kansen aannemen en wensen loslaten..

Als kind heb ik wel duizend keer anders geantwoord op de vraag wat ik later worden wou. Eén ding, echter, stond al heel lang vast: dat ik moeder zou worden. Daar heb ik nooit aan getwijfeld, nooit over geaarzeld. En dan neemt de natuur een loopje met je enige zekerheid, je diepste wens…

Wij spelen babymonopoly.
Geen budget voor een IVF of ICSI, neem dan een cryo-kanskaart. Ga 10 vakjes Progynova verder en daarna nog eens 4 vakjes Utrogestan. Oei, u staat op het pechvak: alle embryo’s zijn afgestorven. Terug naar af! U passeert niet langs het IVF-centrum, er zal geen terugplaatsing plaatsvinden. 
Na 5 buikoperaties, 9 ICSI’s, 1 vroeg miskraam, 3 cryo’s en 2 mislukte cryo’s, staan we nog altijd even ver. We weten dat er door endometriose (met cystes), vergroeiingen zijn ontstaan in mijn onderbuik. Darmen, blaas, eierstok, eileiders, baarmoeder, alles is als één groot kluwen met elkaar vergroeid. Quasi onmogelijk te opereren en zolang er geen levensbedreigende problemen komen, wil geen arts er zich aan wagen. Nochtans moet het volgens diezelfde artsen nog mogelijk zijn om via IVF/ICSI zwanger te raken. Wij hebben nl. geen bevruchtingsprobleem: onze zaadcellen en eicellen zijn van zeer goede kwaliteit en vormen ook altijd mooie embryo’s. Ook in de baarmoeder is het slijmvlies in orde, niettegenstaande de vergroeiingen in de buikholte, zodat een innesteling mogelijk moet zijn. En ironie, o ironie: de beste remedie tegen die vergroeiingen is, jawel, een zwangerschap!
Dit was de eindbalans.

Het heeft vooral mij enorm veel moed gekost om te stoppen met de behandeling. 
Mijn man heeft 2 zonen uit zijn eerste huwelijk. Hij zou deze stap al eerder gezet hebben. Daarom moet ik hem ook wel bewonderen voor wat hij allemaal heeft willen doorstaan. 
Toch is er een wezenlijk verschil in verdriet en verwerking. Het hele gebeuren (7 jaar) heeft onze relatie op de proef gesteld. Ik besef aan de ene kant hoe waardevol mijn huwelijk is en ook de band met de kinderen van mijn man. Ik ben echt gelukkig dat onze liefde deze beproeving overleefd heeft. Ze heeft ons veranderd. Bij tijden hadden we zware ruzies, waar we op den duur alles in vraag stelden. Maar nu durf ik zeggen dat we er sterker uit zijn gekomen. Sommige dingen bekijken we nu wel anders. Je leert beter relativeren en dankbaar zijn om de mooie gebeurtenissen die er wél zijn in je leven en niet altijd stil te blijven staan bij wat er niet is. 
Ik heb het geluk de zonen van mijn man van jongsaf aan te kennen. Zij hebben mij snel aanvaard als nieuwe partner van hun vader en er is een hechte band gegroeid. Natuurlijk is het nooit als een moeder-kind relatie. Dat kan ik van hen niet verwachten. Ik zie mezelf als een soort extra ouder. Diep vanbinnen hoop ik en denk ik dat ze me ook zo zien en dat ze het appreciëren.
Anderzijds blijft dat gemis altijd knagen. Het woordje NOOIT is zo hard. Ik ben nu nog beïnvloedbaar. Als morgen een dokter een nieuwe techniek uitvindt, zal ik weer twijfelen. Ik ben 33 en dat is nog niet te oud om moeder te worden. En tegelijk weet ik dat ik er al genoeg tijd, geld en energie heb ingestoken. Ik moet echt verder.

Ik tracht de confrontatie met baby’s en zwangere vrouwen niet te vermijden. Ook al doet het pijn, het heeft geen zin je af te sluiten. Maar ik heb er nog geen vrede mee genomen. Dat is iets wat een buitenstaander niet beseft. Het is niet omdat je stopt met de behandeling, dat je ineens verlost bent van alles en dat je dan zomaar de draad weer oppikt. Integendeel, juist nu is het de moeilijkste periode voor mij. Loslaten zonder dat je het wil! Omdat de natuur zo grillig is…
De sleur van spuitjes en pillen, de vervelende onderzoeken, de pijn na een operatie, dat valt in het niets bij het eeuwige gemis van een kind. Dàt is het, wat zo moeilijk is! Ik moet het aanvaarden. Juist nu, kan ik het heel erg gebruiken om erover te praten. 
Toen mijn man me leerde paardrijden, had hij het altijd over de teugels aannemen en lossen. Aannemen om je paard te sturen en lossen om het te laten ontspannen. Ik heb de kans aangenomen om mijn kinderwens te vervullen en nu moet ik hem lossen om mezelf weer te kunnen ontspannen. Al die medische troep loslaten, dat voelt goed, maar de leegte die achterblijft, is soms verschrikkelijk. Vooral omdat je aanvankelijk denkt dat je ze kan opvullen. O ja, nu heb ik tijd om te sporten of die hobby van lang geleden weer uit te oefenen. Nee, helaas, geen hobby, sport, huisdier of kind van een ander kan die plaats innemen. Dat besef ik nu al. Je moet het gewoon zo nemen zoals het is.