Ingestort

Plaats reactie
SarahVD
Berichten: 2
Lid geworden op: 12 februari 2015, 14:44

Ingestort

Bericht door SarahVD » 12 februari 2015, 14:52

Heb net vernomen dat mijn beide broers en zus gelijktijdig hun eerste kind verwachten.

Hoe oprecht blij ik ook ben voor hen, ik voel mij verschrikkelijk slecht dat ik dit zelf niet kan beleven.

En niemand van hen of mijn ouders gaan daar bij stilstaan vermoed ik. Ik heb geen kind, maar dat wil niet zeggen dat er geen moeder in mij zit!!! En niemand ziet dit. Tis echt moeilijk om dragen.


Die liefde die je niet kan beleven en geblokkeerd zit in je, dat is de hel.

Ik hoop zo enorm dat iemand hier dit begrijpt want het doet vréselijk veel pijn.

SarahVD.

EvyVc
Berichten: 2
Lid geworden op: 4 maart 2015, 14:51

Re: Ingestort

Bericht door EvyVc » 4 maart 2015, 15:15

Hoi,

Ik begrijp hoe je je voelt! Ik neem ook steeds meer en meer afstand van kleine kinderen in de familie..
Zelf op mijn trouw heb ik ervoor gezorgd dat ik zo weinig mogelijk met kinderen in contact kom, zodat ik die dag er toch niet aan hoef te denken.. zo mogen die kindjes van de broer van mijn toekomstige man enkel naar het stadhuis mee en niet naar de receptie en avondfeest, velen vinden dit raar dat ze er overdag (tijdens de receptie) niet bij mogen zijn maar ik kan het emotioneel gewoon niet erbij hebben..

Groetjes,
Evy

Hoper
Berichten: 6
Lid geworden op: 24 juni 2014, 18:32

Re: Ingestort

Bericht door Hoper » 12 maart 2015, 11:00

Ik voel me vooral een grote dikke loser. En heel geïsoleerd.

Hoewel ik mijn petekindje heel graag zie, is het ook telkens een confrontatie met wat ik niet heb (na 2 jaar en 2 miskramen).

En het vermijden van mensen met kinderen is voor mij/ons wel heel moeilijk. Iedereen in mijn omgeving - echt iedereen - heeft er.

Ik heb goede dagen en slechte dagen. Meestal zit ik niet te wenen in een hoekje.

Op de slechte dagen ben ik echter erg op zoek naar antwoorden op de hamvraag: Wat als het nooit lukt? Wat als er nooit kinderen komen? Wat is dan het doel van mijn leven? Waar moet ik dan mijn voldoening uithalen? Wat moet ik dan doen bij sint, moederdag, kerst, nieuwjaar, in de speelgoedwinkel, tussen de kinderklerenrayon,...?

Heeft iemand daar tips bij? Ideeën over? leerrijke boeken? groepssessies?

Hoper

Kamillethee
Berichten: 1
Lid geworden op: 2 april 2015, 13:11

Re: Ingestort

Bericht door Kamillethee » 2 april 2015, 13:22

Hallo allen,

Het lukt mij een beetje te "overleven" door vooral zwangere mensen uit de weg te gaan, maar dat wordt ook hier bijna onmogelijk gemaakt. Nu mijn schoonzusje en vriendin zwanger zijn en beiden van hun tweede. Nadat ik dit hoorde (beide aankondigingen in 1 week) kon ik alleen maar huilen. Wat een vreselijke week. Totdat mijn zusje mij apte en daarin zei dat kinderen ook niet zaligmakend zijn en dat haar collega met 3 kinderen op het punt stond om gek te worden. Dat had ik nodig. Een stuk relativering, want na 2 en een half jaar proberen heb ik het allemaal in mijn hoofd wel heel mooi gemaakt. De negatieve dingen van een kind belichten helpt mij om wat in balans te blijven. En dat lukt mij de ene dag beter dan de andere dag.......

Ineke004
Berichten: 6
Lid geworden op: 22 april 2014, 16:19

Re: Ingestort

Bericht door Ineke004 » 9 juni 2015, 17:07

Ik begrijp heel goed hoe jullie je voelen. Die vreselijke pijn is mij niet vreemd.

Ik heb na 3 jaar proberen 2 BBZ en 2 miskramen achter de rug. Na mijn eerste miskraam van een tweeling, ondertussen twee jaar geleden, kondigden mijn twee broers kort achter elkaar hun zwangerschappen aan. Ondertussen, is mijn ene broer, ook weer zwanger van hun tweede. Ik heb drie weken geleden mijn 2e miskraam gekregen. De twee kindjes van mijn ene broer zullen dezelfde leeftijd hebben als onze kindjes gehad zouden hebben..dat blijft keer op keer confronterend.

Ik ben meter van het eerste kindje en ik zie mijn metekindje doodgraag. Ik zou zo graag hebben dat ze mijn dochtertje is. Als ze bij mij is, dan voel ik me even echte moeder. Het is zo dubbel: ik wil mijn metekindje zo graag dichtbij, maar die confrontatie doet telkens zoveel pijn. Dan besef je maar al te goed wat we moeten missen. Al die kleine kindjes (ook wij kunnen ons niet verstoppen, iedereen heeft kinderen of is zwanger) en als vrouw is het nog moeilijker omdat kinderen nu vaker het gespreksonderwerp zijn dan bij mannen, en dan is het slikken..

Onlangs stond ik in de Hema, even kijken naar laarsjes voor mijn metekindje, sta ik daar op een gegeven moment te wenen tussen de kinderspulletjes. Wanneer mag ik eens voor ons van die leuke spulletjes kopen, mijn kindje aankleden, alles is zo schattig.. Wanneer gaat dat kindergezichtje mij eens aankijken zoals ze alleen naar hun mama kunnen kijken. Wanneer gaat een kindje naar mij vragen en roepen als het zich weer maar eens bezeerd heeft en een kusje voor troost vraagt..dat kinderblikje als ze hun mama roepen, ik zou er alles voor geven om het mee te mogen maken..gewone moeders vinden het zoiets vanzelfsprekend, als ik het zie, breekt mijn hart..

Een paar dagen later ga ik met mijn man op uitstap en we passeren een marktje, we betalen inkom en krijgen een tombolaticket. Win ik toch wel niet zeker? Joepie!.! Oh en de prijs..een opbergdoos voor speelgoed van Minnie Mouse..daar sta je dan aan de grond genageld zonder kinderen..wat een domper..
Een dag later moet ik een telefoontje plegen om iets te regelen voor mijn schoonzus, ik moet een afspraak maken: vraagt de andere persoon aan de lijn: of het die dag wel lukt en dat het niet te moeilijk is met de kinderen? Moet ik antwoorden: ik heb geen kinderen (ik heb er wel, maar die zitten in mijn hart, maar ja dat kan je moeilijk tegen een wildvreemde zeggen)

@Hoper: Ik voel mij ook een ongelooflijke mislukkeling, een dikke nul. Wij zijn gestart op mijn 32e, ik wilde voor mijn 35e mijn kinderen. Binnen anderhalve maand word ik 35, ik voel me schuldig, voel me ellendig. Ik ben depressief en heb een burnout. Binnen enkele weken een afspraak bij een psychiater. Die gaat me jammer genoeg niet zwanger doen worden, maar ik ben op en wil geholpen worden.
Ik voel me, ondanks mijn man als een rots aan mijn zijde, ook ongelooflijk alleen. Niemand die begrijpt wat je doormaakt he. Altijd die verkeerde opmerkingen, die moeilijke confrontaties.
Ik zit ook heel erg met die vragen in mijn hoofd..

@Sarah: mijn familie staat er ook niet bij stil hoe dit alles voor mij is. Enkel mijn ene zus is er voor mij en vraagt er naar. Mijn andere zus vraagt er nooit naar en dat doet pijn. Zij is altijd hyperenthousiast om familiefeestjes te organiseren en uit te smeren dat het moederdag/vaderdag is.
Mijn ouders hebben geen begrip voor ons verdriet (voor hen is het geen kind geweest), ze erkennen ons verlies niet. Toen mijn metekind geboren werd (een maand eerder zou onze tweeling geboren zijn, maar daar werd toen ook niet naar gevraagd of bij silgestaan) stond er op het felicitatiekaartje gericht aan mijn broer: bedankt om ons een zesde kleinkind te schenken (er zijn al vijf oudere klienkinderen van mijn oudere broer en zussen). Ik was daar kapot van. En onze tweeling, die telt niet in het rijtje? Die zijn niets?

Een half jaar later gaan we op weekend met alle broers en zussen en mijn ouders en natuurlijk de kleinkinderen. Ik heb net een BBZ achter de rug en ik heb mijn familie sindsdien niet meer gezien. We komen aan: niemand die ons iets vraagt. Iedereen doet alsof zijn neus bloedt. Er zijn twee kersverse babys mee op weekend, mijn moeder heeft alleen oog voor die twee babys en laat ze geen seconde alleen. Beseft zij nu echt niet hoeveel pijn dit doet, paraderen voor mijn neus?
Ze heeft zelfs niet gevraagd of mijn zwangerschapswaarden terug op nul stonden, terwijl ze wist dat ik die week nog op controle moest. Ze heeft er NIETS over gevraagd, enkel met de babys beziggeweest.
We krijgen dat weekend van mijn vader (hobbyfotograaf en elke dag wel babyfotos in mijn mail) een foto met alle kleinkinderen op, om te laten zien hoe trots ze zijn. En die van ons? Dat komt allemaal zo kwetsend over. Het is al erg genoeg dat buiten mijn zus, er niemand naar vraagt, het wordt ook nog niet erkend!
Geweldig weekend, noooooooit meer.

Vorige week zag ik het rieten kinderstoeltje bij mijn broer staan, gekregen van mijn moeder. Het was vroeger van mij (althans het stond op mijn kamer) en ik had wilde plannen (herschilderen, een nieuw kussentje,..) met dat stoeltje voor óns kind. Elke zwangerschap dacht ik: nu kan ik dat stoeltje halen.. Nu is het te laat..ik val weer uit de boot..

En zo is het elke keer weer wat anders. Het verdriet op zich is al moeilijk genoeg..

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten