Man laat de beslissing bij mij liggen

Plaats reactie
little dancer
Berichten: 247
Lid geworden op: 17 april 2014, 18:17

Man laat de beslissing bij mij liggen

Bericht door little dancer » 24 juli 2016, 9:27

Hallo,

Na 10 jaar alles maar dan ook alles wat er bestaat gedaan te hebben, zijn we in maart 2015 de gelukkige ouders geworden van een dochtertje.
Dit via IVFSpain.
Het lange verhaal hierover doet er niet toe.
Tijdens en na mijn zwangerschap was ik er 100% van overtuigd dat ik geen 2de kindje wilde.
Zoals velen hier denken; we mogen al zo blij zijn dat ze er gekomen is.
Maar kort nadat ze een jaar geworden is, was er plots die wens naar een 2de kindje.

Via ivfSpain is het mogelijk om dit te doen.
Alles is al voorbereid, we vertrekken 26 oktober.

Maar zo plots dat de kinderwens er was, zo plots is de twijfel beginnen toe te slaan.
Waarom: mijn man wil het wel maar enkel omdat ik het heel graag wil.
Waarom: wat als het 2de een moeilijk kindje is (onze eerste is echt de makkelijkste dat er bestaat)
Waarom: kosten zijn veel hoger met 2 kindjes (ook ivfspain kost een fortuin)
Waarom: 1 is zo makkelijk
Waarom: heb nu echt een luxe leven met onze makkelijke dochter, waarom het mezelf lastig maken met 2
Waarom: OMDAT DE WENS ER NU EENMAAL IS

Nu ben ik zo bang dat als die 2de er zou zijn het zou wegen op onze relatie.
En ik kan je verzekeren dat 10 jaar in de MM al een mega zware last was voor onze relatie. Gelukkig zijn we een top koppel geworden.
Neem niet weg dat ik er bang voor ben. Wat als het een huilbaby is en mijn man zegt; ja maar jij wou een tweede. Of als ik eens klaag dat het druk is en hij zegt, ja maar jij wou een tweede,...

Het ene moment wil ik dolgraag nog eens zwanger zijn, terug een baby in mijn armen, borstvoeding geven. Zie ik mij rondlopen met 2 kids, vind ik het een meerwaarde voor je leven, ...
Al besef ik dat het nooit hetzelfde zal zijn bij een 2de als bij de eerste.
Hoe mooi het is om 2 kindjes samen te zien spelen, besef ik ook dat ze ruzie zullen maken,...
Het andere moment zeg ik tegen mezelf: het is goed zo. Vele momenten zijn er geweest dat we dachten nooit 1 kindje te hebben. Ons leven is alleen mooier geworden met onze dochter erbij, waarom zou ik een tweede erbij nemen.

Vind het een beetje moeilijk om mijn gevoelens uit te drukken en alles netjes op te schrijven maar ik hoop dat er toch mensen zijn die mij begrijpen.
kortom: ik zit dus in een 2strijd met mezelf, vind het super moeilijk om de knoop door te hakken en zoek eigenlijk wat hulp bij jullie.

Graag jullie ongezouten mening hierover.
Alvast heel erg bedankt
35j. Na 10 lange en intensieve jaren bevallen van een dochtertje op 31 maart 2015 via IvfSpain
Nov '16: 1ste poging 2de mirakeltje. Hcg 12 -> 25 ->116 ->86 MISKRAAM
Feb '17: 2de poging 2de mirakeltje. Hcg Positief -> miskraam nummer 2!

Lien2
Berichten: 425
Lid geworden op: 26 november 2012, 16:31

Re: Man laat de beslissing bij mij liggen

Bericht door Lien2 » 26 juli 2016, 9:35

Hey Little dancer,

Ik snap je gevoel volledig.

Mijn verhaal is iets anders. Na 3 jaar medische mallemolen, veel verdriet en pijn en teleurstellingen zijn we de ouders geworden van een meisjestweeling. Ook de zwangerschap en bevalling verliep niet zoals het hoort (5 weken plat liggen in het ziekenhuis, zware zwangerschapsvergiftiging en dan 2 kindjes die 10 weken te vroeg zijn geboren). Alles is uiteindelijk in orde gekomen en ik ben dolgelukkig met mijn twee meisjes.

MAAR vanaf dat de kindjes thuis waren en alles een beetje terug op zijn plooi was had ik de wens voor een derde kindje. Ik heb altijd 2 kindjes gewild maar niets is verlopen zoals ik het gedroomd had. Ik heb nooit een 'echte' bevalling gehad. De kindjes zijn met spoedkeizersnede geboren. Ze hebben nog 6 weken in het ziekenhuis gelegen. Die roze wolk heb ik nooit gekend... Om dan nog te zwijgen van het feit dat het een tweeling is. Ik wou 2 kindjes maar had nooit gedacht er 2 in ene keer te hebben.

Ik dacht dat het verlangen naar nog een kindje wel zou weg gaan maar niets is minder waar. In onze vriendenkring heeft iedereen ondertussen een tweede kindje gekregen. En dat heeft mijn verlangen alleen maar aangewakkerd.

Ik zou zo graag een normale zwangerschap en een normale bevalling willen meemaken. Ik wil mijn kindje bij mij op de kamer hebben en thuis komen met een baby in mijn armen. En ik wil nog eens 1 keertje genieten van alles wat met het baby-zijn te maken heeft. De meeste mensen hebben 2 kindjes. Bij het eerste is alles nog nieuw en moet je nog veel leren en ik denk dat je van een tweede kindje nog meer kan genieten. Wij hebben onmiddellijk 2 kindjes gekregen en naar mijn gevoel heb ik er niet genoeg van kunnen genieten omdat het toch wel zwaar en druk ineens was. Alles is ook meer routine (2 kindjes eten geven, in bad steken, slapen leggen,....). Alles wat ik bij de eerste twee 'verkeerd' gedaan heb zou ik bij een derde kindje 'beter' willen doen.
Iedereen zei wel toen ik pas bevallen ben 'dan ben je er in ene keer vanaf' maar zo werkt het niet voor mij omwille van de redenen die ik hierboven omschreven heb.

Dus wij hebben besloten om nu voor een derde kindje te gaan. De tweeling is nu 2,5 jaar. En ook deze keer zal het weer niet van een leien dakje gaan. Ik heb mijn behandeling al 3 keer moeten stopzetten om diverse redenen. In augustus gaan we nog eens een poging wagen.

En ook ik heb schrik dat het allemaal te veel gaat zijn als dat derde kindje er is. Het is nu al superdruk. Maar dan denk ik, ach we hebben het tot nu toe overleefd en het gaan zware jaren zijn maar daar komt ook een einde aan.
Ik heb ook schrik dat mijn man gaat reageren van 'ja jij wou een derde' maar dat waait ook weer over. Voor hem hoeft een derde kindje niet per se maar het is wel welkom.
Die hele periode is ook een zware last geweest op onze relatie maar we zijn er sterker uitgekomen en ik ben er zeker van dat als we weer zo eens een moeilijke periode hebben we er nog sterker gaan uitkomen.
Ik weet uit ervaring dat onze relatie sterker is dan de meeste relaties uit onze omgeving gewoon door het feit dat we samen al zoveel hebben meegemaakt.

Voila een heel verhaal om gewoon te zeggen dat ik je volledig begrijp :-).

Ik wens je nog heel veel succes!

Groetjes

Leniemienie
DVO Lid
DVO Lid
Berichten: 1213
Lid geworden op: 12 april 2012, 23:39

Re: Man laat de beslissing bij mij liggen

Bericht door Leniemienie » 27 juli 2016, 14:20

Ik versta je gemengde gevoelens wel hoor. We hebben er 4 jaar over gedaan om onze dochter te krijgen, de zesde icsi poging was de goeie. Mijn zwangerschap is goed verlopen met amper kwaaltjes, ze lag wel in stuit dus ze is via keizersnede geboren. Maar ondanks de vermoeidheid en de pijn na de keizersnede, de vele verkoudheden, combinatie met werk ...heb ik het afgelopen jaar ervan genoten en ik zou zo de klok 1 jaar willen terugdraaien en het allemaal opnieuw doen. Ik ben echt dolgelukkig met ons kindje. En ik zou dus ook graag nog eens zwanger willen zijn en het allemaal nog eens meemaken.
Dus ik volg je er helemaal in.

We hebben ook altijd 2 kindjes gewild maar we zijn zo tot het uiterste gegaan om onze dochter te krijgen dat we heel blij zijn om er eentje te hebben. We hebben nu het leven zoals we eigenlijk wilden. Ik denk dat indien er geen tweede meer komt, we dit dus wel kunnen aanvaarden. Denk je niet dat je man na die 10 jaar mmm ook vanuit dat standpunt denkt: blij is met wat hij heeft omdat hij op bepaald moment dacht dat dit niet meer mogelijk was?

En 1tje is idd als ouder veel gemakkelijker, maar enig kind zijn lijkt me ook niet gemakkelijk. Ik zie dat in mijn directe omgeving ook: als het schoolvakantie is, dan is er niemand om mee te spelen of idd om ruzie mee te maken. Idem na het school, in het weekend of als je op reis gaat. Enig kind zijn is soms eenzaam zijn hoewel een collega mij zei dat zij dat nooit zo heeft ervaren. Ik heb zelf een oudere broer en ook al kwamen we vroeger niet altijd overeen, ik heb er toch veel aan gehad en ook nu heb ik er nof steeds iets aan.
Dus voor onze oorspronkelijke kinderwens en vooral voor onze dochter gaan het nog eens proberen maar deze keer wel met een limiet want we willen niet meer dat het ons leven controleert als ervoor. De afspraken vastleggen voelt al echter aan alsof ik een monster weer moet toelaten tot ons leven maar ik vind dat ik het minstens nog 1 keer moet proberen.

Stel je zelf eens de vraag hoe jouw ideaal gezin er zou uitzien, moest je zonder mmm zwanger kunnen worden. Zou je dan ook twijfelen? Zou je man dan twijfelen?
En als je dan de mmm erbij neemt, wat zien jullie dan nog zitten en wat niet meer?
Nov2010 pilstop, na 6 verse ICSI pogingen, 3 cryo tp en 2 mk's een wolk van een dochter gekregen juni 2015 en een 2de klein mirakeltje in mei 2017

little dancer
Berichten: 247
Lid geworden op: 17 april 2014, 18:17

Re: Man laat de beslissing bij mij liggen

Bericht door little dancer » 27 juli 2016, 21:25

Bedankt voor jullie mening.
Tis echt geen makkelijke beslissing.

Trouwens Leniemienie, we hebben een gelijksoortige zwangerschap gehad, ook een stuit dus ook een keizersnede, veel verkoudeheden,... en aan jou naam te zien... Mijn dochter haar naam is Lenie!

Om te antwoorden op jou vragen; we moeten alvast terug naar spanje, dat was al allemaal geregeld. Ik zag het helemaal zitten mijn man had alleen wat kopzorgen hoe we ons meisje mee zullen nemen op zo een reis en wat met haar te doen tijdens de Tp (want daar mag ze niet bij zijn)
Dus de mmm zie ik helemaal zitten.

Moesten we zwanger kunnen worden zonder hulp dan was ons 2de er waarschijnlijk al geweest. Ik heb sinds haar geboorte nog niets van anticonceptie gebruikt, jammer dat bij ons niet zo een verhaal is van.... (ge kent dat e. velen in je omgeving zeggen van; ik ken iemand die x aantal jaar probeerde en dan plots zwanger werd....)

We zullen er nog veel over moeten praten met elkaar voor we dit kunnen beslissen.
heb zo het gevoel dat ik geen juiste beslissing kan nemen. Doen we het niet ga ik het waarschijnlijk altijd afvragen hoe het zou zijn. Doen we het wel en is het kindje moeilijk dan gaan we misschien zeggen van hadden we het maar bij 1tje gehouden.
Ik denk dat ons grote probleem is dat we ferm verwend zijn door onze super makkelijke dochter. Behalve dan de vele aerosollen hebben we er nog geen problemen mee gehad. Sliep ze de dag dat ze geboren was al van 22u tot 3/4u (met borstvoeding) nu nog slaapt ze min 12 uur 's nachts, overdag nog eens 3/4u. Ze eet alles, drinkt goed, luistert goed, leert goed bij,... echt eentje waar je overal mee mag komen.

Als er nog dames zijn die hun mening kwijt willen,... HEEL graag

Groeten
35j. Na 10 lange en intensieve jaren bevallen van een dochtertje op 31 maart 2015 via IvfSpain
Nov '16: 1ste poging 2de mirakeltje. Hcg 12 -> 25 ->116 ->86 MISKRAAM
Feb '17: 2de poging 2de mirakeltje. Hcg Positief -> miskraam nummer 2!

Julie80
Berichten: 16
Lid geworden op: 4 september 2012, 13:16

Re: Man laat de beslissing bij mij liggen

Bericht door Julie80 » 28 juli 2016, 8:15

Dag little dancer,

Wij zitten in een gelijkaardige situatie. Onze dochter is op exact dezelfde dag geboren als die van jullie (31 maart) en is ongelooflijk makkelijk - sliep snel door, heeft behalve verkoudheden nog niks gehad, is heel leergierig, aanhankelijk en braaf - dus overal mee te nemen. We hebben haar uiteindelijk gekregen na 5 jaar ivf. Is dus geen eiceldonatie, hoewel het daar een hele tijd naar heeft uitgezien. Daarom volg ik dit deel van het forum ook al jaren.

Hier zijn we er allebei van overtuigd dat we dolgraag nog een tweede willen. Ik ken de argumenten die je doen twijfelen en ik volg ze ook deels. Ik heb een vriendin die in jouw nachtmerriescenario zit. Eerst een droomkind en daarna een veel lastiger tweede kind dat in alles het omgekeerde is en hen al anderhalf (!) jaar wakker houdt. Maar we gaan het toch doen. Omdat ik er van overtuigd ben dat ik achteraf veel meer spijt zou hebben van een tweede kind dat ik niet heb, dan van de eventuele miserie van de eerste levensjaren, die ik tegen dan al lang vergeten ben.

Het lijkt ons ook voor onze dochter beter om een broer of een zus te hebben. Mijn man komt uit een groot gezin, ik was alleen thuis. Toen vond ik dat niet ongelooflijk erg (al heb ik het wel gemist) maar pas nu zie ik hoe dat me heeft gevormd als mens. Ik was gewend aan constante aandacht en als ik niet oplet, hang ik daar nog altijd naar. Mijn man totaal niet. En ik moet nog altijd even slikken als ik m'n zin niet krijg, terwijl m'n man daar véél makkelijker in is. Waarmee ik trouwens niks wil veralgemenen, dat geldt alleen voor ons...

Dus als het ons nog 's gegund is, willen we heel graag nog een tweede. Volgende maand gaan we weer de molen in, ik hoop met succes.

Om op je vragen te antwoorden: als ik jullie was, zou ik de dochter zeker meenemen naar Alicante. Het is maar 2 uur vliegen en ze is makkelijk, dus dat moet lukken. Alleen vooraf best naar de apotheek gaan om druppeltjes voor de oortjes. Je weet nooit dat ze last krijgt. (Gaan wij ook doen, we nemen onze dochter volgende week mee naar Miami.)
Wat de TP betreft, daar zou ik even doorbijten en alleen gaan. Je man kan voor jullie dochter zorgen. Geen geweldige optie, maar ik vrees dat er weinig andere zijn. Ik heb intussen al veel TP's alleen gedaan (ook de geslaagde) en dat lukt :) Telkens wel de foto meegenomen van het embryo of zelf een foto van het scherm gemaakt.

Ik wens jullie ongelooflijk veel succes, wat je ook beslist!

Liefs,

Julie

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 17 gasten