Uitgerekend okt-nov-dec 2021

[Pindanootje]

Moet stresserend zijn om telkens dat bloed te zien, maar normaal gezien als je geen krampen hebt moet je je niet meteen zorgen maken. Als het enkel wat bloed bij het afvegen is.. Kan goed zijn dat je bloedt door de echo van gisteren, je baarmoeder wordt nu extreem goed doorbloed voor je babytje...

@Annelies, verschrikkelijk zo constant dat afwachten en die onzekerheid! Succes! Hopelijk komt het nog goed!

Krampen weet ik niet, buikpijn wel maar ongeveer dezelfde buikpijn die ik wel vaker heb laatste tijd.. Zal we' oké zijn
M'n laatste utro's zijn opgebruikt vanochtend.. Nu nog met de dokter en apotheek ah proberen regelen amelgen te kunnen krijgen vanavond.. Heel gedoe

[Sara1987]

Moet stresserend zijn om telkens dat bloed te zien, maar normaal gezien als je geen krampen hebt moet je je niet meteen zorgen maken. Als het enkel wat bloed bij het afvegen is.. Kan goed zijn dat je bloedt door de echo van gisteren, je baarmoeder wordt nu extreem goed doorbloed voor je babytje...

@Annelies, verschrikkelijk zo constant dat afwachten en die onzekerheid! Succes! Hopelijk komt het nog goed!

Krampen weet ik niet, buikpijn wel maar ongeveer dezelfde buikpijn die ik wel vaker heb laatste tijd.. Zal we' oké zijn
M'n laatste utro's zijn opgebruikt vanochtend.. Nu nog met de dokter en apotheek ah proberen regelen amelgen te kunnen krijgen vanavond.. Heel gedoe

Hey Pindanootje,

Volgens mijn vroedvrouw is het allemaal ok zolang het niet meer is dan een inlegkruisje en max.48u duurt. Kans is groot dat het van je baarmoedermond komt. Bij veel vrouwen is een inwendige echo al voldoende om last te hebben. Ik heb er tot zelfs op 35 weken reglematig last van gehad. En aan dit tempo gaat mijn mini nog overtijd gaan ook .

Maar het is inderdaad erg beangstigend. Je staat eigenlijk al genoeg onder stress he, dit heb je niet echt bijkomend nodig!

Wat kraamhulp betreft:
- als je een hospitalisatieverzekering hebt, zou het kunnen dat je via daar ook nog een tussenkomst krijgt. Bij mij gaat dat over 500 euro in de 12 dagen na thuiskomst van het ziekenhuis of na de thuisbevalling. Gaat over zomaar eventjes 60 uren, dus dat is wel wat he;
- soms is er geen klik met je kraamhulp. Dat hoor ik weleens. Best dan met de regio-verantwoordelijke bespreken;
- maar als die klik er wel is, hoor ik dat ze een godsgeschenk zijn!;
- qua kostprijs zijn ze vaak ook goedkopet dan een traditionele thuishulp. Kennelijk is er een overeenkomst dat geen enkel gezin meer dan 10 euro per uur betaalt. Ik ga iets meer dan 8 euro per uur moeten betalen.

Buiten de kraamhulp kan je idd beroep doen op een vroedvrouw. Enige wat je betaalt, is een verplaatsingsvergoeding.

Ik heb mijn vroedvrouw tussen de echo's laten komen. Kan je het hartje nog eens horen, ze neemt je bloeddruk,... ook dd bloedafnames heb ik door haar laten doen. Mooie is ook dat ik nu een vertrouwensband heb. Als ik na de bevalling met een probleem zit, dan moet ik niet bij iemand nieuw terecht.

Ze kan dan ook de borstvoeding mee opvolgen, eventueel hechtingen verwijderen, kindje nakijken,... Indien er indicaties voor zijn, mag ze komen totdat mijn kindje al echt groot is. Sowieso tot 1 jaar dacht ik, maar met verwijzing arts nog langer. Weet dat stuk niet juist meer, zwangerschapsdementie .

[Pindanootje]

Hey Pindanootje,

Volgens mijn vroedvrouw is het allemaal ok zolang het niet meer is dan een inlegkruisje en max.48u duurt. Kans is groot dat het van je baarmoedermond komt. Bij veel vrouwen is een inwendige echo al voldoende om last te hebben. Ik heb er tot zelfs op 35 weken reglematig last van gehad. En aan dit tempo gaat mijn mini nog overtijd gaan ook

Bedoel je in totaal 1x bloedverlies op een inlegkruisje? Of wel dat je elke keer wanneer je gaat plassen en een nieuw inlegkruisje legt dat je inderdaad iets ziet op het vorige..?
Dinsdagavond was meeste op 1tje en nog zowat restanten op de volgende paar zeg maar.. Nu beetje zelfde, al is het wel iets meer precies dan dinsdag. Maar zou idd wel van die echo gister kunnen zijn.

[Sara1987]

Ik denk dat je het wat moet zien per dag qua hoeveelheid. Als je geen enkele keer een verzadigd inlegkruisje hebt gehad, dan zal het samen qua hoeveelheid niet veel zijn. Hoewel iedere druppel voor je gemoedsrust te veel is he!

[Pindanootje]

Ik denk dat je het wat moet zien per dag qua hoeveelheid. Als je geen enkele keer een verzadigd inlegkruisje hebt gehad, dan zal het samen qua hoeveelheid niet veel zijn. Hoewel iedere druppel voor je gemoedsrust te veel is he!

Het lijkt alweer over te zijn dus ben idd wel gerust dit keer. Merci !!

Fijn weekend iedereen

[onzewens7374]

Even inbreken hier...

Ik ben op 24/08/2018 bevallen van een meisjestweeling na 13 ICSI-pogingen, dus ik heb hier ook redelijk wat gelezen en geschreven op dit forum. Eind december 2017 had ik een positieve bloedtest (de 3e keer, maar de vorige 2 waren miskramen) en eind januari en half maart 2018 heb ik bloedingen gehad. De eerste keer ben ik (na een telefoontje naar het fertiliteitscentrum) gewoon 's anderendaags bij de fertiliteitsarts gegaan, die meldde dat er niks aan de hand was (oorzaak van de bloeding nooit gevonden), maar langs zijn neus weg vroeg of ik toch al wist dat er 2 vruchtjes waren (nee, dus!). Dat was op dinsdag en op zaterdag kreeg ik dan een telefoontje van mijn mama dat mijn papa die nacht gestorven was (weliswaar op 77 jaar, maar toch bijzonder onverwacht). Hij heeft dus nog net geweten dat ik opnieuw zwanger was en dat het een tweeling ging worden, maar hij heeft zijn (enige) kleinkinderen nooit gekend. De fertiliteitsarts zei dat hij zou verder leven in hen en soms heb ik echt wel dat gevoel...

In maart had ik dan net de NIPT-test achter de rug en toen zat ik op een avond nog wat tv te kijken in mijn pyjama, maar toen ik opstond, voelde ik dat ik aan het bloeden was. Mijn pyjama hing vol en ik wou me eerst nog verkleden, maar mijn vriend zei dat ik maar beter meteen kon instappen zodat hij me naar spoed kon brengen. Na een toiletbezoek waarna ik zelf ook het gevoel had dat het over en uit was, ben ik dan toch maar mee gegaan en was ik dan nog de kalmste van ons twee tijdens de nachtelijke rit en het verblijf op spoed. Ik haatte het alleen dat mijn vriend niet bij me mocht blijven (maar daar weten jullie in deze covid-tijden wellicht alles van) en ik tot 's anderendaags moest blijven omdat de gynaecoloog pas 's ochtends ging komen. Hij vertelde me 's anderendaags trouwens dat het toch weinig zin had dat hij vroeger langs kwam, aangezien hij er weinig kon aan doen om iets tegen te houden als het fout ging. Maar hij zei dus ook dat alles goed was (bloeding was intussen nog niet gestopt maar veel beter) en dat ik thuis vast ook wel kon rusten en misschien zelfs beter dan in zo'n materniteitsafdeling waar andere baby's je kunnen wakker houden, dus ik stond die middag alweer thuis en ik heb het van dan af aan weliswaar kalmer aan gedaan (mijn huisarts wou me zelfs meteen 3 weken thuis schrijven, maar dat wou ik zelf niet), maar ben blijven werken tot het einde van het schooljaar.

Half juli ben ik dan nog opnieuw (op mijn 45e verjaardag!) een weekend in het ziekenhuis opgenomen vanwege een verkorte baarmoederhals en mijn gynaecoloog, die toen op reis ging voor 2 weken, was er van overtuigd dat ik tegen zijn terugkomst niet meer zwanger zou zijn, maar ik heb het dus nog meer dan een maand uitgehouden en ben uiteindelijk op 37 weken en 3 dagen via een geplande keizersnede bevallen. Alles gaat intussen goed met onze 2,5 jaar oude peuters en ik zou het zo allemaal opnieuw doen en ik vind eigenlijk dat ik een droomzwangerschap heb gehad, alleen heb ik er wel moeite mee dat ik mijn papa heb moeten afgeven om deze droom te kunnen verwezenlijken.

Hopelijk is mijn verhaal voor jullie allen, en vooral voor Pindanootje, een hart onder de riem!

[anneliesd]

Hallo allemaal,

Ik ben net gebeld door de DM, waar ze nu zeggen dat de utrogestan gestopt mag worden want dit komt niet meer goed volgens hen. Toen ik zei dat de dokter van de echo gisteren zei om absoluut utrogestan verder te nemen tot volgende week, zeiden ze oké, doe dat dan maar. Nu ben ik heel erg in de war, want het lijkt me heel tegenstrijdig.

Ik wou even naar mijn eigen gynaecoloog bellen om meer info te vragen en haar mening te horen, maar uiteraard heeft de DM te laat gebeld en kan ik ze niet meer bereiken.

Het zal een weekend in mineur worden hier, want ik besef wel dat dit niet meer goed komt. Jammer, we hadden nog een sprankeltje hoop dat het in orde zou komen, zeker omdat ik deze week weer meer last had van misselijkheid en zo. Helaas, het heeft niet mogen zijn

[momofpgd]

@annelies : wat een vreselijke domper alweer.. je verhaal komt me helaas helemaal bekend voor heel veel sterkte en hopelijk weet je snel definitief een antwoord...

[Pindanootje]

Even inbreken hier...

Ik ben op 24/08/2018 bevallen van een meisjestweeling na 13 ICSI-pogingen, dus ik heb hier ook redelijk wat gelezen en geschreven op dit forum. Eind december 2017 had ik een positieve bloedtest (de 3e keer, maar de vorige 2 waren miskramen) en eind januari en half maart 2018 heb ik bloedingen gehad. De eerste keer ben ik (na een telefoontje naar het fertiliteitscentrum) gewoon 's anderendaags bij de fertiliteitsarts gegaan, die meldde dat er niks aan de hand was (oorzaak van de bloeding nooit gevonden), maar langs zijn neus weg vroeg of ik toch al wist dat er 2 vruchtjes waren (nee, dus!). Dat was op dinsdag en op zaterdag kreeg ik dan een telefoontje van mijn mama dat mijn papa die nacht gestorven was (weliswaar op 77 jaar, maar toch bijzonder onverwacht). Hij heeft dus nog net geweten dat ik opnieuw zwanger was en dat het een tweeling ging worden, maar hij heeft zijn (enige) kleinkinderen nooit gekend. De fertiliteitsarts zei dat hij zou verder leven in hen en soms heb ik echt wel dat gevoel...

In maart had ik dan net de NIPT-test achter de rug en toen zat ik op een avond nog wat tv te kijken in mijn pyjama, maar toen ik opstond, voelde ik dat ik aan het bloeden was. Mijn pyjama hing vol en ik wou me eerst nog verkleden, maar mijn vriend zei dat ik maar beter meteen kon instappen zodat hij me naar spoed kon brengen. Na een toiletbezoek waarna ik zelf ook het gevoel had dat het over en uit was, ben ik dan toch maar mee gegaan en was ik dan nog de kalmste van ons twee tijdens de nachtelijke rit en het verblijf op spoed. Ik haatte het alleen dat mijn vriend niet bij me mocht blijven (maar daar weten jullie in deze covid-tijden wellicht alles van) en ik tot 's anderendaags moest blijven omdat de gynaecoloog pas 's ochtends ging komen. Hij vertelde me 's anderendaags trouwens dat het toch weinig zin had dat hij vroeger langs kwam, aangezien hij er weinig kon aan doen om iets tegen te houden als het fout ging. Maar hij zei dus ook dat alles goed was (bloeding was intussen nog niet gestopt maar veel beter) en dat ik thuis vast ook wel kon rusten en misschien zelfs beter dan in zo'n materniteitsafdeling waar andere baby's je kunnen wakker houden, dus ik stond die middag alweer thuis en ik heb het van dan af aan weliswaar kalmer aan gedaan (mijn huisarts wou me zelfs meteen 3 weken thuis schrijven, maar dat wou ik zelf niet), maar ben blijven werken tot het einde van het schooljaar.

Half juli ben ik dan nog opnieuw (op mijn 45e verjaardag!) een weekend in het ziekenhuis opgenomen vanwege een verkorte baarmoederhals en mijn gynaecoloog, die toen op reis ging voor 2 weken, was er van overtuigd dat ik tegen zijn terugkomst niet meer zwanger zou zijn, maar ik heb het dus nog meer dan een maand uitgehouden en ben uiteindelijk op 37 weken en 3 dagen via een geplande keizersnede bevallen. Alles gaat intussen goed met onze 2,5 jaar oude peuters en ik zou het zo allemaal opnieuw doen en ik vind eigenlijk dat ik een droomzwangerschap heb gehad, alleen heb ik er wel moeite mee dat ik mijn papa heb moeten afgeven om deze droom te kunnen verwezenlijken.

Hopelijk is mijn verhaal voor jullie allen, en vooral voor Pindanootje, een hart onder de riem!

Hey meid, dank je wel om je verhaal hier te delen en ons een hart onder de riem te steken ook het stuk ivm je bloedingen en uiteraard vooral het verlies van je papa is heel indrukwekkend. Heftig parcours geweest voor je.. Om met de vreugde van nieuw leven maar ook het leed van leven loslaten tegelijkertijd om te gaan is een serieuze mindfuck, vind k nu al. We hebben het helaas niet te kiezen..

Heb vandaag en gister niet gewerkt, eig bitter weinig gedaan en toch doodmoe. Kon bijna niet eten vanavond zo kapot moe was ik,en misselijk ook.
Het leuke moment vd dag was wel dat we een rondleiding kregen in een kinderdagverblijf hier 600m vandaan, waren er direct weg van, en werden al een eerste keer concreet bewust van het mama&papa worden, wat heel tof was. Probeer me aan deze momentjes op te trekken. Andere momenten zoals dat m'n papa 5 dagen lang geen bezoek mag in het ZH nu (coronaregels) en daar verward ligt zonder ons is dan weer enorm droef..
Slaapwel iedereen
En Annelies voor jou in het bijzonder heel veel moed dit weekend alvast

[Elvira]

Annelies, wat verdrietig nieuws Ben je toch al gestopt met je medicatie, of wacht je nog tot maandag? Heel veel sterkte in elk geval, en een dikke knuffel.

Pindanootje (en onzewens), dat moet inderdaad enorm moeilijk zijn, een nieuw leven terwijl je een ander gaat moeten loslaten. Goed zo dat je niet gewerkt hebt de laatste dagen, je hebt echt rust nodig om dit allemaal te verwerken. Mijn leven is niet zo overhoop als dat van jou, en ik ben ongeveer al 6 weken onwijs moe ook. En weinig eetlust door de misselijkheid maar ik dwing mezelf toch iets te eten. Wij hebben inmiddels ook het kinderdagverblijf vastgelegd en dat maakt het ook wat echter he. Hopelijk mag je snel je papa gaan bezoeken

[anneliesd]

Annelies, wat verdrietig nieuws Ben je toch al gestopt met je medicatie, of wacht je nog tot maandag? Heel veel sterkte in elk geval, en een dikke knuffel.

Pindanootje (en onzewens), dat moet inderdaad enorm moeilijk zijn, een nieuw leven terwijl je een ander gaat moeten loslaten. Goed zo dat je niet gewerkt hebt de laatste dagen, je hebt echt rust nodig om dit allemaal te verwerken. Mijn leven is niet zo overhoop als dat van jou, en ik ben ongeveer al 6 weken onwijs moe ook. En weinig eetlust door de misselijkheid maar ik dwing mezelf toch iets te eten. Wij hebben inmiddels ook het kinderdagverblijf vastgelegd en dat maakt het ook wat echter he. Hopelijk mag je snel je papa gaan bezoeken

Ik had vrijdagavond nog een mailtje gestuurd naar mijn eigen gynaecoloog (want DM had me te laat opgebeld om nog te kunnen bellen) en ze heeft me zaterdagochtend terug gebeld. Volgens haar kan de diagnose miskraam pas gesteld worden als je een vruchtje ziet van 6mm zonder hartactiviteit of als er geen groei meer vastgesteld wordt tussen 2 echo's. Ze heeft me aangeraden om tot donderdag voort te doen, ook al is het maar voor mijn eigen mentale gerustheid. In de zin van, zo zal ik later nooit denken, wat als ik die week toch had voortgezet met de medicatie. Dat het niet goed komt weet ik wel (tenzij er een mirakel gebeurt, maar na het hele traject geloof ik even niet meer in goed nieuws). Sowieso zullen ze donderdag, als het miskraam niet vanzelf op gang gekomen is dan, medicatie voorschrijven om het op te wekken.

Het is een lastig weekend, maar ik probeer me wat bezig te houden. Het zal dag per dag wel beteren, maar ik sta mezelf toe om nu even verdrietig te zijn...

[Pindanootje]

Hey ladies. Hoe gaat het met iedereen?
Ik had een moeilijk weekend.. Gisteravond hebben ze ook nog een flinke blunder uitgezet in het ZH met m'n papa en heb uren nodig gehad om daarvan te kalmeren..
Had altijd gedacht "als ik eindelijk zwanger ben ga ik zo dolgelukkig zijn" en eventjes was dat idd zo maar nu loop ik als een depressieve zombie rond.
3 mensen hebben me vandaag proficiat gewenst met de zwangerschap en dan heb ik zoiets van Ahja leuk. Maar meer ook niet. Ik mis de intense oprechte vreugde die er eerst was en dat ik babyhemdjes ging kopen en tekstjes schrijven enz. Enige waar ik nu aan kan denken zijn alle herinneringen met m'n papa en hoe ik 't in godsnaam ooit zonder hem moet doen.
Wat zullen jullie me kunnen aanraden om me weer wat voeling met de zwangerschap te helpen geven? Ik overweeg om er al met een deskundige over te gaan babbelen misschien ook. Ik weet rationeel wel dat er een baby'tje zit maar het is ineens niet grijpbaar/ voelbaar meer, en weet niet hoe ik het weer vast krijg.

[mich75]

Pindanootje, ik denk als je volgende week je echo hebt en een hartslagje ziet/hoort het allemaal wat echter en concreter wordt.

Ik zou in ziekteverlof gaan zodat je ook af en toe wat kan rusten en tijd hebt om dingen te regelen voor je papa of voor jezelf en jullie babytje, probeer er eventueel echt tijd voor te maken, bv 1 uurtje per dag dat je echt bezig bent met je zwangerschap, zoals tekstjes schrijven, ideetjes opdoen voor geboortekaartjes, het kamertje,...

Ik denk dat het ook belangrijk is om te weten hoe erg het met je papa is, komt hij nog naar huis, gaat het over weken, maanden of is er kans dat hij de geboorte van jullie kindje nog meemaakt.

Hoe erg dat het ook is, ik denk dat je papa ook wel wil dat je vreugde voelt door de zwangerschap en niet aleen het verdriet voor zijn toestand. Misschien is het voor hem wel fijn dat hij ziet dat je blij bent en erover praat.

Het is ook belangrijk dat je je samen met je vriend zwanger voelt, je hoeft daarom niet voor de rest van de wereld er happy bijlopen omdat je zwanger bent, maar gewoon samen met hem, laat hem bvb elke avond je buik insmeren.

[Minosh]

Pinadanootje, ik volg wat Mich zegt, het is wel tijd om even rust te nemen. Ik zou ook even in ziekteverlof gaan. Het is zeker niet slecht om met een deskundige te gaan praten als je voelt dat je hier nood aan hebt.
De zwangerschap zal beetje bij beetje concreter worden, hoe langer je bent, hoe meer je dit ook gaat merken.
Ik stuur je alvast een grote virtuele knuffel op . Sterkte lieve meid.

@Onzewens, bedankt om je verhaal te delen. Dit doet altijd deugd op dit forum, dat je er niet alleen voor staat.

@Annelies: Heel veel sterkte meid.

[momofpgd]

@Pindanootje: misschien even niet slecht om inderdaad eventjes thuis te blijven om alles op een rijtje te kunnen zetten.

Hier zijn symptomen weer wat afgenomen waardoor ik mij heel onzeker voel - ik heb echt enorm veel schrik dat ik opnieuw een miskraam ga krijgen en geen hartslag ga zien. Omdat ik hier echt van wakker lig, had ik deze morgen gebeld naar de gynaecoloog of ik eerder kon komen maar omdat ik mijn stem wat kwijt ben, mag ik niet op een afspraak komen zonder eerst een Corona-test te laten doen. Straks een test, morgen pas de uitslag dus misschien woensdag ten vroegste op controle... Stomme corona