Hoop in lotgenotencontact

Algemeen Discussieforum
Plaats reactie
Jenomi
Berichten: 4
Lid geworden op: 1 september 2018, 13:20

Hoop in lotgenotencontact

Bericht door Jenomi » 1 september 2018, 13:59

Hoi allemaal,

Sinds bijna twee jaar zijn wij bezig met fertiliteitsbehandelingen, tot op heden nog zonder succes. Door een neurocardiale problematiek reageer ik zeer heftig op ingrepen. Bij een routine bloedafname bijv val ik flauw waarbij mijn hart enkele seconden stopt met pompen. Hiervan recupereren kost me enkele doodmoe en misselijke dagen, en vaak dient er zich dan het volgende aan. Alsof de hele procedure nog niet genoeg van een mens vraagt, eist dit een nog hogere tol.

Ik merk vooral dat mijn man en ik wat alleen op een eilandje geraken... Gelukkig hebben we een heel sterke relatie, maar ik zit wel vaak alleen 'te recupereren'... Ik heb alleen nog maar jonge moeders als vriendinnen, die zelf een druk leven hebben en ik graak zelden tot bij hen. Sinds kort praten we er openlijk over, 'dat het niet lukt' en ik er vaak onwel bij word. Echter lijkt het voor enkele van onze vrienden 'wat te lang te duren' aangezien ik wel steeds vaker afbel vanwege migraine aanvallen (mag medicatie niet nemen tijdens behandeling), flauwvallen, braken, koorts,... Gek want wij vinden het prima zo drie jaar tevergeefs wensen, slechtnieuwsgesprekken, spuiten, hart terug tot leven krijgen en niks meer te kunnen doen!! (sarcastisch...) En zo drijft ons eilandje dus steeds verder weg...

Via deze weg hoop ik steun te vinden via jullie verhalen en te leren zien dat we niet zo alleen zijn dan we ons voelen...
Stiekem hoop ik ook een steun voor anderen te kunnen betekenen en stil te hopen op contact met mensen die empathisch kunnen zijn in zulke moeilijke perioden...

Yvonne1983
Berichten: 708
Lid geworden op: 18 februari 2016, 12:20

Re: Hoop in lotgenotencontact

Bericht door Yvonne1983 » 3 september 2018, 13:29

Nog geen reactie en dat vind ik erg spijtig want dat eilandjesgevoel maakt de behandeling niet prettiger. Ikzelf heb ook migraine en tijdens het traject moet ik heel regelmatig leven (dus doordeweeks en in het weekend zelfde tijd slapen en opstaan, zelfde tijd koffie drinken, geen alcohol ). Bij opkomende migraine gelijk in donkere kamer gaan liggen om te slapen en proberen om paracetamol binnen te houden.
Ik ben geen arts, maar kunnen ze niets onderzoeken voor de migraine zonder bloedprikken, ik moest zon hoofdkapjel op met lichtflitsen en geluiden om te testen misschien dat je door dingen te mijden iets kan doen? Ik heb baat bij rauwe ui (bweg) bij opkomende migraine, maar alsnog moet ik direct gaan slapen. Zou het bij jou helpen om na elke behandeling een maand rust te nemen waarbij je wel medicatie neemt en kan afspreken? Ik nam sumatriptan en dat hoef ik niet elke dag te slikken, maar ik weet dat er dagelijkse medicatie ook was maar dat mocht ze niet voorschrijven in combinatie met een kinderwens.
Oooh en als je stress op je werk hebt kan dat ook voor meer migraine zorgen (spreek helaas uit ervaring), misschien kan je proberen daar minder aan te denken of met een coach oid spreken om dat te kunnen minderen.
Sommige mensen zijn na een zwangerschap af van de migraine maar dat was bij mij helaas niet het geval, maar hopelijk bij jou wel (en dan over 9 maanden).
Ik hoop dat je snel zwanger raakt!!

anoniemxx2018
Berichten: 4
Lid geworden op: 10 juli 2018, 10:34

Re: Hoop in lotgenotencontact

Bericht door anoniemxx2018 » 7 september 2018, 17:50

Hallo,

het eilandjesgevoel... ik denk voor velen hier wel herkenbaar. Ik merk meer en meer in mijn omgeving dat mensen die geen fertiliteitstraject doorlopen niet kunnen beseffen wat het voor ons is.
Vaak ben ik blij voor andere koppels, want je wenst het niemand toe... maar het gevoel van eenzaamheid wordt ieder jaar groter en groter.

Wij zijn reeds 3 jaar bezig met behandelingen en hebben al zoveel tegenslag gehad. Wij hebben lang gewacht om het onze omgeving te vertellen, maar op een bepaald punt kan je niet anders meer dan het vertellen om van de lastige en pijnlijke vragen af te raken.

Ikzelf ben heel erg zoekende naar manieren om met alle problemen om te gaan. Ik ben ondertussen de laatste in de vriendenkring zonder kindje en ook 'de volgende generatie' begint aan kinderen. Dat zorgt voor heel wat wanhoop en angst. Iedereen gaat vooruit en wij blijven ter plaatse trappelen...

Wat ikzelf al uitgetest heb is een fertiliteitsconsulent: die dame deed erg haar best, maar tips aannemen van iemand die niet weet wat het is, valt me zwaar. 'Samen leuke dingen doen met je man' => allemaal goed en wel, maar zoek maar eens een omgeving zonder zwangere vrouwen of kleine kinderen!

Acupunctuur heb ik onlangs uitgetest, maar ook dat was niet mijn ding. Gaf nog meer spanning dan ontspanning.
Sinds kort ga ik bij iemand die 'fertiliteitsmassages' geeft, wat toch even een moment van ontspanning kan geven.
Daarnaast ben ik van plan eens te proberen met joga, hoewel ikzelf absoluut niet spiritueel ben aangelegd, wil ik dit wel eens een kans geven.

Je blijft zoeken naar manieren om met je situatie om te gaan, want hoewel het leven voor jezelf en je partner stilstaat, moet je toch nog een beetje proberen genieten.

snoesje84
Berichten: 80
Lid geworden op: 27 mei 2013, 19:47

Re: Hoop in lotgenotencontact

Bericht door snoesje84 » 8 september 2018, 15:42

Hoi allemaal,
Ook ik herken het eilandjesgevoel. Een gevoel van ik tegen de rest van de omgeving. We zijn ook al jaren in behandeling (sinds 2011 de kinderwens en in 2012 gestart met de mallemolen. Onderzoeken, hier enz. We zijn gezegend geworden en 1 zoontje gekregen in 2014. Sinds 2016 bezig om een brusje maar dat wil niet echt lukken. Nu onlangs ISCI nr 5 opgestart. Vol goede moed begonnen en er ook van overtuigd dat het nu anders zou zijn en wel zou lukken. Maar helaas ondanks een goede prognose en goede reactie en goede mindset ben ik keihard op mijn bek gegaan.
Maar weer eens recht krabbelen en inderdaad de tijd geven om alles te laten bezinken. En inderdaad dan denk ik aan al die mensen die zonder problemen hun gezin stichten :roll: Maar goed. Je kan niet meer doen dan de tegenslag verwerken en troost zoeken bij lotgenoten en erover praten. Na zoveel jaren en weer eens een mislukte poging besef ik meer en meer de impact van deze moeizame weg. We hebben in 2017 relatieproblemen gekend, gelukkig elkaar terug gevonden. Dit was niet te wijten aan alleen de behandelingen natuurlijk. Maar ik was mezelf wel volledig kwijt. We hebben bewust gekozen om onze relatie tijd te geven en eraan te werken. En elkaar ook weer terug gevonden. In 03/2018 hebben we beslist om er toch terug voor te gaan, na onze vakantie van de zomer.

Ook ik heb al eens gedacht aan een fertiliteitsconsult maar wat kan zo’n meisje/vrouw jou bijbrengen als ze niet weten wat het is, belachelijk eigenlijk als je er bij nadenkt. Dan mogen ze van mij nog 5jaar psychologie hebben gestudeerd.
Dan denk ik dat mensen meer gebaat zijn met een fertiliteitsconulente die ook ervaringsdeskundige is.Iemand die heel goed weet waar je het over hebt, die zelf ook dat pad bewandeld heeft.
Ik zoek “troost” door mijn focus te verleggen en andere zaken te doen. Want tijd zal uitwijzen of we toch weer onze moed bij elkaar kunnen rapen om toch een poging te wagen met de 1 cryo die we nog hebben. Mensen zeggen vaak “er zijn nog kansen”, en dat klopt ook. Maar wanneer is genoeg genoeg.Ga je effectief all the way tot je echt aan het eindstation bent en zegt “dit was het dan”. Of kies je ook voor jezelf en voor je grenzen. TIjd zal het uitwijzen. Er zal sowieso 5 jaar tussen liggen (mocht het er toch van komen :roll: )dus veel tijd om te “treuzelen” hebben we nu ook weer niet.
Ik wens allen die dit leest uit de grond van mijn hart enorm veel moed.
Kinderwens:2011
05/2012:onderzoeken-07/2012:ICSI->TESE
12/2012:1e ICSI:1TP:neg
03/2013:2e ICSI:2TP neg
09/2013:3e ICSI: 2TP met AH:Pos +(2cryo’s)
20/07/2014:1zoontje
08/2016:2cryo’s:1 cryo TP:neg
09/2016:4e ICSI:geen TP
08/2018:5e ICSI:1TP:neg:1 Cryo

Jenomi
Berichten: 4
Lid geworden op: 1 september 2018, 13:20

Re: Hoop in lotgenotencontact

Bericht door Jenomi » 10 september 2018, 20:47

Yvonne1983 schreef:
1 januari 1970, 1:00
Nog geen reactie en dat vind ik erg spijtig want dat eilandjesgevoel maakt de behandeling niet prettiger. Ikzelf heb ook migraine en tijdens het traject moet ik heel regelmatig leven (dus doordeweeks en in het weekend zelfde tijd slapen en opstaan, zelfde tijd koffie drinken, geen alcohol ). Bij opkomende migraine gelijk in donkere kamer gaan liggen om te slapen en proberen om paracetamol binnen te houden.
Ik ben geen arts, maar kunnen ze niets onderzoeken voor de migraine zonder bloedprikken, ik moest zon hoofdkapjel op met lichtflitsen en geluiden om te testen misschien dat je door dingen te mijden iets kan doen? Ik heb baat bij rauwe ui (bweg) bij opkomende migraine, maar alsnog moet ik direct gaan slapen. Zou het bij jou helpen om na elke behandeling een maand rust te nemen waarbij je wel medicatie neemt en kan afspreken? Ik nam sumatriptan en dat hoef ik niet elke dag te slikken, maar ik weet dat er dagelijkse medicatie ook was maar dat mocht ze niet voorschrijven in combinatie met een kinderwens.
Oooh en als je stress op je werk hebt kan dat ook voor meer migraine zorgen (spreek helaas uit ervaring), misschien kan je proberen daar minder aan te denken of met een coach oid spreken om dat te kunnen minderen.
Sommige mensen zijn na een zwangerschap af van de migraine maar dat was bij mij helaas niet het geval, maar hopelijk bij jou wel (en dan over 9 maanden).
Ik hoop dat je snel zwanger raakt!!
Hoi Yvonne,
Ik ben niet zo super met computers, dus had niet gezien dat er een antwoord kwam, weet ook niet goed of ik op deze manier goed antwoord...
Bedankt alleszins! Helaas is de migraine een gevolg van een neurocardiale afwijking. Dus voldoende onderzocht om ondertussen te weten dat er in combinatie met een kinderwens, niets aan te verhelpen valt... Enkel pauzes nemen I derdaad, maar elke maand is plots zooooo belangrijk!

Jenomi
Berichten: 4
Lid geworden op: 1 september 2018, 13:20

Re: Hoop in lotgenotencontact

Bericht door Jenomi » 10 september 2018, 21:10

Anoniem x en snoesje84,
Dank jullie voor jullie reactie!
Het is jammer te horen dat jullie eveneens een lijdensweg moeten ondergaan. Toch knap dat jullie je zo sterk houden en moedig dat jullie dit delen!
Het is inderdaad een grotere troost verhalen van ervaringsdeskundige te horen en steun bij elkaar te vinden aangezien de échte erkenning ervan al deugd kan doen! 'nee, je overdrijft niet.' 'nee, het is logisch dat je niet euforisch bent bij de zoveelste zwangerschap bij een ander',....

Ik ben zelf psycholoog/therapeut/counselor en studeer nu al 10 jaar het ene na het andere, maar hoeveel diploma's ook, het zegt niets over hoe je 'hiermee' zou moeten omgaan! De vraag is of we wel moeten omgaan met deze dingen...
Daarbij is mijn vroedvrouw die me opvolgt en 'zou moeten begeleiden' zelf zwanger!! Het is haar gegunt, maar ben ik de enige dat dit niet kunnen vind?
Daarnaast wordt me ook de mogelijkheid voor psychologischehulp aangeboden... Maar voor wat? Ik weet zelf wat er in boeken staat, wat brengt bij aan een oneerlijk en frustrerend rouwproces?
Rust....--> het leven gaat gewoon door, vanmorgen gevreesde maandstonden en seves naar de eerste cliënt waarbij de kinderen vanwege een onveilige thuissituatie geplaatst werden... Week na week, maand na maand... Rust, maar je vindt inderdaad zelden een kinderrijke omgeving die je eens niet confronteerde, in alle rust!
Samen zijn....--> is vaak maar trieste boel, uitgeput en verdrietig. En een hoog libido hou je er ook niet bepaald aan over...
Praten - - > maar er zijn er zovelen die niet weten wat ze (moeten) zeggen... En velen mijd ik al omdat ik weet dat ze het allerbeste bedoelen maar kwetsen of verergen...

Sorry dames voor het down bericht maar moeder natuur besliste vanmorgen dat ik alweer niet klaar was om moeder te worden... Had ik die cursus maar gestudeerd ;-)

Plaats reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 26 gasten