Ik ben Nele, en ik mag me sinds gisteren melden bij de "IUI afdeling".
Ik wordt al een tijdje opgevolgd door Life Leuven en op hun aanraden hebben we deze maand een eerste poging IUI gedaan. Alle vruchtbaarheidsonderzoeken waren quasi oké, dus een echte duidelijke reden waarom het niet wil lukken is er niet. Er waren wel een aantal factoren die het wat moeilijker zouden kunnen maken, wat dat ook moge betekenen. Zo had ik een hele lichte vorm van niet actieve endometriose, die hebben ze weggehaald. Zou niet echt van invloed mogen zijn, maar 't zat er wel en bevorderlijk is het natuurlijk niet. Cycluslengte schommelt wat en de ene keer heb ik een langere luteale fase als de andere keer. Zou het ook wat moeilijker kunnen maken volgens de gynaecoloog, maar allemaal niet van dien aard dat het niet zou moeten lukken. Bij manlief is alles meer dan in orde dus dat zou alleen maar goed mogen gaan. Maar aangezien 't dus niet wil lukken, hebben ze een IUI voorgesteld om alle factoren te optimaliseren.
Had maandag 13/10 een follikel van 21,6 mm die "op springen stond" volgens de gynaecoloog. Zat ook wat vocht achteraan in de baarmoeder wat volgens hem wees op een beginnende eisprong. Dinsdag 14/10 heb ik dan om 11u de IUI gekregen, met 148 miljoen zaadcellen (manlief helemaal blij dat hij "goed gepresteerd" heeft. Gyn noemde het zelfs olympische resultaten
). We hebben er maar eentje nodig om een zwangerschap te beginnen, nietwaar?Ik zit nu dus voor de zoveelste keer op dat vreselijke wachtbankje (bleeuuuuuh): krijg op maandag 27 oktober een bloedtest om te kijken of het raak is (is dat trouwens niet al snel? Met de inseminatie op dinsdag 14 oktober?). Ondertussen moet ik vanaf vandaag elke dag Utrogestan opsteken om ervoor te zorgen dat mijn luteale fase zeker lang genoeg blijft. Echt, dag één van die rare pillen en alles is al een smurrie.
Maar dankzij jullie ervaringen op dit forum had ik me hier al wat op voorbereid en wist ik waar ik me qua IUI-gebeuren aan kon verwachten. Dankjewel daarvoor!! Neemt niet weg uiteraard dat ik het nog steeds wat onwennig vindt. Langs de ene kant merk ik dat we weer erg gaan hopen (het moet maar goed gaan, alles is gunstig) maar langs de andere kant durf ik niet meer hopen (want we zijn al zo vaak teleurgesteld). Misschien brengt het me wat rust dat ik die Utrogestan moet nemen, alle kwaaltjes die ik nu zou kunnen voelen zijn "toch maar van de pillen". Afwachten afwachten afwachten. Maandag 27 oktober is binnenkort al, maar tegelijkertijd lijkt het nog eeeuuuwen te duren. Ik zit die dag trouwens ook op mijn werk normaal gezien. Ik vermoed dat ze zoals steeds zullen bellen in de namiddag met de resultaten van de bloedtest van die ochtend. Zit wat te twijfelen of ik verlof zou nemen: wil ik wel slecht nieuws krijgen op mijn kantoor? Tussen de collega's (die wel begripvol zijn hoor)? Of ben ik liever thuis? Maar daar ben ik alleen? En wat als het goed nieuws is? Dan weten mijn collega's het in principe eerder als mijn man... en dat vind ik zo jammer. Wat hebben jullie gedaan? Zo die eerste keer? Ga je er anders tegenaan kijken als je meerdere IUI's moet krijgen? Ik ga niet elke keer verlof nemen denk ik... Maarja. Als het aan mij ligt is het na deze maand allemaal niet meer nodig
Maar zo werkt het niet he! 
