partner wilt ineens geen kinderen meer
partner wilt ineens geen kinderen meer
Hallo Allemaal
Ik wil even mijn verhaal doen want weet het allemaal niet meer
Ik en men partner zijn 8 jaar samen .
Van in het begin hebben wij tegen elkaar gezegd dat we allebei kinderen wilden .
Toen we 4 jaar samen waren hebben we besloten van te stoppen met de pil maar achteraf bekeken heb ik dat alleen beslist want echt enthousiast was hij er niet over .
hij dacht dat het direct ging lukken wat dus niet het geval is .
We hebben ook altijd iets gehad van als het lukt ok als er geen kinderen komen ook ok .
Sinds vorig jaar is men partner als peter gevraagd van het zoontje van zijn broer waar hij heel enthousiast op reageerde
Maar toen zijn petekind vertelde dat hij liever een andere peter had gewild zag ik dat dat mijn partner kwetste en mij ook De moeder van het petekind van mijn partner zij dat ze mijn partner als peter wilde voor haar kind omdat er bij ons toch geen kinderen komen . Dat heeft mij heel erg gekwetst.
Een paar maanden nadien zegt mijn partner tegen mij dat hij toch wilde proberen om voor kinderen te gaan om er later geen spijt van te hebben dat we niet geprobeerd hebbben maar weer het zelfde verhaal hij denkt dat het direct lukt .
Als ik er iets van zeg van meer te proberen zegt hij dat hij toch zijn best doet .
Van laten testen wilt hij niet weten wilt hij niet doen .
Nu sinds een paar maanden zegt hij dat hij geen kinderen meer wilt want hij heeft toch geen tijd voor dat kind en gaat dat kind ook nooit zien .
Ik heb hem gezegd dat hij zen mond had moeten houden toen .
Dus hij probeert alleen nog voor mij omdat ik het echt wil .
Als ik hem bezig zie met zijn petekind of met de kinderen van zijn broer en zus krijg ik een steek in men hart dat doet mij pijn dan denk ik waarom kun jij daar zo mee bezig zijn
Maar niet voor een kind van ons beide gaan .
We krijgen de laatste tijd ook meer en meer discussie erover ik wil niet meer mee gaan naar een familiefeestje want dat doet mij pijn en maakt mij verdrietig .
En ik chrasch keer op keer ik kom thuis en kruip in bed en schreeuw mij in het slaap .
Er zijn mensen die zeggen tegen mij dat ik mee moet gaan naar die familiefeestjes voor men partner want voor hem is het ook niet leuk dat ik er niet bij ben want wat moet hij zeggen tegen zijn familie .
Dan denk ik ja ok dat klopt maar ik chrasch keer op keer en ik kan dat niet aan om hem daar met die kinderen bezig te zien .
Het gaat zelfs al zo ver dat ik nog maar naar een kindje kijk dat ik verdrietig word . En het is percies of iedereen in mijn omgeving is in verwachting . Dan denk ik waarom hun wel en ik niet
Dan zijn er mensen die zeggen tegen mij dat ik mijn partner moet laten vallen en voor mijn kinderwens moet gaan .
Dan denk ik ok en dan ik wordt er 36 en als ik dan iemand anders tegen kom en die wilt wel voor kinderen gaan lukt het dan wel direct .
Om nog even terug te komen op dat van dat ik en mijn partner altijd gezegd hebben als het lukt ok als het niet lukt dan ook ok . Ik denk dat ik het altijd wel gewild heb maar het altijd onderdrukt heb .
Dank u dat ik mijn verhaal even mocht doen het lucht op om alles even van me af te schrijven ook omdat ik dit met niemand anders erover kan hebben .
Nu wilde ik graag jullie mening even horen .
Groetjes Isje
Ik wil even mijn verhaal doen want weet het allemaal niet meer
Ik en men partner zijn 8 jaar samen .
Van in het begin hebben wij tegen elkaar gezegd dat we allebei kinderen wilden .
Toen we 4 jaar samen waren hebben we besloten van te stoppen met de pil maar achteraf bekeken heb ik dat alleen beslist want echt enthousiast was hij er niet over .
hij dacht dat het direct ging lukken wat dus niet het geval is .
We hebben ook altijd iets gehad van als het lukt ok als er geen kinderen komen ook ok .
Sinds vorig jaar is men partner als peter gevraagd van het zoontje van zijn broer waar hij heel enthousiast op reageerde
Maar toen zijn petekind vertelde dat hij liever een andere peter had gewild zag ik dat dat mijn partner kwetste en mij ook De moeder van het petekind van mijn partner zij dat ze mijn partner als peter wilde voor haar kind omdat er bij ons toch geen kinderen komen . Dat heeft mij heel erg gekwetst.
Een paar maanden nadien zegt mijn partner tegen mij dat hij toch wilde proberen om voor kinderen te gaan om er later geen spijt van te hebben dat we niet geprobeerd hebbben maar weer het zelfde verhaal hij denkt dat het direct lukt .
Als ik er iets van zeg van meer te proberen zegt hij dat hij toch zijn best doet .
Van laten testen wilt hij niet weten wilt hij niet doen .
Nu sinds een paar maanden zegt hij dat hij geen kinderen meer wilt want hij heeft toch geen tijd voor dat kind en gaat dat kind ook nooit zien .
Ik heb hem gezegd dat hij zen mond had moeten houden toen .
Dus hij probeert alleen nog voor mij omdat ik het echt wil .
Als ik hem bezig zie met zijn petekind of met de kinderen van zijn broer en zus krijg ik een steek in men hart dat doet mij pijn dan denk ik waarom kun jij daar zo mee bezig zijn
Maar niet voor een kind van ons beide gaan .
We krijgen de laatste tijd ook meer en meer discussie erover ik wil niet meer mee gaan naar een familiefeestje want dat doet mij pijn en maakt mij verdrietig .
En ik chrasch keer op keer ik kom thuis en kruip in bed en schreeuw mij in het slaap .
Er zijn mensen die zeggen tegen mij dat ik mee moet gaan naar die familiefeestjes voor men partner want voor hem is het ook niet leuk dat ik er niet bij ben want wat moet hij zeggen tegen zijn familie .
Dan denk ik ja ok dat klopt maar ik chrasch keer op keer en ik kan dat niet aan om hem daar met die kinderen bezig te zien .
Het gaat zelfs al zo ver dat ik nog maar naar een kindje kijk dat ik verdrietig word . En het is percies of iedereen in mijn omgeving is in verwachting . Dan denk ik waarom hun wel en ik niet
Dan zijn er mensen die zeggen tegen mij dat ik mijn partner moet laten vallen en voor mijn kinderwens moet gaan .
Dan denk ik ok en dan ik wordt er 36 en als ik dan iemand anders tegen kom en die wilt wel voor kinderen gaan lukt het dan wel direct .
Om nog even terug te komen op dat van dat ik en mijn partner altijd gezegd hebben als het lukt ok als het niet lukt dan ook ok . Ik denk dat ik het altijd wel gewild heb maar het altijd onderdrukt heb .
Dank u dat ik mijn verhaal even mocht doen het lucht op om alles even van me af te schrijven ook omdat ik dit met niemand anders erover kan hebben .
Nu wilde ik graag jullie mening even horen .
Groetjes Isje
Re: partner wilt ineens geen kinderen meer
Even een update
Partner heeft mij de vraag gesteld of ik nog gelukkig ben met hem hij heeft de indruk van niet .
Ik kan hem daar geen antwoord op geven.
Ook heeft hij gezegd dat ik dan zo graag kinderen wil mij dan maar moet laten testen heb hem gezegd dat hij daar wel laat mee afkomt he .
Partner heeft mij de vraag gesteld of ik nog gelukkig ben met hem hij heeft de indruk van niet .
Ik kan hem daar geen antwoord op geven.
Ook heeft hij gezegd dat ik dan zo graag kinderen wil mij dan maar moet laten testen heb hem gezegd dat hij daar wel laat mee afkomt he .
-
- Berichten: 3042
- Lid geworden op: 8 juni 2014, 16:28
Re: partner wilt ineens geen kinderen meer
Ik heb besloten om toch maar te reageren omdat niemand anders het doet.
Het lijkt mij dat je momenteel in een (zware) depressie zit waardoor het heel moeilijk is om helder te denken en geraak je vaak in een tunnelvisie, ook worden veel dingen/gedachten zwart/wit.
Jij wil heel graag een kindje en het doet pijn dat dit nog niet gelukt is, daarom zijn die familiefeestjes ook zo zwaar. Het lijkt of je niet begrepen wordt in dit verdriet, maar is je omgeving (schoonfamilie) hiervan op de hoogte?
Of je vriend al dan niet kinderen wil? Misschien wel, maar is het voor hem gemakkelijker om te zeggen van niet om zo de periode van vruchteloos proberen af te sluiten. Voor een aantal mensen weegt die onzekerheid zo zwaar dat ze het dan liever afsluiten zonder kinderen. Voor anderen moet het kind er komen en die blijven doorgaan tot het lukt. Als de partners er andere ideeën op na houden zorgt dit wel eens voor conflicten.
Ik denk dat jij momenteel niet gelukkig bent en dan is de vraag of je met je partner gelukkig bent ook moeilijk te beantwoorden. Hij ziet waarschijnlijk wel dat jij ongelukkig bent, maar staat ook wel een beetje machteloos.
Ergens heeft hij wel gelijk, dat je je moet laten testen. Meestal doen koppels dit samen, maar je kan zeker alleen starten. Het is een eerste stap waardoor je te weten gaat komen of bij jou (voorlopig) alles in orde is en eens jij getest bent wil hij zich misschien ook wel laten testen.
Ik merk veel verdriet en boosheid in je berichten, heel herkenbaar spijtig genoeg.
Wij heb voor een stuk hetzelfde meegemaakt, uiteindelijk zag mijn man hoe ongelukkig ik was en zijn we toch weer verder gegaan met behandelingen.
Mijn man heeft ons traject meerdere malen stopgezet omdat het voor hem te zwaar was om telkens hoop te koesteren en weer een teleurstelling te krijgen.
We zijn er doorgesparteld en hebben nu 4 kindjes.
Het lijkt mij dat je momenteel in een (zware) depressie zit waardoor het heel moeilijk is om helder te denken en geraak je vaak in een tunnelvisie, ook worden veel dingen/gedachten zwart/wit.
Jij wil heel graag een kindje en het doet pijn dat dit nog niet gelukt is, daarom zijn die familiefeestjes ook zo zwaar. Het lijkt of je niet begrepen wordt in dit verdriet, maar is je omgeving (schoonfamilie) hiervan op de hoogte?
Of je vriend al dan niet kinderen wil? Misschien wel, maar is het voor hem gemakkelijker om te zeggen van niet om zo de periode van vruchteloos proberen af te sluiten. Voor een aantal mensen weegt die onzekerheid zo zwaar dat ze het dan liever afsluiten zonder kinderen. Voor anderen moet het kind er komen en die blijven doorgaan tot het lukt. Als de partners er andere ideeën op na houden zorgt dit wel eens voor conflicten.
Ik denk dat jij momenteel niet gelukkig bent en dan is de vraag of je met je partner gelukkig bent ook moeilijk te beantwoorden. Hij ziet waarschijnlijk wel dat jij ongelukkig bent, maar staat ook wel een beetje machteloos.
Ergens heeft hij wel gelijk, dat je je moet laten testen. Meestal doen koppels dit samen, maar je kan zeker alleen starten. Het is een eerste stap waardoor je te weten gaat komen of bij jou (voorlopig) alles in orde is en eens jij getest bent wil hij zich misschien ook wel laten testen.
Ik merk veel verdriet en boosheid in je berichten, heel herkenbaar spijtig genoeg.
Wij heb voor een stuk hetzelfde meegemaakt, uiteindelijk zag mijn man hoe ongelukkig ik was en zijn we toch weer verder gegaan met behandelingen.
Mijn man heeft ons traject meerdere malen stopgezet omdat het voor hem te zwaar was om telkens hoop te koesteren en weer een teleurstelling te krijgen.
We zijn er doorgesparteld en hebben nu 4 kindjes.
2010: start kinderwens
2014: start mmm
03/15: overstap Jette 08/15 start icsi-d
03/17: dochter (icsi-d 6) 12/17: start brusje
09/18: start ecd
06/19: twins
11/20: start brusje
01/22: dochter
01/23: start brusje --> onverwacht einde verhaal
2014: start mmm
03/15: overstap Jette 08/15 start icsi-d
03/17: dochter (icsi-d 6) 12/17: start brusje
09/18: start ecd
06/19: twins
11/20: start brusje
01/22: dochter
01/23: start brusje --> onverwacht einde verhaal
Re: partner wilt ineens geen kinderen meer
Hallo mich75
Dank u voor uw antwoord
Ik weet van mezelf dat ik in een depressie zit
Nee onze ouders /schoonouders en de rest van de familie is niet op de hoogte van dit alles.
Die zeggen gewoon daar komen geen kinderen
Ik kan mij zelf laten testen ja maar ben ik daar dan niet laat mee ik wordt er 36.
Groetjes isje
Dank u voor uw antwoord
Ik weet van mezelf dat ik in een depressie zit
Nee onze ouders /schoonouders en de rest van de familie is niet op de hoogte van dit alles.
Die zeggen gewoon daar komen geen kinderen
Ik kan mij zelf laten testen ja maar ben ik daar dan niet laat mee ik wordt er 36.
Groetjes isje
-
- Berichten: 3042
- Lid geworden op: 8 juni 2014, 16:28
Re: partner wilt ineens geen kinderen meer
Als mensen niet weten dat je met een onvervulde kinderwens zit, kunnen ze je ook niet steunen of begrip tonen wanneer je het moeilijk hebt om andere kindjes te zien.
Het vertellen is geen garantie dat ze rekening met je houden of geen kwetsende opmerkingen geven, maar het het maakt het meestal toch makkelijker,
Wij hebben pas hulp gezocht toen ik bijna 39 was, enkele maanden later ben ik opgenomen in de psychiatrie vanwege een burnout en dubbele depressie.
Na 3 mislukte pogingen zijn we overgestapt naar Jette en moesten we op gesprek bij de psychologe, ik was bang dat mijn opname, ondertussen al 6 maanden, misschien een probleem zou zijn. Maar het tegendeel was waar, ze vond het net positief dat ik aan mijn probleem werkte.
Uiteindelijk was ik 41,5j toen ik voor het eerst mama werd, dus het is voor jou zeker nog niet te laat, maar je moet ook geen eeuwigheid meer wachten.
Bekijk het als een eerste stap, afhankelijk van het resultaat kan je een volgende stap nemen.
Succes!
Het vertellen is geen garantie dat ze rekening met je houden of geen kwetsende opmerkingen geven, maar het het maakt het meestal toch makkelijker,
Wij hebben pas hulp gezocht toen ik bijna 39 was, enkele maanden later ben ik opgenomen in de psychiatrie vanwege een burnout en dubbele depressie.
Na 3 mislukte pogingen zijn we overgestapt naar Jette en moesten we op gesprek bij de psychologe, ik was bang dat mijn opname, ondertussen al 6 maanden, misschien een probleem zou zijn. Maar het tegendeel was waar, ze vond het net positief dat ik aan mijn probleem werkte.
Uiteindelijk was ik 41,5j toen ik voor het eerst mama werd, dus het is voor jou zeker nog niet te laat, maar je moet ook geen eeuwigheid meer wachten.
Bekijk het als een eerste stap, afhankelijk van het resultaat kan je een volgende stap nemen.
Succes!
2010: start kinderwens
2014: start mmm
03/15: overstap Jette 08/15 start icsi-d
03/17: dochter (icsi-d 6) 12/17: start brusje
09/18: start ecd
06/19: twins
11/20: start brusje
01/22: dochter
01/23: start brusje --> onverwacht einde verhaal
2014: start mmm
03/15: overstap Jette 08/15 start icsi-d
03/17: dochter (icsi-d 6) 12/17: start brusje
09/18: start ecd
06/19: twins
11/20: start brusje
01/22: dochter
01/23: start brusje --> onverwacht einde verhaal
Re: partner wilt ineens geen kinderen meer
Dank u
Ik denk dat ik een afspraak ga maken bij de huisdokter en zien wat die gaat doen .
Ik denk dat ik een afspraak ga maken bij de huisdokter en zien wat die gaat doen .
-
- Berichten: 256
- Lid geworden op: 17 oktober 2021, 21:17
Re: partner wilt ineens geen kinderen meer
Hey Isje,
Ik wou ook al even reageren op jouw topic maar het moest nog even bezinken, want je verhaal is, zoals alle verhalen hier op dit forum, emotioneel geladen.
Jullie wouden samen kinderen van bij het begin, maar het ging niet zo makkelijk als gedacht en in een gevoel van opstandigheid geeft je vriend er schijnbaar de brui aan. Dat is heel herkenbaar voor mij, ik herken mezelf in jouw vriend. Ik heb ook veel te lang gewacht om hulp in te schakelen, wou alles natuurlijk doen. Ik schaamde me dood om hulp te vragen.
Ik tracht een beetje te schetsen hoe dat bij mij kwam, en misschien herken jij zaken bij jouw vriend.
Ik mocht als kind nooit negatieve emoties hebben/uiten (dingen als verdriet, schaamte, boosheid, verveling, ...) en kon dit als volwassene dus ook niet. Ik noem het "emotional avoidance", liep weg voor alle nare oncomfortabele gevoelens, verstopte ze, begroef ze diep onder de grond.
Ik was heel erg verwijderd van mijn emoties. Nam er afstand van.
Samen een kindje krijgen, je vruchtbaarheid, het "falen" daarin, dat zijn héél heftige emoties. Het onder ogen zien van onvruchtbaarheid (/verminderde vruchtbaarheid) is heel moeilijk en lijkt heel gevaarlijk, want er hangen zoveel consequenties aan vast, het is een zaak van leven en dood. Het is voor iemand als ik (en jouw vriend?) dan makkelijker om te deconnecteren van m'n gevoelens, dan om deze gevoelens onder ogen te zien, te voelen, te doorleven. We zijn er als de dood voor. We voelen ons niet in staat om deze gevoelens aan te kunnen en ontwikkelen strategieën om deze gevoelens te ontwijken, bijvoorbeeld door te zeggen: "ik wil geen kind meer"/"het is toch niet voor mij weggelegd"/"als het komt dan komt het". Door dat laatste zinnetje geef je dan de verantwoordelijkheid door aan "hogere krachten"/het lot, in plaats van zelf actie te ondernemen. Dit is een houding die jij ook lange tijd had, maar nu werkt die niet meer.
Jij crasht, huilt jezelf in slaap, vertoont zeer heftige emoties, bent wanhopig want jij hebt die vurige wens en hij LIJKT koud. Hij kan hoegenaamd niks met die heftige emoties aan, integendeel: hij loopt nog harder weg.
Het is voor partners van mensen met "emotionele ontwijkinspatronen" onmogelijk om de gevoelens van hun partner aan te boren. Onze reactie is: de muren rondom ons optrekken, van staal worden, weglopen. Hoe emotioneler jij wordt, hoe harder hij rent.
Blijf inderdaad niet bij de pakken zitten, begin jij alvast met de onderzoeken, zoals Mich zei en jezelf ook al hebt ingezien. Wie weet wordt het dan voor hem makkelijker om mee te gaan. Hij zal dit maar kunnen met mini stapjes!
Hele kleine stapjes zodat hij steeds kan wennen aan het idee, en het steeds minder eng wordt om dit te doen. Gaandeweg zal hij zien dat er zoooveel andere koppels op dezelfde manier aan hun kindje moeten komen!! Het is absoluut normaal, niets beschamends, alleen ziet hij dat nog niet in. Jij moet echt voortrekker zijn, het is een zware opdracht. Als blijkt dat hij niet meewil zal jij op je eentje verder moeten, want jij moet een kind hebben.
Maar goed, ik ga er van uit dat hij geleidelijk aan wel mee zal werken. Maar hij moet wel wakker geschud worden, moet beseffen dat dit een zaak van leven en dood voor jou is. Nu ga je huilend naar bed en ontwijkt hij het probleem, denkend dat door te zwijgen het vanzelf over waait. Nou niet dus! Probeer zonder emotionele geladenheid met hem te praten, laat hem merken dat het menens is zonder dreigementen, probeer hem rustig vertellend en steeds van hem houdend, je eigen gevoelens rustig vermeldend (zonder tranen of roepen) te laten zien dat dit voor jou van het allerhoogste belang is.
Dus: jij eerst naar de huisdokter, check!
Op doktersvoorschrift kan je vriend ook al een spermastaal binnenbrengen bij een medisch labo, je kan hem bvb vragen (na consult bij dokter): "lieverd, mag ik een potje meenemen van de dokter dat we dan gaan binnenbrengen bij een medisch labo, het is een routineonderzoek". Zoiets, iets concreets en redelijk kleins.
Mijn vriend vroeg destijds aan mij: "mag ik het aan de huisdokter zeggen dat we aan het proberen zijn". Waarop ik zei: "no way". Het is echt op je tippen lopen met mensen als ons. Desnoods moet je een beetje druk zetten. "Lieverd ik heb hier een potje en dat moet jij vullen en dat is alles wat ik vraag, ik doe het zelf naar het labo".
Bij mij is het zo gegaan: mijn vriend heeft toen op eigen houtje een afspraak gemaakt met een gynaecoloog. Zonder mijn inspraak. En ik ben gewoon meegegaan. En toen ging de bal aan het rollen. Toen zat ik erin, in de medische mallemolen, en toen was elk volgend ministapje niet meer zo eng. IVF vond ik nog steeds een "no way" zaak, maar kijk, ik heb het toch gedaan, stapje per stapje wen je aan elke nieuwe realiteit.
Ja ik vreeeees dat het, zeker in den beginne, wel aan jou is om de eerste concrete stappen te zetten.
Hij zal een blok aan je been zijn in het begin! Maar oh wat zal hij blij zijn als hij eenmaal heeft toegegeven, eenmaal jullie in het proces zitten, hij eindelijk ook kan erkennen dat hij dit oh zo graag wil.
Jouw aangetrouwde schoonzus is heel bot in haar reactie, btw. Klinkt alsof heel die familie een beetje moeite heeft met emotionele aangelegenheden. Dat wordt natuurlijk overgedragen van ouder op kind.
Ik vind het zooo onwijs dapper van je dat je nu zelf deze moeilijke vragen stelt. Deze confrontatie aangaat. Je klok is nu zo luid gaan tikken dat je hem eindelijk hoort, je weet: ik heb geen tijd meer te verliezen.
Vaak komt het in het leven aan op zulke momenten, we laten gedijen en nemen pas actie als we voelen: het is nu tijd om actie te ondernemen. We worden wakker geschud. Het is niet te laat voor jou, het is precies op tijd.
Ik weet dat mijn visie op jouw verhaal sterk gekleurd is door mijn eigen ervaring. Moest ik er volledig naast zitten met mijn inschatting van de situatie dan sorry daarvoor hoor.
Heel veel succes, weet: je gaat flink moeten zijn, maar jij bent flink, dus het gaat jou lukken. Het mooiste wat jij kan doen is je wens achterna gaan.
Ik wou ook al even reageren op jouw topic maar het moest nog even bezinken, want je verhaal is, zoals alle verhalen hier op dit forum, emotioneel geladen.
Jullie wouden samen kinderen van bij het begin, maar het ging niet zo makkelijk als gedacht en in een gevoel van opstandigheid geeft je vriend er schijnbaar de brui aan. Dat is heel herkenbaar voor mij, ik herken mezelf in jouw vriend. Ik heb ook veel te lang gewacht om hulp in te schakelen, wou alles natuurlijk doen. Ik schaamde me dood om hulp te vragen.
Ik tracht een beetje te schetsen hoe dat bij mij kwam, en misschien herken jij zaken bij jouw vriend.
Ik mocht als kind nooit negatieve emoties hebben/uiten (dingen als verdriet, schaamte, boosheid, verveling, ...) en kon dit als volwassene dus ook niet. Ik noem het "emotional avoidance", liep weg voor alle nare oncomfortabele gevoelens, verstopte ze, begroef ze diep onder de grond.
Ik was heel erg verwijderd van mijn emoties. Nam er afstand van.
Samen een kindje krijgen, je vruchtbaarheid, het "falen" daarin, dat zijn héél heftige emoties. Het onder ogen zien van onvruchtbaarheid (/verminderde vruchtbaarheid) is heel moeilijk en lijkt heel gevaarlijk, want er hangen zoveel consequenties aan vast, het is een zaak van leven en dood. Het is voor iemand als ik (en jouw vriend?) dan makkelijker om te deconnecteren van m'n gevoelens, dan om deze gevoelens onder ogen te zien, te voelen, te doorleven. We zijn er als de dood voor. We voelen ons niet in staat om deze gevoelens aan te kunnen en ontwikkelen strategieën om deze gevoelens te ontwijken, bijvoorbeeld door te zeggen: "ik wil geen kind meer"/"het is toch niet voor mij weggelegd"/"als het komt dan komt het". Door dat laatste zinnetje geef je dan de verantwoordelijkheid door aan "hogere krachten"/het lot, in plaats van zelf actie te ondernemen. Dit is een houding die jij ook lange tijd had, maar nu werkt die niet meer.
Nee jij wil nu echt actie ondernemen. Maar hij zit nog vast in de oude patronen.
Jij crasht, huilt jezelf in slaap, vertoont zeer heftige emoties, bent wanhopig want jij hebt die vurige wens en hij LIJKT koud. Hij kan hoegenaamd niks met die heftige emoties aan, integendeel: hij loopt nog harder weg.
Het is voor partners van mensen met "emotionele ontwijkinspatronen" onmogelijk om de gevoelens van hun partner aan te boren. Onze reactie is: de muren rondom ons optrekken, van staal worden, weglopen. Hoe emotioneler jij wordt, hoe harder hij rent.
Blijf inderdaad niet bij de pakken zitten, begin jij alvast met de onderzoeken, zoals Mich zei en jezelf ook al hebt ingezien. Wie weet wordt het dan voor hem makkelijker om mee te gaan. Hij zal dit maar kunnen met mini stapjes!
Hele kleine stapjes zodat hij steeds kan wennen aan het idee, en het steeds minder eng wordt om dit te doen. Gaandeweg zal hij zien dat er zoooveel andere koppels op dezelfde manier aan hun kindje moeten komen!! Het is absoluut normaal, niets beschamends, alleen ziet hij dat nog niet in. Jij moet echt voortrekker zijn, het is een zware opdracht. Als blijkt dat hij niet meewil zal jij op je eentje verder moeten, want jij moet een kind hebben.
Maar goed, ik ga er van uit dat hij geleidelijk aan wel mee zal werken. Maar hij moet wel wakker geschud worden, moet beseffen dat dit een zaak van leven en dood voor jou is. Nu ga je huilend naar bed en ontwijkt hij het probleem, denkend dat door te zwijgen het vanzelf over waait. Nou niet dus! Probeer zonder emotionele geladenheid met hem te praten, laat hem merken dat het menens is zonder dreigementen, probeer hem rustig vertellend en steeds van hem houdend, je eigen gevoelens rustig vermeldend (zonder tranen of roepen) te laten zien dat dit voor jou van het allerhoogste belang is.
Dus: jij eerst naar de huisdokter, check!
Op doktersvoorschrift kan je vriend ook al een spermastaal binnenbrengen bij een medisch labo, je kan hem bvb vragen (na consult bij dokter): "lieverd, mag ik een potje meenemen van de dokter dat we dan gaan binnenbrengen bij een medisch labo, het is een routineonderzoek". Zoiets, iets concreets en redelijk kleins.
Mijn vriend vroeg destijds aan mij: "mag ik het aan de huisdokter zeggen dat we aan het proberen zijn". Waarop ik zei: "no way". Het is echt op je tippen lopen met mensen als ons. Desnoods moet je een beetje druk zetten. "Lieverd ik heb hier een potje en dat moet jij vullen en dat is alles wat ik vraag, ik doe het zelf naar het labo".
Bij mij is het zo gegaan: mijn vriend heeft toen op eigen houtje een afspraak gemaakt met een gynaecoloog. Zonder mijn inspraak. En ik ben gewoon meegegaan. En toen ging de bal aan het rollen. Toen zat ik erin, in de medische mallemolen, en toen was elk volgend ministapje niet meer zo eng. IVF vond ik nog steeds een "no way" zaak, maar kijk, ik heb het toch gedaan, stapje per stapje wen je aan elke nieuwe realiteit.
Ja ik vreeeees dat het, zeker in den beginne, wel aan jou is om de eerste concrete stappen te zetten.
Hij zal een blok aan je been zijn in het begin! Maar oh wat zal hij blij zijn als hij eenmaal heeft toegegeven, eenmaal jullie in het proces zitten, hij eindelijk ook kan erkennen dat hij dit oh zo graag wil.
Jouw aangetrouwde schoonzus is heel bot in haar reactie, btw. Klinkt alsof heel die familie een beetje moeite heeft met emotionele aangelegenheden. Dat wordt natuurlijk overgedragen van ouder op kind.
Ik vind het zooo onwijs dapper van je dat je nu zelf deze moeilijke vragen stelt. Deze confrontatie aangaat. Je klok is nu zo luid gaan tikken dat je hem eindelijk hoort, je weet: ik heb geen tijd meer te verliezen.
Vaak komt het in het leven aan op zulke momenten, we laten gedijen en nemen pas actie als we voelen: het is nu tijd om actie te ondernemen. We worden wakker geschud. Het is niet te laat voor jou, het is precies op tijd.
Ik weet dat mijn visie op jouw verhaal sterk gekleurd is door mijn eigen ervaring. Moest ik er volledig naast zitten met mijn inschatting van de situatie dan sorry daarvoor hoor.
Heel veel succes, weet: je gaat flink moeten zijn, maar jij bent flink, dus het gaat jou lukken. Het mooiste wat jij kan doen is je wens achterna gaan.
40 j. (B)AM met gekende donor
IUI 1-3 (Herfst '21): x
Hysteroscopie: vaststelling cervicale stenose
ICSI1 (Lente '22): 18 rijp > 12 bevrucht > OHSS & freeze-all van 2 cryo's
Zomer '22: In verwachting
IUI 1-3 (Herfst '21): x
Hysteroscopie: vaststelling cervicale stenose
ICSI1 (Lente '22): 18 rijp > 12 bevrucht > OHSS & freeze-all van 2 cryo's
Zomer '22: In verwachting
Re: partner wilt ineens geen kinderen meer
Hallo Margootje
Ik wil je bedanken voor je reactie het heeft me wel moed gegeven om ervoor te gaan .
Ik heb binnen 14 dagen een afspraak bij de huisarts .
En je hebt wel gelijk voor mijn partner moet het echt op de natuurlijke manier gaan anders hoeft het niet voor hem .
In mijn gedachten gaat nu ook wat als het aan mij ligt .
Maar wil het wel proberen .
De eerste stap is gezet .
Ik wil je bedanken voor je reactie het heeft me wel moed gegeven om ervoor te gaan .
Ik heb binnen 14 dagen een afspraak bij de huisarts .
En je hebt wel gelijk voor mijn partner moet het echt op de natuurlijke manier gaan anders hoeft het niet voor hem .
In mijn gedachten gaat nu ook wat als het aan mij ligt .
Maar wil het wel proberen .
De eerste stap is gezet .
-
- Berichten: 263
- Lid geworden op: 5 februari 2007, 13:25
Re: partner wilt ineens geen kinderen meer
Mijn man heeft niet alleen gelogen over zijn kinderwens, hij heeft mij nooit gesteund. ik heb tien miskramen moeten verwerken in mijn eentje, want ik had er voor gekozen de familie niet in te lichten, want ik had een gazet als schoonmoeder. Als je daar iets aan zei, wist heel de straat het, binnen de minuut. En ik vond dat dit iets privé was.
ik heb ook pech gehad met weinig empathische dokters. Toen ik mijn eerste miskraam moest verwerken, was meneer naar het buitenland. Mijn tweede miskraam, ging meneer naar een avondcongres dat niet verplicht was.
Ik heb zeeën tranen gehuild.
Na 5 jaar laat meneer mij vallen als een baksteen en trapt het af. Hij was een echte kl..t.
Nu ben ik oud en huil nog elke dag omdat ik geen kind heb mogen krijgen, dankzij mijn foute keuze van partner.
Katy
ik heb ook pech gehad met weinig empathische dokters. Toen ik mijn eerste miskraam moest verwerken, was meneer naar het buitenland. Mijn tweede miskraam, ging meneer naar een avondcongres dat niet verplicht was.
Ik heb zeeën tranen gehuild.
Na 5 jaar laat meneer mij vallen als een baksteen en trapt het af. Hij was een echte kl..t.
Nu ben ik oud en huil nog elke dag omdat ik geen kind heb mogen krijgen, dankzij mijn foute keuze van partner.
Katy
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast