Een woordje van een vrijwilliger: balans 2008
In 2008 werd ik vrijwilliger bij De Verdwaalde Ooievaar. Na een tijdje rondsurfen op het forum wou ik meer doen dan voor de triljoenste keer mijn hart uitstorten online.
2008 …
Het jaar is ontzettend lang geweest en toch lijkt het op sommige vlakken voorbijgevlogen. Als ik hier in de zetel zit en rond me kijk, kan ik me niet voorstellen dat het al van februari geleden is dat we dit huis kochten. Het lijkt alsof we gisteren nog maar verhuisd zijn.
Dat was dus een ontzettende sprong voorwaarts, het kopen van een huis. Het was de eerste keer in een paar jaar dat ik het gevoel had dat we weer vooruitgingen, in plaats van stil te staan bij dat ene ding dat ons niet schijnt te lukken.
2008 was ook het jaar waarin we als ik goed kan tellen 2 ivf’s gedaan hebben. Nummertje 5 en 6.
2008 was het jaar waarin de teleurstellingen en ontgoochelingen in de medische wetenschap ons teveel werden. Het falen van mijn lichaam deed me het gevoel krijgen dat ik in alles aan het falen was. Ik ging met rasse schreden naar de dertig en had nog niet veel op mijn palmares te schrijven.
2008, een volledig jaar op wat vorig jaar mijn nieuwe job was. Een harde leerschool in onafhankelijkheid, vooral de laatste maanden en weken. Maar een leerschool waarin ik uiteindelijk geleerd heb voor mezelf uit te komen. Waarin ik geleerd heb dat ik binnenkort dertig zal zijn en dat als ik niet opkom voor mezelf, het niemand zal doen.
In 2008 werd ik vrijwilliger bij De Verdwaalde Ooievaar. Na een tijdje rondsurfen op het forum wou ik meer doen dan voor de triljoenste keer mijn hart uitstorten online. Het afgelopen jaar schreef ik een paar teksten voor de site. Het gevoel dat ik vanaf dag 1 kreeg bij De Verdwaalde Ooievaar is dat iedereen er terecht kan. Dat het geen clubje is van enkel IVF mensen, of enkel adoptiemensen of enkel mensen die niet weten of ze al dan niet medisch behandeld willen worden. Wat al deze mensen wel bindt is dat ze een kinderwens hebben en dat die niet altijd op 1,2,3 vervuld raakt.
Het naderen van het einde van het jaar doet me nadenken. Wie ben ik?
Ben ik die getikte infertiele madam?
Of dat jonge, grappige collegaatje?
Die vriendin die teveel in zichzelf gekeerd rondloopt?
Of nog steeds dat zot geval die niet weet wat ze wil?
Ik heb de voorbije jaren deel uitgemaakt van een groep vrouwen (en mannen) met dezelfde wensen, hetzelfde verlangen en vooral dezelfde pijn. Een groep die in de moeilijkste momenten de meeste steun kon bieden. Echter ook een groep die je afsluit van de gewone wereld.
Ik ben de laatste maanden weggegleden uit dat groepje. Niet in 1 keer, maar gewoon minder en minder langsgeweest. Me minder en minder beziggehouden met de levens van al die verschillende vrouwen die ergens in de cyclus zitten waar ik ook zo lang in vastzat.
Nu, naar het einde van een redelijk bewogen jaar besef ik dat ik heel waarschijnlijk nooit meer deel zal uitmaken van dat groepje vrouwen. Ik zal niet snel meer met een nieuwe behandeling beginnen. Wat begonnen is als een lange rustpauze ziet er naar uit dat het zal uitdraaien in een redelijk definitieve stop met behandelingen.
Misschien, als er binnen 10 jaar nog steeds geen kind in ons huis rondloopt, kijk ik terug op deze woorden en zal ik misschien spijt hebben dat we nooit verder behandeld werden. Maar ergens kan ik me niet voorstellen dat er binnen 10 jaar geen derde partij in dit tweepartijenstelsel voorkomt.
Het doet ontzettend veel deugd om deze woorden neer te schrijven en dit gevoel van afsluiting te voelen. Ik weet zeker dat er nog genoeg momenten van twijfel zullen zijn. Maar deze zullen ook voorbij gaan, net als het jaar dat nu bijna op zijn einde loopt.
2009 …
2009 staat al op kousenvoeten klaar om de rol van 2008 over te nemen. Om ons weer op een nieuwe 12 maanden durende achtbaan mee te nemen. Laat het maar weer een jaar vol hoogtes en laagtes worden, zo hebben we het gevoel dat we aan het leven zijn.
2009 wordt een beetje een jaar van afscheid. Afscheid van de jaren voor de dertig, wat toch een beetje je jeugdjaren zijn. Afscheid van het medische circuit. Wat het niet zal worden, is afscheid van een kinderwens. Maar we zullen hard op zoek gaan naar een andere invulling van dat zwanger worden. Misschien wordt 2009 wel het jaar dat we ons in het adoptie-avontuur storten. Of krijgen we in 2009 wel een paar andere rare plannen die we eerst willen uitvoeren.
Laat 2009 het jaar worden
Waarin vergeten dromen uitkomen
Waarin nieuwe dromen gevormd worden
Waarin je overwinningen kan vieren, zonder te moeten strijden
Waarin je gelukkig bent, zonder eerst ongeluk te moeten kennen
Waarin je tranen met tuiten huilt, zonder verdriet te kennen
Waarin je de beste bent, zonder daarvoor de eerste te zijn
Waarin je kortweg jezelf bent….
Een Vrijwilliger