Trowback tuesday

Plaats reactie
Mikmakker
Berichten: 1
Lid geworden op: 22 mei 2018, 14:20

Trowback tuesday

Bericht door Mikmakker » 22 mei 2018, 14:43

Op dit forum heb ik al eens een account aangemaakt. Ik was echter mijn gebruikersnaam en wachtwoord vergeten. Ik was hier niet zo actief, heb soms iets gepost. Nu, vandaag, heb ik weer even behoefte.

Het is inmiddels al weer vier jaar geleden dat ons ICSI traject achter de rug ligt.
Het ging niet goed met me daarna. Ik werkte met kinderen, maar kon mijn werkzaamheden niet meer uitvoeren. Mijn man heeft twee kinderen (van zijn ex) en al mijn energie ging zitten in het beheersbaar maken van mijn eigen emoties. Ik kon en kan er niet makkelijke over praten. Ik was bang dat andere mensen net zo bang van mij zouden worden als ik van mijn emoties was.
Daarna heb ik nog wat baantjes gehad, oa als hulp in de huishouding. Maar ook dat heb ik gestopt... ik kon niet meer... ik was op... klaar met andere mensen... klaar met mijn emoties.

Mijn ongewenste kinderloosheid is als een donkere pijnlijke plaats die ik altijd met me mee sjouw.
Mijn honden maken het dragelijk. Zij zijn voor mij het stuk licht, de kleine zonnestralen. Mijn reden om mijn bed uit te komen. Als ik ging werken, miste ik mijn honden zo diep. Ook al was ik maar een paar uurtjes van huis. Ze zijn mijn houvast, die was ik kwijt als ze niet bij me waren.

Langzaam klom ik uit het dal, ik ging met de honden op hondensport. Ontmoette andere mensen, waar het niet om kinderen draaide maar om honden.
Langzaam en langzaam ging het steeds beter met me.
Ik voelde me weer zekerder in de maatschappij. Ik voelde dat ik het zelf begon te accepteren, ik voelde weer geluk. Ik voelde me zo gelukkig en rijk.
Klaar en mentaal sterk genoeg om weer te gaan solliciteren. Wonder boven wonder kreeg ik de baan. Aanstaande week mag ik beginen. Ik was zo blij en zat over het algemeen super lekker in mijn vel. Ik voelde me niet alleen.
Ondanks dat mijn partner gewoon kinderen heeft en in een totaal ander schuitje zit, had ik lotgenoten. Mijn schoonzus en mijn nicht. In hetzelfde schuitje. Met mijn nicht had ik niet zo heel veel contact, ik was oprecht blij voor haar dat ze zwanger bleek te zijn. Het nieuws ontvingen we een maandje geleden.
Ik kon het relatief makkelijk van me afzetten. Ik voelde me omringd door genoeg andere mooie dingen. Het zoog me niet terug naar die donkere plaats.

Maar nu... gisteren ontvingen we een telefoontje.
Goed nieuws, mijn schoonzusje is zwanger. Blij vertelde ze dat we oom en tante zouden worden.
Ik heb geprobeerd te lachen, ik heb geprobeerd oprecht te zijn. Maar het is net of ik ben terug geslingerd naar die diepe donkere plaats.

Ik voel me bang.
Bang voor mijn emoties.
Ik voel me verdrietig.
Alsof het alles verteerd.
Ik voel me leeg.
Als ik mijn blik de wijde wereld in stuur.
Ik voel me niet klaar.
Absoluut niet klaar om weer te gaan werken.

Die emoties, blijkbaar toch zo sterk aanwezig onder de oppervlakte. Zijn naar buiten gespat toen gisteren de schil brak. Een kinderwens is meer dan een wens. Ik voel me een gebroken mens.

Er zit niks anders op dan te wachten.
Te wachten tot de tijd weer zorgt dat de pijn een beetje slijt.

Alice4wonder
Berichten: 123
Lid geworden op: 8 februari 2015, 16:17

Re: Trowback tuesday

Bericht door Alice4wonder » 25 mei 2018, 9:43

Beste Mikmakker,

Je verhaal, hoe je je proces beschrijft, grijpt me heel erg bij de keel.
Er klinkt zoveel moed doorheen, zoveel emoties ook, zelfs de rollercoaster van hoop en wanhoop blijft, lang na een fertiliteitstraject.
Er zijn wel wat raakvlakken met ons verhaal. Anderhalf jaar geleden, na alle ICSI-pogingen, moesten wij ons gedwongen neerleggen bij het verdict om definitief kinderloos te blijven. Gedurende de behandelingen werd al duidelijk dat wij op een heel groot wonder zouden moeten hopen. Uiteindelijk zeg ik dat altijd, dat we het van in het begin al wat wisten, maar tegelijkertijd troost dat toch niet genoeg.
Na vele moeilijke maanden, heb ik mezelf toch samen geraapt en ben ik opnieuw beginnen dromen. Een andere job, die me meer voldoening zou geven, andere doelen stellen, andere vooruitzichten die terug hoop gaven. Ik keek de toekomst weer met wat meer vertrouwen tegemoet.
Onze kat is altijd een enorme bron van liefde en steun geweest. Gedurende de behandelingen, en erna. Hij voelde stemmingen en nog veel meer zo perfect aan, en beantwoordde die met nog meer liefde. Niet iedereen begrijpt dit, maar ik denk, uit wat jij schrijft over je honden, dat je dit ook een stuk zult herkennen. Die onvoorwaardelijke vriendschap en warmte, het aanvoelen van emoties ...
In maart is hij gestorven, en ik ben ook terug verzonken in een doelloosheid. Mijn beste vriend, die er ook altijd was, die we nu moeten missen. Plots komt weer alle verdriet naar boven. Zelfs terug de existentiële vragen ... waarom ... wat, hoe, ... Ik schrijf dit verdriet toe aan het verlies van een goede vriend die zoveel jaren samen met mij het leven deelde. Maar diep in mezelf weet ik dat het onverwerkte verdriet omwille van de kinderwens, er ook terug in meespeelt.

Een vriendin verwoordde het zo mooi. Verdriet is als je boven water houden op zee. In het begin word je overspoeld door elke golf, hou je je hoofd niet eens boven water. Daarna begin je te vinden hoe je wel aan adem geraakt. En plots besef je dat je kunt zwemmen. Tot ineens er toch weer een golf komt. Verwacht of onverwacht. En die golven blijven komen. Zullen ook blijven komen. Bij sommige zullen we ons hoofd boven water hebben, bij andere zullen we overspoelen. En dat mag.

Ik hoop dat je dag na dag terug weer een beetje erin slaagt je hoofd boven water te krijgen. En hoop dat je nieuwe job je toch nieuwe of vernieuwde moed mag geven.
Alice4wonder (39), ICSI 1 : verdwenen follikels, ICSI 1 bis : neg
ICSI 2 : neg
ICSI 3 (Jette) : neg
ICSI 4 : ICSI MNC, '2 for 1', deel 1 : neg - deel 2 : neg
ICSI 5 : ICSI MNC, '2 for 1', deel 1 : even pos, mk 7 weken - deel 2: geen tp

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 gasten