Wanneer is het genoeg geweest?

Plaats reactie
sassie2
Berichten: 1203
Lid geworden op: 10 mei 2010, 14:41

Wanneer is het genoeg geweest?

Bericht door sassie2 » 19 december 2011, 14:37

Midden in een poging, een eigenaardig moment om dit topic te openen, en toch doe ik het. Soms vraag ik me echt af hoe lang we dit nog volhouden, nu 1.5 jaar geleden wilden we voor een derde kindje gaan, helaas, het lijkt ons niet gegund. En meer en meer begin ik me af te vragen of ik niet ‘gewoon’ moet proberen gelukkig te zijn met mijn 2 schatten die ik nu al heb. Ik heb al heel wat redenen om te stoppen, maar nog evenveel om door te gaan. De IVF, met de dagen pijn na de PU, zie ik echt niet meer zitten, dus, wat als onze 3 cryo’s op zijn? Intussen begin ik ook te verlangen naar begin april, dan gaat Lennert naar school, eindelijk ’s morgens geen rondgerij meer, de vrijdag voor mezelf, … Ga ik dat nog willen ‘opgeven’. Vorige week naar een babyborrel geweest, er waren daar super veel baby’s, toen ik de mama’s de flesjes zag uithalen, dacht ik: ‘oh, nee, dat gaat er ook weer bij horen’. Dan zwijg ik nog over de slapeloze nachten, het ziek zijn, … Nu zijn we zo gemakkelijk, ze worden al echt zelfstandig, beginnen hun plan te trekken. Maar toch, 3 is en blijft een droom, zeker voor later, toch zalig, als je ‘veel’ kindjes hebt?! En wat doen we dan met onze derde kinderkamer, iedere keer we boven komen, eraan herinnert worden dat daar eigenlijk ook een kindje gelegen moest hebben. Of maken we er een leuke speelkamer van? Allemaal twijfels, en toch doen we verder … Hoe lang nog? Tot ik zwanger ben, of tot we er genoeg van hebben? En wat dan? Opeens, nu is het genoeg … maar had het vorige maand gelukt, dan hadden we wel een derde spruit, ook een raar gevoel, toch …

Sterretje
Berichten: 12336
Lid geworden op: 18 december 2007, 15:11

Bericht door Sterretje » 19 december 2011, 16:00

Hey sassie,

wat herken ik jouw gevoelens en vragen die je hier neerschrijft.
wij zijn momenteel perfect gelukkig met onze twee dochters. ze worden groot, zelfstandiger, en we genieten elke dag.
na de geboorte van ons tweede hadden mijn man en ik een heel sterke kinderwens naar nog een wondertje.
uiteindelijk verzwakte dit verlangen wat, maar het is er nog.
en ook ik vraag ik me af, gaat het dat allemaal waard zijn?
ik heb 2 fijne zwangerschappen gehad, gaat een 3e even fijn zijn? kan mijn lichaam (rugproblemen) nog een 3e zwangerschap aan? hoe gaan de kindjes reageren?
wij hebben geen 3e kinderkamer en zouden dus moeten verbouwen. stellen ons ook veel vragen bij de praktische kant (op reis gaan met 3 kindjes) en ja ook, terug in de pamprs, terug onderbroken nachten, terug meer aan huis gekluisterd, ...
stel dat we beslissen om er niet meer aan te beginnen, gaan we dan ons leven lang spijt hebben en ons afvragen hoe het zou zijn met drie kindjes? Stel dat we er WEL terug aan beginnen, en het lukt niet, gaan we daar emotioneel mee om kunnen?
en hoever kan je het lichamelijk/emotioneel laten komen hé, wat kan een mens nog verdragen?
ik denk dat tijd dat wel zal uitwijzen, maar ja, als leeftijd meespeelt heb je geen zeëen van tijd meer hé!
't is een heel persoonlijk dilemma. en wij praten er vaak over samen, zo wisselen onze ideeën en standpunten wel vaak, en misschien zijn we er tegen 2013 wel uit ;)

Nala80
Berichten: 124
Lid geworden op: 17 juni 2008, 17:25

Bericht door Nala80 » 21 december 2011, 12:58

Ook voor mij heel herkenbaar. We zijn nu bezig met de behandeling voor een 2de via cryo's. 1ste is ook gekomen via icsi. Maar toch die twijfels en vragen die je vermeldt.

Nala80
Berichten: 124
Lid geworden op: 17 juni 2008, 17:25

Bericht door Nala80 » 11 februari 2012, 20:32

Hebben jullie ondertussen antwoorden gevonden op de vragen en twijfels hierboven?

Iemand die beslist heeft om niet opnieuw in de mmm te stappen na een eerste of tweede kindje?

pistache
Berichten: 2
Lid geworden op: 17 mei 2010, 18:41

Bericht door pistache » 12 februari 2012, 9:48

Hier dezelfde bedenkingen. Ik heb een dochtertje van bijna een jaar en ben nu aan poging 6 voor een brusje (met stimulatie). Ik heb in deze cycli 8 eitjes gehad (soms dubbele eisprong) en allemaal zonder succes. Terwijl het de vorige 2x van de eerste -MK- en derde keer gelukt was. Ik zie er wel belange zo veel niet meer vanaf als 2 jaar geleden, maar begin nu vooral gewoon de zin in de behandeling te verliezen. Ik kan het gewoon niet meer opbrengen.

We hadden vroeger altijd gezegd dat we 3 kinderen wouden maar ondertussen begin ik mij liever en liever bij ons met ons 3tjes neer te leggen.

sassie2
Berichten: 1203
Lid geworden op: 10 mei 2010, 14:41

Bericht door sassie2 » 27 februari 2012, 11:59

Hier nog niet echt een antwoord. Voorlopig ligt het deze maand zoiezo stil (na miskraam), en dan mag ik volgende maand starten.

Het klinkt misschien stom, maar ik heb uitgerekend als we er dan terug mee beginnen dat ik zou zwanger zijn voor 6 januari, Brent en Lennert zijn te vroeg geboren, wat zou betekenen dat ik misschien wel zou bevallen tussen kerst en nieuw, en Brent is al van 2 januari, wat al niet leuk is naar verjaardagsfeestjes toe. Dus, ik denk om nog maar een maandje te wachten, of misschien 4 weken aan de pil ipv 2. Maar eerlijk zie ik er enorm tegen op om opnieuw te beginnen. Dus wordt het waarschijnlijk nog een maandje schrikkelen. Ik heb echt enorm afgezien van de PU, en ik ben een echte stresskip, wat betekent dat ik weer weken stress (en de bijhorende maagpijn) tegemoet ga.

Maar ja, vandaag denk ik zo, en morgen kan het al weer helemaal anders zijn. Mijn schoonzus moet bevallen eind april, en dan gaat het toch weer moeilijk zijn … Ik wil ook mijn 2 zonen niet ‘verwaarlozen’, en daarom even een pauze zou ook niet slecht zijn. Maar als ik er dan weer aan begin, zou ik gewoon zo graag hebben dat het dan een keer lukt, en dat we niet voor jaren vertrokken zijn. Ik weet niet hoe het financieel zit voor jullie, maar ik krijg ieder jaar voor max. 500 euro terug bovenop de ‘gewone’ terugbetaling van IVF, ik mag ook een stuk in de hospitalisatieverzekering steken. Kortom, mijn 6 pogingen spreiden over meerdere jaren is ook wel financieel interessant.

En toch blijft de vraag: ‘kunnen we niet gewoon gelukkig zijn met ons 4-tjes?’. Ik heb ook al eens gedacht om er mee te stoppen, en nog een kindje in pleegzorg te nemen. Pleegzorg ga ik zeker in mijn leven nog doen, maar of het nu is, zonder een derde, of als mijn kindjes volwassen zijn (of toch groter), dat weet ik niet. Allemaal vragen waar ik ga blijven bij stil staan, tot ik zwanger ben, of tot ik beslist heb te stoppen.

nogeenkeer
Berichten: 1443
Lid geworden op: 6 juli 2011, 11:49

Bericht door nogeenkeer » 27 februari 2012, 12:17

Hey Sassie,

veel vragen die nog onbeantwoord blijven hé. Ik heb na de vierde zwangerschap besloten om het zowiezo bij twee kindjes te houden. We hadden er misschien wel drie gewild, maar ik wil al die frustratie en dat verdriet niet nóg eens door. Maar ik begrijp ook dat dat een heel persoonlijke keuze is en als voor jou het plaatje nog niet rond is, dan is dat zo hé, dan zal niemand daar iets aan kunnen veranderen. Ik hoop dat je snel antwoorden vindt op al je vragen!

Groetjes,
nogeenkeer.

Nikita76
Berichten: 1918
Lid geworden op: 19 september 2008, 14:31

Bericht door Nikita76 » 30 april 2012, 13:02

en die vraag begin ik me ook al te stellen...

Ik zie zo op tegen een nieuwe poging met al die stress erbij, me ongelukkig voelen, slechte afloop ... pfff...

Ik begin nu al op te lijsten wat de voordelen zijn van 1 kindje...

pffff :roll:

grootgevaarke
Berichten: 4815
Lid geworden op: 15 juli 2008, 14:20

Bericht door grootgevaarke » 30 april 2012, 13:28

Nikita, het is normaal dat je het nu even niet meer ziet zitten, je zal echt wat tijd nodig hebben om deze nieuwe tegenslag te verwerken. Mss vind je wel weer de moed om er toch nog eens voor te gaan, maar mss zal je uiteindelijk toch beslissen dat het genoeg geweest is en dat je niet meer teleurstellingen wil moeten verwerken.

Nogmaals: ik vind het zooooo jammer voor je.

De tijd zal je wonden niet helen, maar wel een beetje minder diep maken.

mineke
Berichten: 98
Lid geworden op: 10 januari 2012, 14:22

Re: Wanneer is het genoeg geweest?

Bericht door mineke » 14 mei 2017, 15:17

Dit topic is al heel oud (was even door de topics aan het scrollen op zoek nr gelijkaardige situaties), maar o zo toepasselijk... misschien zijn er nog huidige lotgenoten...

Een kleine 5 jaar geleden mochten we een flinke tweeling (ondertussen 4 jaar) op deze wereld verwelkomen. Al bij al vrij vlotjes gelukt na 2 TP's (uiteraard wel met eerst een ander traject voor het IVF/ICSI-verhaal startte).
Nu daarentegen in de 'strijd' voor een 3e kindjes wil het maar niet lukken. Bijna een jaar en 9 TP's verder nog steeds geen resultaat (3 verse, 6 cryo's- wel steeds eentje per eentje om het risico op een tweeling te vermijden, dit hebben we onder ons twee van in het begin afgesproken). Ik begin de moed te verliezen en ben op van de stress. Kan nog moeilijk genieten van de leuke of mooie dingen van het leven want steeds in mijn achterhoofd is er dat onbegrensd verlangen en de vraag/hoop: misschien lukt het deze maand wel? Loop permanent moe, op een manier meer dan toen de tweeling een jaar (of 2) oud was terwijl de zorg zoveel groter was toen! Een jaar lang leven van behandeling na behandeling doet wat met een mens. Eerst de hoop, dan de ontgoocheling, dan weer de hoop enzovoort. Ze zeggen dat de aanhouder wint, maar ik begin er serieus aan te twijfelen. Nu lassen we even een pauze in. Ik hoop dat ik het ga kunnen loslaten want anders heeft het weinig zin. We hebben nog een cryo en nog een terugbetaalde poging over, maar ik vraag mij af of dat laatste wel nog zin heeft... Wanneer zeg je dus best: "hier stopt het"? Het leeftijdsverschil wordt groter en groter, het leven raast voorbij. Aan de andere kant, het verlangen blijft zo intens groot. Nog iemand ervaring met zulke gevoelens? Of ervaring met pauzes nemen die je nadien weer meer moed geven?

Carlijne80
Berichten: 16
Lid geworden op: 6 maart 2017, 9:24

Re: Wanneer is het genoeg geweest?

Bericht door Carlijne80 » 15 mei 2017, 0:37

Ja, ik herken je twijfels volledig. Mijn man en ik hebben een wolk van een dochter van 4 en besloten een tijdje terug om voor een tweede kindje te gaan. Na heel wat testen bleek dat mijn AMH-waarde maar 0,14 is (ik ben er pas 36). De gynaecoloog heeft me daarom aangeraden om voor IVF te gaan. Het leeftijdsverschil van de kinderen, dat zou ik nog niet zo’n groot probleem vinden, maar wel het hele gedoe er rond. Wij waren daar mentaal ook nog helemaal niet op voorbereid en moeten alles nog eventjes tot ons laten doordringen. Mijn dochter is er destijds gekomen na 3 miskramen en dat was al een heel heftige tijd. Ik ben uiteindelijk toch op een natuurlijke manier zwanger geworden dan, maar toch vraagt dit heel wat van jezelf. Ik kan met voorstellen dat het bij IVF nog intenser is. Daarom vragen mijn man en ik ons voorlopig ook nog af of we dit alles wel willen doorstaan en of het niet genoeg is met een gezonde dochter. Begrijp je bezorgdheid dus volkomen!

Tiske
Berichten: 378
Lid geworden op: 9 december 2016, 20:32

Re: Wanneer is het genoeg geweest?

Bericht door Tiske » 1 juni 2017, 23:04

Hier ook met dezelfde twijfels... ons zoontje wordt bijna 4 en we zijn ondertussen bijna 1,5 jaar bezig voor een brusje. Van natuurlijk, tot ondertussen ivf.... elke maand is er wel een nieuwe tegenslag waardoor het niet lukt. Te veel follikels, te klein,... nu is het een cyste... pfff hoeveel kan ik nog aan.
De enigste reden die me nu nog doet doorzetten is mijn zoontje die zich elke dag af vraagt wanneer hij een broertje of zusje zal krijgen...

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten