Wat als je partner liever geen tweede kindje wil?

[NatSar]

Ik zit een beetje in de put. Vanaf ik bevallen ben, verlang ik al naar een volgend wondertje. M'n vriendin en ik hebben heel lang besproken en hebben toen besloten om eind volgend jaar aan de behandeling van een tweede kindje te starten.
Enthousiast als ik ben, wou ik daar natuurlijk geregeld over praten en verifiëren en ervoor zorgen dat ze het zeker niet zou vergeten.

Nu kwamen we vrijdag terug van een weekendje centerparcs en wou ik er opnieuw over praten. Op een gegeven moment zegt ze dat zij het liever bij T. alleen zou houden en hem alles kunnen geven e.d. en dat voor haar een tweede écht niet hoeft maar dat ze het mij wel wil gunnen. Daarbij vertelde ze ook nog dat ze nog minder zin krijgt om volgend jaar te starten doordat ik er veel over wil praten.
En echt, mijn hart brak bijna als ik het hoorde.
Het gedacht alleen al dat er geen tweede kindje zou komen, kan ik echt niet uitstaan

Nu vroeg ik me af of jullie daarover altijd sluitend eens waren of hebben jullie daarover ook discussies? Het lijkt me zo fijn om een partner te hebben die zelf ook enthousiast is over meerdere kinderen.

[Sterretje]

NatSar,

bij ons waren we er inderdaad meteen over uit. We zouden er sowieso een 2e keer voor gaan. Niet dat we er nog zoveel over gepraat hebben, maar er is langs geen enkele kant discussie of verder overleg geweest.
we zijn er op een bepaald tijdstip terug voor gegaan.
Mijn man moest er ook niet veel voor over hebben hé, alleen mij steunen. 'k weet niet wat de afspraken zijn die jij met je vriendin gemaakt had...

Misschien kan je het even laten berusten en binnen een half jaartje opnieuw aankaarten?
of blijf je nu met een vervelend gevoel zitten dat tussen jullie in hangt?

't is wel jammer natuurlijk dat jullie niet op dezelfde golflengte zitten. hopelijk komen jullie er uit!

[leisje]

NatSar,
In de ideale wereld willen partners altijd hetzelfde, maar helaas is dat in de praktijk niet steeds het geval. Als je niet helemaal op dezelfde lijn zit voor kinderen, wordt het natuurlijk al ietsje moeilijker, maar uit je verhaal lees ik toch (en dat is erg positief) dat je partner het je wel gunt. Er wordt m.a.w. geen veto gesteld.
Als ik iets erg graag wil, en mijn man wil datzelfde ding niet (bvb trouwen indertijd), dan maakte ik het alleen maar erger door er veel op te hinten. En toen ik het er ineens een paar maanden niet meer over had gehad, wilde hij het ineens ook...
Ook voor een tweede (onze kindjes zijn ongeveer even oud) had ik voor mezelf op een bepaald moment uitgemaakt dat ik er klaar voor was, maar heb ik het bewust niet de hele tijd tegen hem gezegd, omdat dit hem zou hebben opgejaagd, en hij het dan wellicht minder zou gewild hebben. Het was voor mij erg moeilijk om er niet de hele tijd over te beginnen, maar voor mijn partner was dat de beste aanpak.
Misschien kan zoiets bij jullie ook werken? Ik zou me optrekken aan het feit dat je partner het je wel gunt (en dus niets uitsluit), en het onderwerp een eerder lange tijd laten rusten (jullie spreken toch ten vroegste over binnen een jaar, of niet?). Ondertussen kan je partner zelf wat wennen aan het idee...
ik hoop dat het werkt
groetjes, leisje

[Liefje]

dikke knuffel NatSar! Hier zien we beide erg op tegen nieuwe behandelingen en de mmm, zo erg dat we regelmatig twijfelen of we het wel de moeite waard vinden. Uiteindelijk weet ik bijna zeker dat we beiden nog heel graag een kindje willen, maar het trauma is zo groot he, waarom dat nog eens oprakelen als je nu ook al zo gelukkig bent met T. Het is een moeilijke strijd, maar uiteindelijk moet je ook je hart en je gevoel volgen.
Hopelijk komen jullie uiteindelijk tot een oplossing en mssn helpt het inderdaad om het onderwerp nog wat te laten rusten, zeker als jullie toch nog een jaartje willen wachten.

[Fien83]

Voor ons is het nog wat te vroeg om aan een brusje te beginnen (ons dochtertje is 4 maand), maar ook hier is er wel al degelijk over gepraat. In het begin waren we het er beide over eens dat er sowieso een tweede zou komen, we hebben nog 4 ICSI-pogingen over dus we wilden het er wel op wagen. Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe minder ik het zelf zie zitten. Net als bij Liefje is hier het trauma langs mijn kant te groot. Dat samen met een aantal vriendinnen/bekenden die net iets akelig tegenkwamen in hun zwangerschap, zorgt ervoor dat ik te bang ben momenteel om ooit de MMM terug in te stappen. Ik wil doodgraag een tweede kind, maar zonder behandeling zal dat bij ons niet lukken en net dat wil ik niet op dit moment. Mijn man wil dit wel, maar begrijpt mijn standpunt. We hebben afgesproken om als onze dochter één jaar oud is te bekijken hoe ik me op dat moment er bij voel en dan pas verder te bekijken. Dus ik sluit me aan bij wat er hierboven al gezegd is, misschien even alles laten rusten om er nadien beslissingen over te nemen.

[NatSar]

We hebben er gisteren nog eens over gepraat en ze had dat blijkbaar gezegd in een moment van opwelling. T. was net keihard aan het wenen in de auto en blijkbaar zag zij al 2 wenende baby's zitten van dezelfde leeftijd, naast elkaar. Nu ja, ik ga mij gewoon wat meer moeten inhouden en er niet constant over praten. Ze heeft mij verzekerd dat we zeker starten met de behandelingen, eind volgend jaar. En tja, tot wanneer we de afspraak gaan vastleggen (zal in maart 2012 zijn) zal ik me best wat inhouden om over brusjes te praten. Maar het is soms zo moeilijk

[Mandy]

NatSar

Zoooo herkenbaar.
Ook mijn verlangen na een 2de kindje is zo groot.
Al is onze zoon nog maar 8 maanden. Ik zou gelijk willen starten. Maar mijn man heeft zoiets van over 2 jaar zien we weer wel. Al krijg ik steeds meer t gevoel dat hij al die rompslomp niet meer wilt. Het heeft 3 jaar geduurd eer ik zwanger was van mijn trots. Ik heb zoiets van over 2 jaar is L. bijna 3, stel dat t dan weer 3 jaar duurt is hij 6,5jr eer zijn brusje geboren wordt. Maar manlief laat duidelijk merken dit nog niet te willen. Dus ben ik (heeel erg tegen mijn zin) maar aan de pil begonnen, nou ja zaterdag start ik er weer mee. Vind t zo tegenstrijdig. Weer heel die hormoonboel plat legge, terwijl t allemaal al maar half werkt. T enige nu te doen is maar zwijgen en in stilte hopen zeker.
Hopelijk gaat t wachten je goed af en kun je starten alvoor je er ergen in hebt.

Xxxx

[NatSar]

Ze garandeert mij elke dag dat er nog eentje mag komen. En ik geloof dat ook natuurlijk. Ik weet dat het voor ons ook beter is om nog wat te wachten maar toch is er die ongelooflijke drang naar een tweede wondertje. Heel vreemd vind ik dat!

[NatSar]

Daarnet weer een discussie gehad. Nu over de katten. Ze hadden blijkbaar deze nacht opnieuw aan het behangpapier gekrabd en ik had gezegd dat als ze zo blijven verder doen dat ik ze wel zou wegbrengen. Natuurlijk meende ik dit niet. Nadien zei ik dan nog dat mijn vriendin ze vanaf nu altijd eten mocht geven en de kattenbak mocht verschonen omdat zij ze gewild heeft. Ik kreeg als reactie dat ik het tweede kindje dan ook altijd eten mag geven want dat zij dat kindje ook niet wil

[Mandy]

NatSar,

Pfff, dat zijn geen leuke dingen he. Waarschijnlijk voelde ze zich gekwetst en wist ze dat dit jou t meeste zou kwetsen...
De mensen van wie je t meeste houd krijgen de rottigste dingen naar hun hoofd he.
T weegt behoorlijk op je relatie als je ergens niet t zelfde over denkt.
Kon de ander soms maar voelen hoe moeilijk t is als je zelf zo'n drang heb. En t gevoel heb dat de ander dit nooit zou willen. Ook al weet je soms zelf dat wachten beter is, als je graag iets wilt heb je er alles voor over...
Hier eerste pilletje weer een feit :'(, balen maar ja je relatie is je liever dan een oneindige discussie he...
Hopelijk is jullie discussie/ruzie snel bijgelegd!

Xxxx

[NatSar]

Vandaag is ze helemaal veranderd van gedacht. Opeens zei ze tijdens het ontbijt: "seg december volgend jaar is toch nog zo lang, zouden we niet beter eind juni/begin juli al starten" En nu begin ik zelf weer te twijfelen... Gaan we dat wel aankunnen, hoe gaat dat lopen,...

[nathalie v]

Alé vooruit, van een ommezwaai gesproken!
En juni is nog voldoende ver weg om er samen over te praten nu en dan zal de beslissing wel tegen dan duidelijk zijn he!

[Lie_29]

Even dit topic afstoffen...

Het is al zeer snel dat ik hier bij broer/zus-onderwerpen uitkom, aangezien mijn zoon nog maar een dikke 2 weken oud is, maar ik wil eens zien of er iemand in dezelfde situatie als ik zit/gezeten heeft.

Mijn bevalling is op zijn zachtst gezegd een rampscenario geworden. Zowel baby als ikzelf hebben het nipt overleefd. Ikzelf weet van niet veel meer aangezien ik een halve dag van de wereld geweest ben, maar mijn man heeft alles heel bewust meegemaakt en doodsangsten uitgestaan.
Hij wil nooit nog een 2de, sluit hier ons gezin mee af en staat zelfs zo goed als niet open voor een gesprek er rond. De daver zit echt nog op zijn lijf.

De gyn heeft me gegarandeerd dat ik opnieuw mag zwanger worden, dat ze nog beter zullen opvolgen en dat de bevalling sowieso een keizersnede zal worden een 3-tal weken voor de uitgerekende datum. Voor mij is dat dik ok, voor manlief niet.

'Geef hem tijd' is een voor de hand liggend antwoord, maar ik ken 'm helaas goed genoeg om te weten dat ie niet terug keert op zijn beslissingen.

Iemand die iets gelijkaardigs meegemaakt heeft? Dat de partner teveel angst heeft?

[Mandy]

Lie_29: Ik heb geen gelijk verhaal. Maar kan me in jullie beiden vinden. Ook ik zou reageren met geef hem de tijd, misschien slijt het. 2 weken is echt nog heel kort. Deze weken riep ik ook, nooit nog een keer bevallen. Maar niemand kent u man zo goed als je zelf he. Hopelijk komt je man nog terug op zijn besluit. Als hij zie hoe graag je nog een brusje wil valt er vast nog wel over te praten, toch?
Wel kan ik mij inbeelden hoe angstig en machteloos hij zich moet hebben gevoelt.

[Sterretje]

lie, zo te lezen ben je echt door het oog van de naald gekropen. je man heeft doodsangsten uitgestaan, wat te begrijpen is
hij wil nu liever een compleet en gezond gezin dan mogelijk een gezin zonder mama en/of brusje.
het is idd allemaal nog heel rauw nu en de verwerking is nog volop aan de gang
enerzijds is er de nieuwe gezinssituatie waaraan moet gewend worden, en anderzijds zit jij als kersverse mama een beetje onder de hormonen en op de roze wolk waardoor je alles vrij rooskleurig ziet.
ik kan uit mijn eigen ervaring het volgende zeggen: na mijn 1e bevalling deed ik zw-vergifting /pre-eclampsie met help syndroom. ook bij mij is het kantje boordje geweest op risico van leverfalen en stuipaanvallen.
mijn man heeft dit niet van zo dichtbij meegemaakt omdat het 's nachts in de materniteit gebeurde. toch zat bij ons de schrik om het een 2e x mee te maken er goed in
verschillende gyn hebben ons toen verzekerd dat er geen noemenswaardig risico was op herhaling.
mijn man was daar vrij nuchter in en we besloten beiden vrij snel dat we 't gingen riskeren.
nu, na de bevalling van I, waren we allebei zo dolgelukkig en in een roes dat we over een 3e zwangerschap spraken. intussen is die roes over en zijn we dan weer heel terughoudend over een 3e want we willen het lot niet nog eens tarten.
wat ik wil zeggen: het kan echt nog alle kanten uit
maar je kent je partner idd het beste en je weet vast ook dat je er dan best niet te veel woorden aan verspild op dit huidige moment.
ik zou je wel de raad geven om als jij de kriebels voor een brusje voelt dit tijdig ten kenne te geven. zodat jouw man alle tijd heeft om aan jouw idee te wennen.
hopelijkt brengt tijd raad

dikke knuf
xxx

ps ik zou echt graag je bevallingsverhaal lezen. brrr