Wij hebben dinsdag echo en zouden dan eindelijk moeten weten wat het worden,
het zal gaan tussen jongen-jongen en meisje-jongen, op de 12 weken echo (was toen al in de 13w dacht ik) had de gyneacoloog met zekerheid een jongen bevestigd, en hoogstwaarschijnlijk een meisje, maar de nipt zegt jongens...
De gyneacoloog had zijn mening 92% zekerheid gegeven en de nipt 95%, dus al zeker 1 broertje
Dikke buiken..., wel bij deze zwangerschap zagen zelfs vreemden al rond de 10 weken dat ik duidelijk terug zwanger was, vond dat toen toch nog moeilijk om die opmerkingen te krijgen. In het 1e trimester ben ik veel te onzeker, bij Lore was het rond 13 weken voor vreemden duidelijk zichtbaar.
De buik is hier nu al gigantisch, op 4 maand hadden we zwangerschapsfoto's van Lore opgezocht en dat konden we het beste vergelijken met 7 maand van haar zwangerschap, toen was er ook bij mij vaak vermoeden van veel vruchtwater door de vroedvrouwen maar dat was altijd in orde bij de gynaecoloog op controle. 2 weken geleden vonden ze dat ik nu precies ook veel vruchtwater heb, we zullen nog wel zien denk ik.
Ze voelen bewegen heb ik nu al rond 12w, bij Lore zal dat rond 18w geweest zijn dacht ik.
De 'babykamers' verven zal voor in de grote vakantie zijn, dan komt mijn zus en een nicht een weekendje helpen. Maar ik heb wel gezegd dat ik eerst Lore's kamer wil geverfd hebben. Wij zijn in januari 2017 verhuisd en de muren waren nog vers pleisterwerk, nu is ondertussen de gelijkvloers wel geverfd maar boven nog niets. Lore had maar een vloer in haar kamer omdat ze een week overtijd was gegaan
![Rolling Eyes :roll:](https://www.deverdwaaldeooievaar.be/forum/images/smilies/icon_rolleyes.gif)
, toen de juiste soort eindelijk geleverd was is mijn man het direct gaan afhalen bij de houthandel en vol trots als eerste in haar kamer aan de slag gegaan.
De problemen van Lore's bevalling zo kort mogelijk proberen uit te leggen, eeeeeuhm ik doe een poging.
Lore's bevalling was een werkje van 5 dagen, uiteindelijk was ik na 3 nachten wel volledig verstreken maar nog geen ontsluiting, ze bleef het goed doen dus werd er niet ingegrepen, de 4e nacht is het uiteindelijk wel doorgezet, halleluja, had het echt wel helemaal gehad dat mijn lichaam mij 'bedot', had echt elke nacht stevige weeeen korter als 5 min op elkaar enz, werd er gek en uitgeput van.
De bevalling moest een ziekenhuisbevalling worden, Lore had een SUA (1 bloedtoevoer en 1 bloedafvoer in de navelstreng ipv 2x toevoer en 1x afvoer), de hele zwangerschap zat ze aan 3-5% op de groeicurve, ze ging niet veel reserve hebben kunnen opbouwen voor bij problemen. Volgens de gynaecoloog viel het allemaal wel goed mee, van hem mocht het thuis als ik het echt wel wou, maar onze vroedvrouwen wouden absoluut zo geen risico nemen.
Ik denk dat Matthew rond 5u de vroedvrouw had gebeld, eigenlijk hebben ze mij direct uit bad proberen te krijgen en naar beneden, de trap al lopen heeft meer als een uur geduurd en Matthew heb ik daar minstens 3x ondergekotst. Tegen 7u waren we naar het ziekenhuis vertokken, daar toegekomen waren alle arbeidskamers volzet. We zijn met een monitor en onze eigen vroedvrouw in een eenpersoonskomer gedumpt geweest. Onze vroedrouw heeft mij daar nog proberen te doen douchen, maar was niet zo succesvol, ze hebben mij terug neergelegd in bed en mij bijeengekrompen in een bolletje laten liggen (werkte het beste voor mij). Tegen 11u was er een arbeidskamer vrij, daar had onze vroedvrouw beslist om mijn water te breken en een sonde in haar hoofdje te plaatsen omdat er blijkbaar af en toe slechte harttoontjes tussen zaten, ik heb toen ook een preventief vochtinfuus gekregen. Dan tegen 12u ging het heel slecht met onze meid, de vroedvrouw had de alarmknop ingedrukt omdat Lore's harttonen wegvielen en ze nog heel slecht herpakte. Binnen de minuut stonden alle mogelijke gynaecologen en vroedvrouwen bij ons, een paar minuten later lag ik al in een operatiekwartier en hebben ze mij onder volledige narcose gegaan, ik had geen epidurale en daar was ook geen tijd mee te verliezen, ondertussen had Lore ook geen harttoontjes meer. Ik heb er eigenlijk niet veel van beseft, het enige dat ik echt heb weten te gebeuren in dat de gynaecoloog gilde 'zet die man hier nu buiten' (was dus op mijn man bedoeld).
Ik had ondertussen volledige ontsluiting maar snelheid was het belangrijkste om haar misschien nog levend op de wereld te hebben, ze hebben letterlijk mij en Lore opengesneden. Lore is beademd/gereanimeerd geweest, maar reageerde daar wel goed op, ze hebben haar daarna gehecht in haar wang en ze is bij Matthew skin to skin mogen doen. Ik moest nog gehecht worden en naar de ontwaakzaal, iets na 15u hadden ze mij eindelijk naar de kamer gebracht, ik was toch al zeker een uur heel goed wakker, en kreeg niks info, wist zelfs niet of Lore oke was.
Lore heeft er achteraf gezien 3 maanden huilbaby zijn aan overgehouden, bij de borstvoeding lukte het heel moeilijk voor het aanhappen, ze was een heel onrustige baby. We zijn meermaals naar de osteopaat gegaan maar ze konden weinig doen, haar nekje is geforceerd geweest bij haar uit de buik te rukken. In haar wang heeft ze nog een heel vaag litteken, Matthew lacht er nog altijd een beetje mee als haar wondje van de strijd.
Ik heb achteraf eigenlijk sinds ik wakker was heel veel last van pijn gehad, ik ben steeds van het kastje naar de muur gestuurd door de gynaecoloog, is normaal, je herstelt traag,... (het was de professor van een universitair ziekenhuis, op dat moment luister je maar omdat we ook niet wisten waar anders naartoe). Uiteindelijk tegen dat Lore 6 maand was had hij beslist een infiltratie uit te voeren, die is duidelijk mislukt geweest, heel mijn onderbuik was behandelt en waarschijnlijk was er een bloedvatje geraakt. Ik zag daar helemaal bont en blauw...
Ik ben naar mijn huisarts gegaan want wist toen ook niet meer wat te doen, zij heeft met spoed een afspraak geëist voor mij bij iemand van de gynaecologen, de gynaecoloog daar wist eigenlijk niet wat met mij te doen omdat er al zo veel oplappertjes waren geprobeerd maar niets leek te helpen, er is toen beslist om mij per direct door te sturen naar hun pijncentrum, daar ben ik dan eindelijk daar de juiste dokters geholpen. Volgens hun zijn er zenuwen mee vastgenaaid waarop mijn lichaam sterk reageerde.
Ondertussen hadden ze mij daar op specifieke medicatie gezet en een paar dagen later was het een eerste dag zonder pijn sinds haar geboorte, uiteraard was die medicatie geen permanente optie, ze hebben in het pijncentrum zelf ook nog 4x infiltraties gedaan (en die werden heel anders uitgevoerd dan die voor de professor gynaecologie), die hielpen en zat dan eindelijk zonder medicatie.
Die infiltraties gaan het probleem niet permantent oplossen, er waren verschillende opties
- zo laten en nog jaren en mischien levenslang aan medicatie zitten
- opnieuw opensnijden, kon helpen, kon verergeren, ik zou erna geen nieuwe zwangerschap meer mogen
- nieuwe zwangerschap en hopen door het uitrekken van de littekens de zenuwen meer vrijheid zouden krijgen en niet meer zo gevoelig zijn
Wij hebben dus voor de laatste optie gekozen, wij hebben altijd graag een groot gezin gehad en wou zwanger zijn nog 1 kans geven, we hadden op voorhand ook gezegd dat dit de laatste zwangerschap zou zijn, dus op zich wel fijn dat het er 2 zijn, maar het zal toch opnieuw heel zwaar worden vrees ik. Ik hoop gewoon dat deze 2 de kans krijgen om 'deftig' geboren te worden en niet in stress gaan raken, daarom leg ik mij vooral neer bij een geplande keizersnede. Metaal is het ook een heel zwaar 1e jaar met Lore geweest doordat ik zo lang met onbehandelde pijn heb rondgelopen en zij zo een huilbaby was.
Ik heb dit ondertussen ongeveer 'verwerkt' en heb het toch zo goed mogelijk proberen achter ons te laten, maar het maakt je zo veel ongeruster en sceptischer. De wet van Murphy lijkt mij vaak te achtervolgen.
Als alles goed gaat willen ze tot 38 weken wachten met de keizersnede, we hebben de minste kans op problemen doordat ze elk hun eigen placenta en vliezen hebben, het zou bij 2 jongens nog kunnen dat ze eeneiig zijn, maar dat gaan we waarschijnlijk nooit tijdens de zwangerschap te weten kunnen komen.
ik hoop dinsdag al een concrete datum te krijgen, de geslachten te weten en of een van hun een SUA heeft.
2 dagen geleden heb ik Matthew toch even in paniek om 19u naar de vroedvrouw laten bellen, ik lag sinds 12u al plat in de zetel met buikpijn/krampen, misselijker als anders en onderrugpijn, ik was ook nog draaieriger als anders, ik wist niet waar te kruipen van de pijn. Was volgens haar niets erg maar gewoon vervelend en had Lore mij iets viraal doorgegeven. Uiteindelijk dan wat paracetamol ingenomen en in slaap geraakt, gisteren was nog een matige dag maar vandaag lijkt het toch beter te zijn.
Poppen heeft Lore al, ze gaat ook naar een kinderopvang met gemengde leeftijden door elkaar, de pop een flesje of tutje geven vind ze wel leuk, maar ik denk niet dat ze er iets van begrijpt. De buik aanwijzen en baby's zeggen zegt haar niet veel, ze toont dan haar buikje en gaat haar navel porren
![Laughing :lol:](https://www.deverdwaaldeooievaar.be/forum/images/smilies/icon_lol.gif)
.
Nu ja, hopelijk hebben jullie wat betere dagen achter de rug.
Ephiny, als ik jou de tip mag geven om dat van die dagen verlof zeker te doen, luisteren naar je lichaam is naar mijn mening een van de beste dingen dat je kan doen !, als je denkt dat je dat nodig hebt best gewoon doen
Groetjes !