Ons vechtertje

Plaats reactie
muur
Berichten: 181
Lid geworden op: 7 januari 2014, 19:09

Re: Ons vechtertje

Bericht door muur » 9 september 2015, 0:32

Ja Nessa, alleen thuis & dan komen de gedachten hé: had ik maar dit of dat, waarom wij...? Ik heb tussen het wenen door heel veel geslapen. 't Is gewoon overleven & zien dat je de dag op een redelijke manier doorkomt. Die energie keert beetje bij beetje wel terug.

Ook wij waren er snel aan uit dat we nog een kindje wouden. Alleen heb ik nu enorm schrik. Zo'n 2de zwangerschap kan ik emotioneel niet aan. En hoewel die kans bijna nihil is dat het nog eens gebeurd, genieten zal er niet meer bij zijn. Terwijl ik doodgraag eens zou ervaren wat een zorgeloze zwangerschap is. Dus we zien wel. 't Is allemaal nog wat te kort geleden voor mij.

En wat er ook gezegd wordt: Mats is & blijft jullie eerste kindje!
1/3/15 welkom O & A*

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Re: Ons vechtertje

Bericht door Nessatje » 9 september 2015, 10:18

en ook de schrik want ja, maken we onszelf niets wijs door te denken dat het ooit nog eens zou kunnen lukken dat ik zwanger wordt...dit was al zo een wonder na 6 jaar? En wat als we onze hoop daarop gaan leggen en het niet lukt? Kunnen we dat dan wel aan?

Dan hoor je dat in de buurt koppel is thuisgekomen met 2de zoontje en stort je wereld weer helemaal in.
Voelt alsof de plaats van onze Mats werd ingenomen. Vind het dan ook weer erg dat het zo voelt. Maar waarom krijgen anderen wel die kans en werd van ons ventje alles afgenomen? Zo vreselijk oneerlijk! Zo kwaad word ik ervan...Kwaad omdat niemand iets kon doen, kwaad omdat ik zelf niets kon doen en tegelijk zo vreselijk triest.

@muur: zo is het, overleven. Zo vreselijk moe... Krijg nog redelijk wat bezoek nu en geeft wel een doel aan mijn dag. Maar tegelijk ook zo vermoeiend en bij velen hoor ik mezelf dan zijn verhaal vertellen vanop afstand, alsof ik er zelf naar zit te kijken om dan uur na bezoek door alle emoties overvallen te worden.

@ Ster en Sloebertje: is inderdaad gelijkaardig wat jullie beschrijven. En ergens weet ik dat wel, maar de bevestiging en het eens van iemand anders te lezen stelt me gerust. Maar zoals ik al schrijf...ben zo bang dat we onszelf iets wijsmaken dat er ooit, op een dag een brusje komt voor Mats, dat ik ooit terug zwanger zal worden. Het verlangen voelen maar er tegelijk ook zo bang voor zijn.

Dit gemis gaat door merg en been, zo voelbaar diep vanbinnen. Onze kleine man... :(
Laatst gewijzigd door Nessatje op 2 februari 2016, 13:56, 1 keer totaal gewijzigd.
Trotse mama van ons sterretje Mats* 13-08-2015 - Slaap zacht lief klein ventje xxx

Ilse1204
Berichten: 19
Lid geworden op: 23 januari 2014, 18:08

Re: Ons vechtertje

Bericht door Ilse1204 » 9 september 2015, 18:05

Dag Nessatje,

Ook van mijn kant... zoveel herkenning van wat jij schrijft. Je man terug aan het werk en jij die wel thuis achterblijft, in een huis dat echt leeg kan aanvoelen omdat jullie zo lang verwachte Mats er niet is... ik herken het helemaal! Ik wist dat het m'n man hielp om terug aan het werk te zijn, om z'n gedachten te verzetten, om op die manier proberen verder te gaan, en daarmee probeerde ik mezelf dan op te peppen, want eerlijk, ik vond het verschrikkelijk toen hij terug aan het werk ging. Niet alleen omdat ik op die manier alleen thuis was, maar ook omdat ik zo enorm bang was dat er hem op weg naar of van het werk iets zou overkomen, dat ik ook hem zou verliezen... Nu nog vind ik het niet fijn als hij samen met ons zoontje met de wagen weg is. Ik denk dat dat een soort blijvende 'beschadiging' is... Ik herken ook het gebrek aan kracht om de gewone dagdagelijkse dingen te doen. Het lijkt ook gewoon zo onbelangrijk nu om een propere vloer en opgemaakt bed te hebben. Je wereld staat op z'n kop, en veel dingen die belangrijk bleken lijken het gewoon veel minder te zijn nu. Je verhaal vanop afstand vertellen... emoties die even weg lijken en dan plots in alle hevigheid er weer zijn... je lichaam dat letterlijk pijn doet... Alles is zo herkenbaar, en het doet pijn te weten dat jij nu dit alles moet meemaken, want dit is inderdaad iets dat niemand zou mogen meemaken. Hoe het voelt om na 6 jaar je kindje op deze manier nog te verliezen weet ik niet. Ik had het geluk snel zwanger te zijn. Wat Ster zegt klopt zeker: m'n eerste zwangerschap vond ik maar 'normaal', want ik was snel zwanger en de zwangerschap verliep erg vlot. De tweede keer besefte ik dat een zwangerschap en gezond kindje niet zomaar 'normaal' zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik m'n kleine Lias om die reden des te meer koester, en zoveel meer geduld met hem heb dan ik de eerste keer zou hebben gehad. Een kleine troost, maar wel iets waar ik me tijdens de tweede zwangerschap aan heb opgetrokken: die negen maanden duurden immens lang en waren emotioneel erg zwaar, enerzijds door de constante ongerustheid, anderzijds door wat ook jij beschrijft: een zeker 'schuldgevoel'... Ik heb heel veel 'gebabbeld' met ons eerste zoontje, heb hem uitgelegd dat ik niets liever wilde dan de klok terugdraaien en hem in m'n armen houden, gezond en wel, maar dat ik dat niet kon... en dat ik m'n best zou doen om de best mogelijke mama te zijn voor z'n broertje. Ons zoontje is alles waarop m'n man en ik hoopten in een kindje. Ik ben er zeker van dat z'n grote broer daar mee voor gezorgd heeft... en dat hij ons ergens in de gaten houdt en blij is te zien dat we opnieuw gelukkig zijn. Ook jullie kregen het 'goede' nieuws dat er genetisch niets 'mis' is. Een erg dubbel gevoel he: enerzijds zijn ook jullie ongetwijfeld blij dat dat zo is... anderzijds maakt het het zoveel moeilijker om te aanvaarden dat Mats toch niet bij jullie kan zijn, terwijl er genetisch niets 'mis' is. Oneerlijk is het sowieso! Wat Ster beschrijft heb ik ook erg sterk ervaren: hoe kan het eerlijk zijn dat er mensen hun kindje in de berm leggen, of het levenloze lichaampje bij het vuilnis plaatsen terwijl het kindje gezond geboren werd. Dat laatste verhaal was enkele dagen na de geboorte van ons eerste zoontje in het nieuws. Ik zal het waarschijnlijk nooit vergeten, want ik vond het zo wraakroepend! Hoe kan zoiets eerlijk zijn?!? En dan zie je inderdaad mensen rondom je die zwanger zijn (wat op zich al moeilijk genoeg is om te zien) en die roken en/of drinken. Vind het alleszins niet vreemd als die dingen je kwaad maken nu, of verdrietig, of ... Iets schrijven dat je écht kan helpen kan ik niet... en dat weet ik... maar alleen al weten dat er aan je gedacht wordt kan af en toe een klein lichtpuntje zijn... en weet dat ook ik hier regelmatig aan jou/jullie denk! X Ilse

Ster_
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 2947
Lid geworden op: 18 juli 2011, 10:53

Re: Ons vechtertje

Bericht door Ster_ » 14 september 2015, 7:15

Nessatje, hopelijk vond je wat steun bij je man dit weekend. Veel succes nu het terug maandag is!

Hoe valt het mee voor je man, terug werken?

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Re: Ons vechtertje

Bericht door Nessatje » 15 september 2015, 17:09

@ Ilse1204, bedankt voor je openheid. Geeft me soms wat rust te weten dat het in deze situatie allemaal wel 'normaal' is. Had het nog niet zo omschreven, maar voelt inderdaad een stukje als verlatingsangst. Mijn man is ook de enige die ik de hele dag door rond me wil hebben of zo lang rond me kan verdragen. De enige die het ook gewoon helemaal begrijpt, zonder woorden. Met hem naast me voel ik me sterker, ben ik minder bang. En dan heb ik ook zo'n schrik als hij alleen weg is, of gaan werken. Als ik dan niet onmiddellijk sms terug krijg, schrik hebben dat er iets gebeurd is. Stuurt altijd als hij op werk aangekomen is, voor mij, als geruststelling.
Mensen vragen me vaak: kan je je dag vullen? Heb je iets om je bezig te houden? En dan sta ik daar maar wat dwaas te kijken en bedenk ik me: tja, juist, wat doe ik eigenlijk hele dagen? Niet veel eigenlijk, heb er ook geen nood aan. Alleen buiten komen doe ik zelden. Huishouden doen beperkt zich tot stofzuigen - de was wordt nog uitbesteed aan de mama. Gewoon omdat het allemaal zo onbelangrijk is en ik er mezelf niet toe kan aanzetten, er de energie niet voor vind. Maar weet je, het hoeft ook niet. Ik vind het voorlopig even goed zo. Rustig opstaan - als ik mezelf dan uit bed krijg. De krant lezen bij het ontbijt, en nog eens opnieuw lezen omdat vele dingen me ondertussen al terug ontsnapt zijn. Mails bekijken, forum lezen, verhalen lezen van anderen,... Foto's kijken, rustige muziek opzetten, lezen in boeken over..., schrijven, even rusten. Af en toe bezoek, en ja, zo gaan de dagen dan voorbij. Dan is een week voorbij terwijl het achteraf gezien maar een dag leek.
Hier kort na geboorte Mats het nieuws van het kindje dat door de buschauffeur in de berm gevonden werd... Tja, wat er dan allemaal door je hoofd en je lijf heen gaat wordt soms beter niet uitgesproken.
Tot nu toe genetisch dus niets gevonden, maar nu gaan ze toch nog wat verder op zoek. Prof daar, die rond nieren werkt, wil toch nog even verder kijken. Is iets atypisch wat maakt dat hij er zich in vast bijt. Goed ja, laat ze maar zoeken maar die onzekerheid hoeven we even niet. Want dat sleept dan allemaal heel erg lang aan terwijl de kans klein is dat ze er iets uit vinden. Dus we blijven maar bij het laatste besluit - stomme pech!

@ Ster: werken voor mijn man is met lood in de schoenen maar lukt redelijk. Kan ook vroeger stoppen, of even dagje nemen als het niet lukt. Ze hebben er daar wel begrip voor, dus dat is al veel.
Zondag was het een maand geleden dat we ons ventje voor het eerst zagen. Als er al meer tranen konden vloeien, dan zijn die zondag wel gevloeid. De pijn en het gemis lijken nog harder te worden, verder op weg naar zijn datum en voortdurend gedachten en dromen over hoe het had moeten zijn. Heel pijnlijk, snijdt door merg en been... Maar we forceren niets, waar we niet aan toe zijn, doen we niet. Wat wel lukt, doen we wel en als het dan niet lukt - dan is het maar weer zo. Het 'sterk zijn' of 'de moed erin houden', dat is hier niet meer aan de orde. Het is genoeg geweest, genoeg sterk geweest. Dit verlies, van onze sterke jongen is gewoon te onmenselijk hard...
Bedankt wel voor je berichtje, doet deugd te lezen dat je zo hard aan ons denkt!
Trotse mama van ons sterretje Mats* 13-08-2015 - Slaap zacht lief klein ventje xxx

Ster_
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 2947
Lid geworden op: 18 juli 2011, 10:53

Re: Ons vechtertje

Bericht door Ster_ » 20 september 2015, 15:56

Ik kan het mij voorstellen dat het loodzwaar moet zijn voor je man om de draad van het dagelijks leven weer op te nemen. Gelukkig krijgt hij begrip en zijn ze flexibel op zijn werk.

En idd, jullie moeten niks doen wat niet gaat.

Heb je intussen een therapeut kunnen vinden? Of wil je liever (nog) niet?

X

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Re: Ons vechtertje

Bericht door Nessatje » 21 september 2015, 15:29

****
Laatst gewijzigd door Nessatje op 2 februari 2016, 13:57, 1 keer totaal gewijzigd.
Trotse mama van ons sterretje Mats* 13-08-2015 - Slaap zacht lief klein ventje xxx

Ster_
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 2947
Lid geworden op: 18 juli 2011, 10:53

Re: Ons vechtertje

Bericht door Ster_ » 21 september 2015, 16:39

:-(

Het had inderdaad helemaal anders moeten zijn...

Ster_
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 2947
Lid geworden op: 18 juli 2011, 10:53

Re: Ons vechtertje

Bericht door Ster_ » 25 september 2015, 23:15

Weer een week voorbij. Wens jullie een weekend toe met veel warmte voor mekaar en Mats. X

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Re: Ons vechtertje

Bericht door Nessatje » 26 september 2015, 12:29

Je bent een schat Ster! Zo aan ons en Mats denken, geeft een warm gevoel. Het gevoel niet vergeten te worden. Dankjewel.
Voortdurend gaan gedachten door ons hoofd over hoe het had moeten zijn...
Pijnlijk hard en kwaad word ik ervan omdat het zo gewoon perfect kon zijn. De laatste weekjes aftellend, parkje klaar, kleertjes wassen en koffer maken... Dan wil je de wereld bij mekaar schreeuwen uit onmacht omdat ik de wereld zou geven om ons ventje terug bij ons te hebben. Het was zo mooi geweest. Eindelijk niet meer enkel dromen van en verlangen naar.
Eindelijk geen leven meer met enkel vooruitblikken maar intens genieten van ons lang verwachte gezinnetje.
Zo met geen woorden te omschrijven...
Trotse mama van ons sterretje Mats* 13-08-2015 - Slaap zacht lief klein ventje xxx

Ster_
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 2947
Lid geworden op: 18 juli 2011, 10:53

Re: Ons vechtertje

Bericht door Ster_ » 26 september 2015, 18:29

Dat is gewoon ook echt onmenselijk hard. Zo verlangen naar jullie kindje dat dan eindelijk groeit en leeft in je buik en het terug moeten afgeven. Afschuwelijk.

Ik denk heel veel aan jullie. Weet niet altijd wat ik moet zeggen omdat woorden zo klein en nietig zijn in vergelijking met jullie verdriet, maar weet wel dat ik echt heel veel aan jullie alle drie denk.

X

Noa09
Berichten: 3487
Lid geworden op: 5 mei 2009, 12:46

Re: Ons vechtertje

Bericht door Noa09 » 27 september 2015, 5:37

Lieve nessatje,

Ik heb je een privéberichtje gestuurd met een gedichtje voor Mats.

Dikke troostknuf,

Noa09

Nessatje
Berichten: 385
Lid geworden op: 5 juni 2011, 20:00

Re: Ons vechtertje

Bericht door Nessatje » 1 oktober 2015, 10:18

De maand oktober is gestart...
DE maand, ONZE maand...De maand waar we zo naar uitkeken. Gewoon uitkijken naar omschrijft zelfs niet hoe hard we verlangden naar deze maand. Zo veraf leek ze nog toen.
Toen...
Toen alles nog goed was.
Toen we nog durfden vooruit blikken.
Toen het geluk eindelijk onze richting uitgekeerd was.
Toen we droomden van ons gezinnetje.
Toen we gelukzalig genoten van ons ventje in mijn buik.
Toen we nog niet wisten wat voor een afscheid ons te wachten stond.
Wat zou ik graag terug keren naar toen en daar blijven. Niet verder gaan naar nu. Maar daar blijven in het moment toen alles nog gewoon goed was.

Normaal start ik half november terug met werken, les in het 2de leerjaar. Maar neen, dat zie ik niet zitten. De tijd van Sinterklaas, nieuwjaarsbrieven enz. Dus ik zou nog wachten tot na de kerstvakantie en dan deeltijds beginnen tot ik terug de energie heb om het volledig aan te kunnen. Anderzijds, hier alleen thuis zitten is ook niet het ideale. En terug iets doen, stilletjes aan en op mijn eigen tempo, dat schrikt me minder af. Maar het is de job.
Waar moet ik het geduld gaan zoeken, het eindeloze geduld dat de kindjes in mijn klas verdienen? Ze verdienen een juf die er ten volle staat. Niet een juf die niet 'echt' luistert omdat haar gedachten ver weg zijn. Geen juf die de tranen moet verbijten omdat ze in hen ziet wat Mats nooit zal worden. Geen juf die een kort lontje heeft en bij het minste ontploft of instort. Geen juf die geen liefde kan geven aan hen omdat ze te hard verlangt al die liefde aan haar eigen kind te geven. Zo een juf wil ik ook niet zijn... Het zal nooit meer zijn zoals het was, en dat doet pijn. Maar ik zou ook nooit meer willen dat het was zoals het was, Mats heeft zijn afdruk nagelaten en zal er altijd zijn.
Toch moet ik ergens een weg vinden om het terug te kunnen doen zodat ik me er zelf ook goed bij voel.

Wie kan me wat raad geven... Hoe deden jullie het met werk? Hoe was voor jou de tijd alleen thuis?
Denk dat ik hier al eens vroeg naar dat gaan werken. Maar vraag het dus nog eens opnieuw, aangezien ik nog steeds of opnieuw met de vraag zit.
En ja, mensen zeggen: je zal het zien, wacht wat af, doe waar je je goed bij voelt.
Maar neen, dat gaat zomaar niet. Als ik deeltijds wil starten, moet ik het tijdig aanvragen. En hoe weet ik dat wat het beste is, thuis blijven - alleen of het werk terug aanvatten?
Eens gestart moet ik het ook wel doen en kan ik niet zomaar terug stoppen. Ziektedagen moet ik niet teveel gebruiken. Door hele fertiliteitsgebeuren al veel van die dagen opgebruikt, dus moet wat zuinig zijn voor de dag dat ik ze dan nog nodig heb.
O ja, wie goeie psycholoog of dergelijke weet, mag altijd gegevens doorgeven, graag.
Laatst gewijzigd door Nessatje op 1 oktober 2015, 15:36, 1 keer totaal gewijzigd.
Trotse mama van ons sterretje Mats* 13-08-2015 - Slaap zacht lief klein ventje xxx

Zebratje
Berichten: 16
Lid geworden op: 28 maart 2015, 10:40

Re: Ons vechtertje

Bericht door Zebratje » 1 oktober 2015, 13:08

Hallo Nessatje,
Ik heb PB gestuurd, k weet niet of het gelukt is?
Groetjes,
Zebratje

Summerfeeling
Berichten: 359
Lid geworden op: 13 juli 2013, 17:07

Re: Ons vechtertje

Bericht door Summerfeeling » 1 oktober 2015, 15:22

Lieve Nessatje,

Ook ik denk geregeld aan jou. Het gevoel van uitkijken naar de maand waarin je kindje geboren zal worden is heel herkenbaar. En inderdaad: in jullie geval was het veel meer dan gewoon 'uitkijken naar'. Koude rillingen kreeg ik bij het lezen van jouw post hierboven (en alle andere ook uiteraard). Woorden schieten echt tekort...
Ik wens jullie de kracht om jullie leven weer op de rails te krijgen. Neem hiervoor voldoende tijd, ook al begrijp ik dat het moeilijk is om nu al in te schatten wat je zal doen met je job en dat je dit blijkbaar lang genoeg op voorhand moet zeggen. Ik sta niet in het onderwijs dus ik kan je hier helaas niet bij helpen. Maar ik hoop dat er mensen zijn die hun ervaringen hierin met jou kunnen delen. Veel sterkte, lieve meid!
Oktober 2014: na drie jaar werd ons wachten beloond en mochten we een zoontje verwelkomen.
Juni 2016: nog een zoontje. Zó blij met onze verrassingsbaby!

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 4 gasten