En waarom geen miskraamaperitief ?

Evy en ik, dat was vriendschap op het eerste gezicht. We trokken ooit verkleed als non naar Rome, true story. Ik ging rechten studeren, zij Arabistiek. Ze wilde diplomaat worden. We sloten een pact. Ergens op kot in Gent. Als ze ooit diplomate zou worden, zou ik haar overal een bezoekje komen brengen.

We studeerden af en hadden een beetje het gevoel dat de wereld aan onze voeten lag. We hadden beiden meteen werk en niet veel later werd Evy effectief diplomate en spreidde ze haar vleugels uit. Mijn eerste trip binnen ons pact was er eentje naar het toen nog ongeschonden Syrië. Daarna werd het New York, Jakarta, even een tussenstop in Brussel en nu in Washington. Maar ik geraak niet in Washington. Want ik zit in een fucking MMM: Een Medische Malle Molen.

e. Ik was er niet mee bezig. Evy wel, zij wist heel snel dat zij en haar man geen kinderen wilden.  Mijn relaties waren niet matuur genoeg om daar echt werk van te maken. Totdat ik vijf jaar geleden Daan ontmoette. Ik was 34. Na een jaar wist ik dat ik wel kindjes met hem zou willen.

“We maakten foto’s van mijn buik in een wit topje. Het begin van een reeks van negen. Het stopte helaas na de tweede foto.”

Die zomer stopte ik met anticonceptie. In december was ik zwanger. De zoete explosie van mals en onversneden naïef geluk kwam als een deken boven op ons liggen. We giechelden. We maakten foto’s van mijn buik in een wit topje. Het begin van een reeks van negen. Het stopte helaas na de tweede foto.

Het vruchtje bleek na twee maanden gestopt met groeien. Pats!  Het was de eerste keer dat ik echt letterlijk leek te voelen hoe dat deken van ons weg werd getrokken. Er volgde een ingreep en ik maakte mezelf wijs dat ik wel weer zwanger zou worden nog voordat de pijnlijk uitgerekende geboortedatum zou naderen.

Maar dat gebeurde niet. Er gebeurde helemaal niets. Mijn lichaam bleek in shock en verstarde compleet. Geen eisprong, geen maandstonden, helemaal niets, dus. Tien maanden lang, totdat medicatie mijn lijf weer op gang trok.

RONDJE KLEUTERBASHEN

De stap naar de fertiliteitsafdeling was een feit. Na een maandenlange zoektocht naar de juiste hormonenmix, konden we starten met IUI (Kunstmatige Inseminatie). Dat was in juni, anderhalf jaar na mijn eerste zwangerschap. Ik was meteen van de eerste IUI poging zwanger. Ik kan niet zeggen dat ik niet blij was, maar ook niet dat het warme deken spontaan weer op ons kwam liggen. Helaas liep ook deze zwangerschap uit op een miskraam op negen weken. Opnieuw een ingreep. Opnieuw veel verdriet.

Mijn vriendinnen organiseerden een miskraamaperitief. Iedereen bracht iets mee waar ik niet van mocht eten/drinken tijdens de zwangerschap. Preparé, oesters, alcohol, gekapt, sushi, verse mayonaise, rosbief, … Er werd ook een rondje kleuterbashen ingelast. Wat voor lastpakken die koters toch wel kunnen zijn, welke roofbouw ze plegen op je lijf en humeur. Heerlijk. Humor is zo belangrijk.

“Iedereen bracht iets mee waar ik niet van mocht eten/drinken tijdens de zwangerschap. Preparé, oesters, alcohol, …”

We bleven er de moed inhouden. Maar na zes opeenvolgende mislukte IUI’s, werden we aangeraden over te schakelen op ivf. Ik werd volgepompt met hormonen om een goede ‘oogst’ eicellen te kunnen prikken. Die zouden dan bevrucht worden en teruggeplaatst in een natuurlijke cyclus. Dat viel al bij al mee.

Na drie teruggeplaatste embryo’s was ik opnieuw zwanger. Ik had echt heel veel vertrouwen dit keer. De dag van onze eerste echo waren we bloednerveus, maar we hadden beiden pretoogjes. Dit keer zou het goed gaan. Ik voelde me ook echt zwanger.

De echo die volgde was helaas opnieuw niet goed. Het vruchtje had zich niet in mijn baarmoeder, maar  op mijn eileider genesteld. Ik moest diezelfde avond geopereerd worden en ontwaakte de volgende dag met een verwijderde eileider. Opnieuw afscheid van een zwangerschap. Als je denkt dat je het nu echt wel allemaal hebt gehad, gebeurde dit.

“Zwanger worden, lukt, maar zwanger blijven zonder een batterij medicatie zit er voor mij niet in.”

Al die tijd leek er geen medische oorzaak te zijn. We hadden gewoon pech. Uiteindelijk werden er toch bijkomende onderzoeken gedaan. Daar kwam gelukkig wel iets uit. Een zeldzame auto-immuunafwijking zorgt ervoor dat ik lichaamsvreemde materie afstoot. De helft van een embryo is niet van mij, en dat zou mogelijks de oorzaak kunnen zijn van alle ellende.

Het goede is dat het iets is wat beschreven is in de medische wetenschap en dat er iets aan kan worden gedaan. Het zielige is dat ik het hoofdstuk ooit echt heel bewust zal moeten afsluiten, want zwanger worden, lukt, maar zwanger blijven zonder een batterij medicatie zit er voor mij niet in.

VEERTIG WORDEN

Ik was 35 toen ik voor het eerst zwanger was. Ondertussen laat ik de olijke ‘Ik word 40’-berichten van mijn vriendinnen met bijna tieners rustig passeren. In een vlaag van egoïsme en zelfmedelijden kan ik me doodergeren aan mensen die een gezonde kroost hebben en mekkeren over het feit dat ze àl veertig worden. So? Who cares?

Voor iemand met een onvervulde kinderwens is het erg om veertig te worden. Omwille van de steeds verder slinkende kans op een gezonde zwangerschap, omwille van het pijnlijke gegeven dat àls het nog zou lukken, we wellicht één kindje zullen hebben en niet meer dan dat. En eigenlijk is zelfs die gedachte een luxeprobleem  geworden. Eén kind is een compromis.

“Het pad van de fertiliteit ligt vol ongevraagde goede raad en verhalen van onwaarschijnlijke toevalstreffers.”

Het pad van de fertiliteit ligt vol ongevraagde goede raad, verhalen van onwaarschijnlijke toevalstreffers, pijnlijke kreten van “Je mag het nog niet opgeven.” Euh, misschien wil ik het wel opgeven? Als dat even mag? “Iedereen kent wel iemand die iemand kent waar het gelukt is na…” Bla bla bla.

Ik betrap mezelf op dagdromen over hoe we ons leven vorm zullen geven als we de streep echt voorgoed onder dit malle verhaal zetten. Het eerste wat ik zal doen, is een  ticket boeken naar Washington en wijn drinken met Evy op haar terras. Ik zal jullie een kaartje sturen. En als ik alsnog zwanger word, dat ook blijf en beval van een gezonde baby, ook dan stuur ik een kaartje.

Griet De Wachter