Ik ben Dominique, 46 jaar en ik ben ongewild kinderloos. Ik zag wel "ik", want mijn echtgenoot heeft het nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij geen kinderen wou.
Ik heb dus altijd mijn grootste wens verdrongen en ik heb gekozen voor mijn huwelijk. Maar toen ik 34 jaar was werd het moederinstinct gevoel te erg en hebben wij toch samen besloten om de natuur zijn weg te laten gaan en ben ik dus gestopt met de pil, maar... er gebeurde niets... ik kreeg zelfs geen maandstonden meer. Tot de dag dat ik mijn gynecoloog aansprak over het feit dat ik last had van vapeurs etc. Ik zei nog al lachend, "ik zal toch niet al in de menopauze zitten zeker", mijn lach verdween snel want hij bevestigde dat het wel degelijk kon, op 34 jaar ! Niet te geloven. Toch werd mij een tijdje later bevestigd dat ik wel degelijk reeds in de menopauze zat. We hebben toch 1 IVF behandeling gestart maar ik had gewoon geen eicellen meer... En voor mij man was eiceldonatie een brug te ver ! Adoptie ? Nee, daar hebben we samen over beslist dat we dit niet zouden aankunnen en dat dit waarschijnlijk een te grote hindernis zou zijn voor ons koppel. Wij zijn wel naar een info-avond geweest over pleegouderschap, maar dat bleek ook geen optie te zijn voor ons. Dus, ja we gaan gewoon verder zonder kinderen hé. Een verschrikkelijke periode was het. Maar ik had me erover gezet, dacht ik... Nee dus, niet waar. Kan men er zich eigenlijk overzetten.
Daarom heb ik mij ingeschreven op dit forum. Ik wil van dat verdriet af, van die bitterheid telkens als er in de omgeving iemand zwanger is. Nee, niet telkens eigenlijk dat mag ik niet zeggen. Maar wel als het uit een onverwachte hoek komt. Nu ook, een vriend van ons heeft nu eindelijk dé vrouw van zijn leven ontmoet. Ze kennen elkaar nog geen jaar, zijn ondertussen al getrouwd en ja hoor, zij is nu al twee maanden zwanger. Zo simpel is dat. En ik geneer mij er enorm voor maar ik kan niet blij zijn voor hen. Erger nog, ik hoop stiekem dat ze een miskraam heeft
Ik weet het, dat is verscrhikkelijk ! Het ergste is dat we die mensen volgende week woensdag gaan zien, ik ben zooooooo bang want ik kan mijn emoties voor het ogenblik niet bedwingen. Ik zal waarschijnlijk beginnen wenen. Ik mag er niet aan denken...Wanneer komt er een einde aan die ellendige gevoelens ?
Alvast bedankt om naar mij te "luisteren".
Dominique
Je reactie ivm jaloers zijn komt voor anderen misschien heel cru en egoïstisch over, maar ik denk dat iedereen hier op het forum je gevoelens perfect begrijpt.. Ik heb ze zelf ook regelmatig..
))))) (en dat geldt eigenlijk voor elke niet vervulde kinderwens)