Moeder met twijfels

Les bereikte het doel, ze werd na 6 jaar uiteindelijk moeder van een zoon, maar toch was er geen roze wolk.

Het eerste dat door mijn hoofd ging wanneer wij geconfronteerd werden met ICSI was een gevoel van ongeloof. Ik dacht “Dit laat ik nooit doen”. Er ging vanalles door mij heen maar vooral “waarom wij”.

Ze proberen je gerust te stellen met de woorden “Je bent niet alleen” maar het voelt niet zo. Ze zeggen dat het een moeilijk parcours is om af te leggen maar dat besef je pas als je met de behandeling gestart bent.

Tijdens het proces krijg ik last van angst en stel ik me steeds de vraag: wat als het niet lukt en hoe zou mijn leven zijn wanneer mijn wens niet in vervulling zou gaan. Het wordt steeds moeilijker om op controle te gaan. Mijn lichaam protesteert en laat dit op de meest genante manier zien maar toch vind ik de moed om door te gaan.

Mijn pickups verlopen relatief goed, de ene al wat beter dan de andere.

Wat er door mij heen ging tijdens de terugplaatsing was echter iets anders. Het meest intieme met je partner gaat niet door. Ik had een gevoel van falen. Waarom moeten zij er nu bij zijn?

Ik heb pech. Het resultaat van mijn eerste terugplaatsing is negatief. De tranen rollen voor de zoveelste keer over mijn wangen. Ik ben er compleet kapot van.

Gelukkig kan ik bij familie en vrienden terecht maar ze begrijpen mij niet. Ze zeggen: “Ik probeer het mij voor te stellen maar ik ken het gevoel niet om met de gedachte rond te lopen van nooit kinderen te hebben”.

Aangezien ik het zo moeilijk heb, besluit ik om een therapeute op te zoeken. Zo kan ik met iemand praten over mijn gevoelens en dit biedt me een hele grote steun.

Als je maar met één ding bezig bent, een kind, dan wordt dit een obsessie. Bij mij veranderde die obsessie in angst (wat als het niet lukt? …) Ik werd angstig van alles en iedereen, ook al was daar geen reden toe. Erover praten gaf mij toch nog de kracht om nog twee pogingen te doen.

Yes, ik heb geluk. Na mijn derde pickup & terugplaatsing was ik zwanger.

Het gevoel dat dan door je lichaam gaat, is een gevoel van euforie maar ik werd bang omdat er toch nog vanalles mis kon gaan.

Het heeft lang geduurd voordat ik van mijn zwangerschap heb kunnen genieten. Het doet raar om na 6 jaar zwanger te zijn.

De zwangerschap verloopt goed en we krijgen een flinke zoon. Het is een droom die werkelijkheid is geworden.

Nu lag hij daar in mijn armen, mooi en perfect. Na enkele uren begon ik me vragen te stellen. Had ik er wel goed aan gedaan om zover te gaan? Had ik dit wel verdiend? Zou hij wel volledig gezond zijn? Wat brengt het in zijn verdere leven?

Door al deze vragen heb ik niet voor 100% kunnen genieten van mijn prille moederschap & dat vind ik wel spijtig.

Alles draaide om een kinderwens en verder dan dit durfde ik al de voorbije jaren niet te dromen. Nu lag hij daar en dat voelde raar. Ik was super blij maar toch vond ik geen rust. De behandelingen hebben hun sporen nagelaten en deze moeten stilaan slijten maar alles zal zijn plaatsje wel krijgen.

Ik ben ontzettend trots en fier op onze zoon en als het aan mijn lag begon ik, ondanks de moeilijke periode, er morgen al terug aan.

Wij danken iedereen die ons gesteund en geholpen hebben tijdens deze ganse periode.

Ook wensen wij iedereen veel sterkte en succes toe met hun behandelingen.

Groetjes,

Les