de relatie dan? Ik was zo gechoqueerd door die vraag! Geen haar op mijn hoofd dat daar zou aan denken. Ik zie hem graag, wil een kind met hem, dat zegt toch genoeg? Als ik hem daarvoor zou laten zitten, hoe graag zou ik hem dan zien?
Dus voor een tweede was dat ook zo. Maar er moest wel dialoog zijn. En bij ons begon het ook met: eerst eens bij de prof passeren met de vraag of het nog zin had. En dan voor mij een aantal kilo's kwijtraken om de kansen te verhogen. Ik heb de behandeling zelfs twee keer drie maanden uitgesteld omdat ik vond dat ik niet genoeg moeite had gedaan.
Ik wou nog een keer alles op alles zetten.

Ik denk dat je zelf ook eens goed moet nagaan hoe groot de kans op complicaties is en wat de impact daarvan zou zijn op jullie alledrie en dan afwegen wat het zwaarst doorweegt. Jouw zoontje heeft zijn mama nodig he, meer dan een broer of zus. Zo wou ik weten of nr twee gezond was. Als het aan mij had gelegen hadden we de nipt gedaan, want ik wou onze zoon niet opzadelen met een leven waarbij opeens vrijwel alle tijd naar een gehandicapte broer of zus zou gaan. Mijn man was gerust na de combinatietest. Ik ben steeds wat op mijn ongemak geweest maar vertrouw heel erg op zijn gevoel, wat doorgaans klopt.

Blijf vooral met mekaar praten...

Heel veel succes!

Ellie
Berichten: 129
Lid geworden op: 9 april 2013, 13:24

Re: Brusje of niet? Hoe het onderwerp aanbrengen?

Bericht door Ellie » 8 april 2015, 9:32

Hoera!

Manlief wil ook wel voor een tweede gaan, ALS uit het gesprek op fertiliteit blijkt dat de risico's niet te groot zijn :)

In dat geval is het nog zien wat mijn kansen zijn (AMH...), maar ik zie het helemaal zitten. Nu moet er tenminste niet meer over gemaild worden...


Groetjes,
Ellie
Ellie 34j., 1 zoon van IVF 1 in natuurlijke cyclus, nu ICSI uitgerekend voor 19 juli

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten