Engelbewaarder Boyke

In ons boek vertelt Kaat haar verhaal over haar kinderwens, en hoe die haar relatie met Geert beïnvloedde. Een mooi verhaal over sterke liefde en zware stormen.

Ik beloof je trouw te blijven
In goede en kwade dagen
In armoede en rijkdom
In ziekte en gezondheid
Ik wil je liefhebben en waarderen
Al de dagen van ons leven.
Het verhaal van Kaat en Geert

Voor de gevel van de mooi gerenoveerde rijwoning staat een damesfiets met een kinderstoeltje. In de heldere, ruime woonkamer hebben speelpark en luiertafel een centrale plek. De katoenen luiers liggen al klaar. Aan een van de muren vertelt een verzameling familiekiekjes het sprookje van een mooi gezin. En verder staat alles zo netjes aan de kant, dat iedereen die ooit kleine kinderen in huis heeft gehad, weet dat hier werk van is gemaakt.

‘Even dag zeggen, Boyke, en dan weer braaf gaan liggen hoor.’ De grote, goudkleurige hond biedt zijn rug aan voor een knuffel en gaat dan bij een tafelpoot liggen, precies zoals zijn bazinnetje het gevraagd heeft. Er speelt zachte muziek op de radio. Het plaatje is perfect. Het huis is netjes aan de kant. Dit gezin heeft het allemaal goed voor mekaar denk je. Maar Kaat doorprikt dat beeld meteen: ‘Ik ben eigenlijk nog altijd aan het verwerken’, zegt ze. ‘Ik wil alles nog één keer vertellen en dan wil ik deze periode voor mezelf kunnen afsluiten.’ Als ze zichzelf voorstelt doet ze het zo: ‘Ik ben 34, zeven jaar gehuwd, nadat ik tien jaar samen was met mijn man. We hebben twee kindjes, een dochtertje van twee jaar en een paar maanden dat er gekomen is na zes ICSI-behandelingen en een zoontje van vijf maand en half, dat er gekomen is na twee ICSI-behandelingen. Ik ben van opleiding verpleegkundige en licentiaat ziekenhuiswetenschappen maar ik werk momenteel als thuisverpleegkundige.’ Het hele verhaal in een notendop. Ze weet niet goed waar ze met vertellen moet beginnen. Sinds Robbe er is, heeft ze wat meer rust gevonden. Ze heeft alles op een rijtje kunnen zetten, de dingen een plaats kunnen geven. Maar in haar stem klinken nog heel wat emoties door.

Kaat: ‘We waren tien jaar samen vooraleer we beslisten om te trouwen. We waren een succesverhaal. Wij gingen het maken. We hadden alles gepland. Toen we elkaar leerden kennen, wisten we al heel snel dat het “serieus” was en dat we samen een gezin wilden stichten. Maar we hadden nog tijd. Ik ben zes jaar jonger dan mijn man. Ik moest nog een diploma halen, een goede baan vinden… Op mijn werk maakte ik al heel snel promotie, ik had de leiding over een heel team, stond aan het begin van een boeiende carrière. We zijn gehuwd omdat we kinderen wilden. Niet dat dat trouwen echt hoefde voor ons, maar het gaf toch nog meer het gevoel dat we bij elkaar hoorden. We wilden onze kinderen een stevige basis geven.’


Uit Isabelle Rossaert, “De Verdwaalde Ooievaar – Als zwanger worden niet meteen lukt”, Van Halewyck, p39-53.