kiezen tussen mijn vriend of een kind

[Allexis]

hallo,

5 jaar geleden heb ik mijn vriend leren kennen en hij was mijn prins op het witte paard. Samen hebben we ons leven opgebouwd en hebben we nu eidelijk alle wat ons hartje begeerd. Toch bijna alles,... Mijn vriend zegt gewoon radicaal neen tegen kinderen en ik smelt als ik de eerste dikke buik tegen kom. Ik fantaseer hou het zou zijn om je eigen vlees en bloed in je armen te kunnen nemen en teentjes en vingertjes te tellen. Iedere keer er baby verhalen op TV zijn lig ik met zakdoek en al in de zetel te snotteren.

ik ben net 30 geworden en ik denk dat als ik ooit een kindje wil dat ik er nu aan moet beginnen. Maar dan moet ik weg gaan bij mijn vriend. Na al die jaren hard werken zou ik weer van nul moeten beginnen. En het ergste is dat ik er nog niets van zou maken als ik maar mijn kindje kan krijgen. Ik weet dat niemand een keuze kan maken voor mij maar wat als ik een verkeerde keuze maak? momenteel sta ik nu nog steeds op hetzelfde punt als 6 maand geleden en ik wil er nu eindelijk wel eens voorbij gaan, alleen weet ik niet goed welke richting uit moet. Mijn vriend of een kindje.

dank u wel om even stil te staan bij mijn probleem.

[Lie_29]

Heu... Ik vermoed dat je er al over gesproken hebt met je vriend? Heb je 'm al uitgelegd dat je heel ongelukkig gaat zijn zonder kind en dat je op een punt bent dat je overweegt de relatie op te blazen omdat het zo zwaar op je weegt?

't Kan alle kanten uit. Ik heb vriendinnen die een relatie begonnen met kerels die erg luid brulden dat ze geen kind wilden en dat die meiden dat zeiden 'oh, ik hoop dat het een voorbijgaande fase is'. Vaak is dat niet het geval en dat zitten ze daar eh.
Twee vriendinnen waren ook de 30 voorbij toen ze weg gingen bij hun lief/man en kregen nog een kind op hun 35 en 37.
Ik vind het écht heel erg voor jou, maar anderzijds kan niemand gedwongen worden een kind te krijgen/verwekken dus jij of hij zal een beslissing moeten nemen...
't Is zoals je zelf zegt: het is zo ongeveer nu dat er knopen doorgehakt moeten worden.
Ik hoop dat jullie er uit komen.


http://wachtmonster.blogspot.com/

[@nne]

Hey Allexis ,

Ikzelf heb ook heel lang op hetzelfde punt gezeten .
Ik had een droom een kind en hij niet hij is er steeds enorm tegen geweest tot wat jaren geleden en dan is het tij helemaal gaan keren !

Nu was het laatst zelfs zo dat ik na alle tegenslagen in mijn droom de hoop heb opgegeven en ik er de brui wilde aan geven door keer op keer naar elke poging toe te leven en steeds met frustratie weer te keren van de kliniek omdat het weer niet gelukt is .
Nu wil hij perse verder proberen . Ik zou zeggen lang genoeg pleiten , goed uitleggen waarom , duidelijk maken dat het echt van groot belang is voor je , geef het tijd ik denk wel dat dat in orde zal komen .
Je bent nog maar dertig en hoe oud is je vriend .Ik denk dat veel mannen bang hebben van de verantwoordelijkheid en bang dat ze de aandacht van je moeten delen met het kind '' hoe raar dat ook klinkt ''

Ikzelf ga dit jaar 38 worden , mijn man nu in september 45 .......en we zijn vier jaar aan het proberen mijn oorspronkelijke maar de nu gezamelijke droom te verkrijgen dat kleine kindje Zo zie je maar

Ik was ook van mening mijn droom mogen ze niet afpakken maar ik kan niemand verplichten diezelfde droom na te streven of op te leggen .
Toen had ik ook het idee ok is het me het waard deze relatie aan de kant te schuiven , een relatie die verder heel goed gaat voor een droom die ik heb idd maar die misschien met een andere partner ook niet mogelijk is .
Want tja , dat is niet iets waar je in het begin van een relatie gaat vragen ; hallo wil je kids dan ben je al bij de eerste proef geslaagd ( bij lmanier van spreken ) en dan nog zal het lukken met die andere persoon .Wanneer leer je weer iemand kennen waar het ook dubbel en dik mee klinkt om je relatie in stand te houden , je kan toch niet opb dag 1 ( bij wijze van spreken ) in je relatie starten aan een kind .....dan gaan er dadelijk ook enkele jaren voorbij en ga je dan de geschikte partner vinden waar je je goed bij zal voelen , waar de relatie op en top goed zit .....?

Kijk ik ben jaren en jaren blijven aanhouden met zagen en mijn droom te verklaren ( mijn man was 33 toen we een relatie begonnen maar ik kende hem al jaren ) .Hij is ook lang blijven zeggen dat hij geen kinderen wilde ( blijkbaar ook in zijn vroegere relatie's ) en dan plots dacht ik echt dat ik in een droom was gekomen want hij had zin er mee tegen aan te gaan ! dat is totaal uit het niets gekomen die ommekeer
Dus blaas je relatie niet zomaar op en denk goed na zodat je nadien geen spijt hebt , ik heb het ooit willen doen omdat we dus elk met een ander idee leefden op dat gebied . Maar al maar goed dat ik dat niet gedaan heb ; ze zeggen toch de aanhouder zal winnen .Wel ik heb op dat gebied gewonnen nu moet alleen de natuur nog meewillen .

Bij mij is het nu zelfs zo dat hij ook mee op en af ( al geruime tijd dus ) naar de kliniek moet lopen en hij er niet mee inzit . Ook al is het zelfs heel moeilijk te regelen op zijn werk .

Maar ik weet perfect waar je nu zit met je twijfels stoppen met de relatie of de kans er laten inzitten dat mijn droom bij het verder zetten van de relatie over de boeg te moeten gooien ......tis niet makkelijk he meid !

Hopelijk komen jullie eruit net zoals hier en zich na heel lang heeft voorgedaan . Samen werken aan die droom


Maar een kind is ook iets dat je werkelijk met twee moet willen , met twee er voor gaan in een relatie , Ikzelf was een ongelukje en heb dat altijd mogen aanhoren . Leuk is anders als ongelukje , ongewenst kind zijnde .

Succes met je beslissingen die idd verre van makkelijk zijn

[BlijvenHopen]

Oei, erg lastig.
Er is al veel gezegd, het zal idd een beslissing worden na veel gesprekken. En ik denk dat je duidelijk naar je man moet maken dat het voor jou erg belangrijk is een kindje te krijgen, of dat nou met of zonder hem is, of dat je daar naar neigt in elk geval. (wel anders verwoorden natuurlijk want zo klinkt het wel heel hard ) Maar wees duidelijk. en wat wil hij: als jouw wens een kind is, en hij wil perse niet, wat zegt hij er dan van??

Wat je ook in je achterhoofd moet houden is: stel dat ik bij hem weg ga en ik vind uiteindelijk een andere man met wie ik verder wil, is die man dan net zo perfect als die je nu hebt, of blijft hij in je hart ' tweede keus' omdat je eerste geen kind wilde. En dan nog moet je het geluk hebben dat jullie kinderen kunnen krijgen, wat ook niet vanzelfsprekend is... (ook al gun ik het je uiteraard wel!!!! ).

Hm erg moeilijk, ik wens je veel succes met je beslissing.

Liefs B

[@nne]

idd zoals Blijvenhopen zei ; goed duidelijk maken dat jij dat wil en ook naar zijn standpunt vragen van het waarom niet .

Misschien is hij wel steriel geworden door 1 of andere reden / heeft ooit iets meegemaakt /niet zeker van zichzelf / bang van verantwoordelijkheid ..........het kan allemaal en mannen en daarover praten

Hier was het probleem de angst voor de
verantwoordelijkheid die erbij komt kijken die hij had .
en zoals Blijvenhopen zei :

'' Wat je ook in je achterhoofd moet houden is: stel dat ik bij hem weg ga en ik vind uiteindelijk een andere man met wie ik verder wil, is die man dan net zo perfect als die je nu hebt, of blijft hij in je hart ' tweede keus' omdat je eerste geen kind wilde. En dan nog moet je het geluk hebben dat jullie kinderen kunnen krijgen, wat ook niet vanzelfsprekend is... (ook al gun ik het je uiteraard wel!!!! ).''

Succes maar denk heel goed na , 5 jaar gooi je ook niet zomaar weg

[Marit]

Hej Allexis,

Heel herkenbaar je verhaal. Ook mijn vriend was er in het begin radicaal tegen. Hij wou 't er zelfs niet over hebben.

We hebben elkaar ontmoet toen we 23 waren allebei en ik wist toen al dat ik ooit (en liever vroeger dan later) kinderen wou. Mijn vriend? Njet! Dus liet ik er wat tijd over gaan en van tijd tot tijd (we waren dan allebei aan het werk en woonden samen) liet ik zo eens iets vallen of begon ik er nog eens een gesprekje over. Niet in de trant van: 'ik wil kinderen en heb er alles voor over', maar eerder van 'maar leg me gewoon uit waarom je er geen wilt. Ik wil graag begrijpen van waar je weerstand komt.'

Zijn grootste angst is dat zijn leven voorbij is als er de verantwoordelijkheid over kinderen bij komt. Geen lastminute dingen meer. Geen zotte uitstapjes of avondjes uit meer. Geen ongebondenheid meer (hij wilt ook niet trouwen en daar houdt hij het been stijf. Gelukkig hoeft dat nu ook weer niet van mij. Ben niet zo veeleisend )

Enfin, toen ik de dertig voelde naderen, heb ik hem voor een deadline gezet. Ik voelde me goed in onze relatie en zei hem dat ook, maar was het uitstellen beu. Ik heb hem ook nooit valse beloftes gemaakt, maar altijd gezegd dat met mij verder gaan, ook voor kinderen gaan betekende.
En dus ben ik gestopt met de pil en ben hem dat gaan zeggen. Waarop hij mij een drietal maanden niet heeft willen aanraken op de 'gevaarlijke' dagen

En toen begon stilaan zijn mannelijke trots te spelen: wacht eens, ik raakte niet zwanger? Dat hoorde ook niet, he Toen heb ik hem gevraagd wat hij erger zou vinden: wel kinderen hebben of er geen kunnen krijgen? Enfin, dat heeft hem allemaal toch aan het denken gezet.

En zo is hij volledig bijgedraaid en is zelfs zonder veel morren mee in IVF gestapt. Pas bij poging twee heeft hij eindelijk luidop toegegeven dat hij ook kinderen wou en nu?

Nu toont hij als een rasechte trotse papa-in-spe mijn bolle buikje aan al zijn kameraden en zelfs verre kennissen. Iedereen moet me gezien hebben

Ik ben 18w zwanger van een eeneiige tweeling en kan nog steeds niet geloven wat een verandering ik in hem gezien heb

Mijn raad? Luister naar zijn angsten, ga er op in, wuif ze niet zomaar weg, en gun hem de tijd die hij nodig heeft, maar met vooraf afgesproken deadlines ('nog 6 maanden en dan starten we' en dan niet opnieuw beginnen discussiëren). Zeg 't ook als een discussie voor de X-ste keer opnieuw wordt gevoerd zodat die meteen stopt. Da's trouwens vaak teken dat er iets dieper ligt dat nog niet besproken is geweest. Wees daar alert op en graaf meteen dieper.
En blijf onverbiddelijk over de eigen kinderwens. Voor mij hoorde een leven zonder kinderen er niet bij als ik er nog iets aan kon doen en ik voegde er ook altijd aan toe dat ik het vreselijk zou vinden om onze goeie relatie hiervoor op te moeten blazen...

Ik zie het zo: als je relatie voor de rest prima loopt en jullie zien elkaar graag, dan moeten jullie ook zeker in staat zijn dit samen op te lossen. 't Is echt zonde om een goed lopende relatie stop te zetten voor zoiets.

Veel succes!

(http://invitronestje.blogspot.com)

[Allexis]

eerst en vooral dank je voor de reacties en de tips. ik ben 30 en mijn vriend is er 40 geworden. en hij vind kinderen gewoon niet leuk. hij vind dat ze stinken en dat ze teveel huilen of lawaai maken. als we bij mijn schoonbroer komen (die heeft 3 dochters en een zoontje) dan moet hij na een half uur daar weg omdat hij gewoon zot komt van het leven in huis terwijl ik het wel leuk vindt. we hebben al uren en uren over dit gepraat maar hij blijft zijn been stijf houden. laatst zei hij dat hij niet met mij wilde trouwen zolang ik naar een kind blijf verlangen. ik ben op dat moment zo diep in een put gezakt dat ik gewoon sindsdien hem gewoon negeer als hij "samen" met mijn in bed wil. en voor alles nog erger te maken heeft mijn vriendin me het leuke nieuws verteld dat zij zwanger is. nu wordt ik bijna dagelijks met het feit geconfronteerd dat in haar buik een leven groeit dat zeer welkom is, terwijl ik jaloers naar haar buik kijk en naar haar verhalen luister. ik zie hoe haar man er zo naar uitkijkt om zijn zoon (volgens hem toch )in zijn armen te nemen. terwijl mijn vriend er bij zit alsof hij iegts vies heeft geroken of gegeten. ik schaam me dan zo erg dat als mijn vriendin de deur uit is dat ik gewoon begin ruzie te maken.

dus denk ik er iedere dag meer en meer aan om weg te gaan. als hij van mij niet kan houden met een kind dan houd hij niet van mij zoals ik van hem. dus de keuze dat ik alleen met hem zal blijven dat wordt gewoon heel klein.

in augustus ben ik een hele maand in verlof en ik denk dat er dan beslissingen zullen gemaakt worden. ik ben alleen bang om de stap te zetten. maar ik wordt iedere dag ouder dus...

[@nne]

Hey Allexis ,

Dertig is toch nog niet '' oud '' ik ben 38 dat is pas oud .

Hier was het idem met mijn man hoor alles wat jij bent gaan opnoemen en alles wat Marit is gaan opnoemen samen .
Kinderen van een ander is oa steeds iets anders dan het '' eigen vlees en bloed '' geef hem de tijd zoals we reeds eerder vermelden en dat komt nog wel goed toch als je relatie verder kei goed zit .

Let op met de druk op de ketel op te voeren , het klopt niet altijd dat dat zal helpen voor beslissingen . Ik heb hier enige tijd de druk willen opvoeren en dat het net het tegenovergestelde effect .

Hij is zich hier later uit het niets gaan bekeren en toen ik zwanger was manneke manneke manneke , goh die smeerde mijn boterhammen , bracht drinken , ....deed nen al voor me net of ik een ziekte had waar ik echt heel ziek van was en verzorging nodig had want ik droeg zijn kindje .....ik moest gezond eten en drinken o wee als ik een blikje cola dronk , owee als ik eens een croque was aan het eten ......maar heb dan spijtig genoeg na echo drie een curettage moeten laten doen en weet je wat ; hij was ter echt niet goed van dus ......

Ik denk gewoon dat veel mannen het moeilijk hebben met aandacht te moeten '' delen '' verantwoordelijkheid , leven dat gaat veranderen .....maar eens ze dat kunnen plaatsen het wel helemaal ok komt , het heeft enkel tijd nodig en ja dat kan op je systeem werken . Dat moet je me niet vertellen ik weet van ondervinding

Kop op ik hoop dat het goed komt en nogmaals het zou zonde zijn een goede relatie op te blazen voor iets waar hij ( zoals velen ) uiteindelijk toch nog zal voor bijdraaien .

Los het anders op gelijk Marit he zeggen dat je met de pil stopt en als hij perse niets van kinderen wil hij maar voor het voorbehoedsmiddel moet zorgen . Een man kan dat effe vol houden handjes thuis te houiden , maar verre van zolang als een vrouw .Je kan bekijken hoe de situatie zich dan gaat stellen en na enige tijd aan de hand daarvan beslissen .

[Kya]

Hey,

Ook aan deze kant van de computer is dit een heel herkenbaar verhaal. Ben er nu 35 en sinds 2003 liet ik verstaan dat ik kinderen wilde.

Had mijn spiraaltje laten verwijderen, maar daar was hij niet zo tevreden over. Gevolg. Bijna anderhalf jaar geen sex. Ruzie dat we gemaakt hebben, niet te doen. Het enige wat eruit kwam is dat ik ofwel de pil moest nemen ofwel condooms moest gaan halen. Ik wilde dit niet en als hij condooms wilde moest hij het zelf maar gaan halen, vond ik. Uiteindelijk, nog een half jaar later ben ik dan toch overstag gegaan en condooms gaan halen, maar de sex bleef toch op een laag pitje.
Ondertussen kwam er de bouw van de woning bij, problemen op het werk enz. dus besloot ik om alles wat op de achtergrond te schuiven en niet meer over mijn kinderwens te beginnen (want die eindigden toch alleen maar in ruzie). Ik wilde kinderen, voor hem moest het niet (en zag ik het allemaal door een veel te roze bril en was ik niet realistisch).


Na vele ruzies (bijna uit elkaar gaan), zitten we in de volgende fase. Binnenkort (eind september) een eerste gesprek in Leuven voor ICSI (want zijn sperma bleek niet beweeglijk genoeg te zijn).
Hij wil nog niet toegeven dat hij akkoord is om voor kinderen te gaan en wil dit gesprek afwachten. Maar ik ben er zeker van dat hij er wel zal voor gaan (op zijn voorwaarden)

Die voorwaarden zijn dat als ik een kind wil, dat hij dit mij niet wil ontzeggen, maar dat ik niet op hem kan rekenen. Dit wil zeggen niet 's nachts opstaan, niet naar de opvang brengen enz.
Dit wil niet zeggen dat hij zijn vaderlijke plichten zal ontlopen, maar hij heeft zo'n drukke job dat dit er niet meer bijkan...

Dus we zullen zien hoe het verder loopt na on gesprek in september, maar ik wil je vooral hoop geven dat na vele gesprekken, ruzies, slecht voelen, wakker liggen en vragen waarom hij er zo op tegenop ziet, compromissen sluiten, zal het misschien wel lukken...

Geef de moed niet op

[Maru123]

[quote]Die voorwaarden zijn dat als ik een kind wil, dat hij dit mij niet wil ontzeggen, maar dat ik niet op hem kan rekenen. Dit wil zeggen niet 's nachts opstaan, niet naar de opvang brengen enz.
Dit wil niet zeggen dat hij zijn vaderlijke plichten zal ontlopen, maar hij heeft zo'n drukke job dat dit er niet meer bijkan...
En jij vind dat normaal en leuk dat hij op deze mannier met jou een kind wil?? ik vind dit echt héél gek hoor... Hij wil je wel een kind maken omdat JIJ het zo graag wil, maar je moet er verder maar je plan mee trekken? Jij doet natuurlijk wat je wil, maar ik zou zo'n relatie écht niet willen hoor. Je kiest toch SAMEN voor een gezin, en daar moet je SAMEN toch voor zorgen?? En wat jullie hier zeggen over gewoon stoppen met de pil en hij moet maar voor iets zorgen als hij dat wil, ik vind dat chanteren en egoïstisch en dat hoort toch niet thuis in een gezonde relatie? Dat lijkt mij een opzet om te mislukken... Wij wilden dolgraag kinderen, mijn man eerst meer als ikzelf en wij kunnen er helaas geen krijgen. Maar ik weet wel dat mijn relatie de moeite waard is om ervoor te gaan! Ook als dat betekend dat wij de rest van ons leven kinderloos blijven.Als jullie je leven wel zonder man kunnen voorstellen maar niet zonder kind lijkt mij dat geen fijne relatie. En als er (al dan niet gewenst) een kind komt, zal deze het slachtoffer worden als jullie relatie toch niet zo mooi blijkt te zijn....

[sanne80]

Wow, wat goed verwoord en je hebt echt helemaal gelijk!!!

Die voorwaarden zijn dat als ik een kind wil, dat hij dit mij niet wil ontzeggen, maar dat ik niet op hem kan rekenen. Dit wil zeggen niet 's nachts opstaan, niet naar de opvang brengen enz.
Dit wil niet zeggen dat hij zijn vaderlijke plichten zal ontlopen, maar hij heeft zo'n drukke job dat dit er niet meer bijkan...
En jij vind dat normaal en leuk dat hij op deze mannier met jou een kind wil?? ik vind dit echt héél gek hoor... Hij wil je wel een kind maken omdat JIJ het zo graag wil, maar je moet er verder maar je plan mee trekken? Jij doet natuurlijk wat je wil, maar ik zou zo'n relatie écht niet willen hoor. Je kiest toch SAMEN voor een gezin, en daar moet je SAMEN toch voor zorgen?? En wat jullie hier zeggen over gewoon stoppen met de pil en hij moet maar voor iets zorgen als hij dat wil, ik vind dat chanteren en egoïstisch en dat hoort toch niet thuis in een gezonde relatie? Dat lijkt mij een opzet om te mislukken... Wij wilden dolgraag kinderen, mijn man eerst meer als ikzelf en wij kunnen er helaas geen krijgen. Maar ik weet wel dat mijn relatie de moeite waard is om ervoor te gaan! Ook als dat betekend dat wij de rest van ons leven kinderloos blijven.Als jullie je leven wel zonder man kunnen voorstellen maar niet zonder kind lijkt mij dat geen fijne relatie. En als er (al dan niet gewenst) een kind komt, zal deze het slachtoffer worden als jullie relatie toch niet zo mooi blijkt te zijn....