Moeizame weg met diepgevroren spermacellen

Ons verhaal begint eigenlijk lichtjes anders dan dat van de meesten hier en ik doe dit vooral omdat ik nood heb alles eens op een rijtje te zetten. Mijn man heeft leukemie overwonnen en is zo goed als steriel verklaard door de chemo en bestralingen. Ik heb hem pas nadien leren kennen en wist van in het begin dat kinderen krijgen niet gemakkelijk zou zijn. Tot nu toe had ik nooit een grote behoefte gehad om kinderen te krijgen maar van hem wist ik meteen dat hij de vader van mijn kind(eren) ging worden.

In 2010 trouwden we en hebben we een tijdje tegen beter weten in toch op de natuurlijke manier geprobeerd omdat ik dit een kans wilde geven. Mijn man en de dokters waren echter wel overtuigd dat de kwaliteit van sperma die hij had laten invriezen voor hij met de behandeling startte, beter is van kwaliteit dan zijn huidig zaad. Op gesprek gegaan bij de fertiliteitsarts en deze besliste dat we Kunstmatige Inseminatie konden proberen omdat de kwaliteit van de ingevroren spermacellen zeer goed was. Na 1 poging KI kregen we te horen dat dit niet ging omdat ze teveel strootjes ( dit zijn de houders van de spermacellen) moesten gebruiken waardoor onze kansen te klein zouden worden. Dit betekent dus dat de kwaliteit ontzettend achteruit gegaan is bij het ontdooien. In samenspraak hebben we beslist het beetje sperma dat er was toch te laten insemineren omdat het in mijn ogen te kostbaar was zomaar weg te gooien ook al was de kans zo goed als nihil dat daar een kindje uit ging kunnen komen. Je hoopt stiekem echter toch op een klein mirakeltje maar helaas werd ik ongesteld en moesten we weer op gesprek bij de fertiliteitsarts. Deze zei ons dat we eigenlijk nog maar 1 mogelijkheid hadden en die noemt ICSI. Voor degenen die dit niet kennen, ICSI is een vorm van IVF waarbij de zwemkwaliteit van de spermacellen niet belangrijk is, ze worden namelijk in het labo in de eicel geïnjecteerd waardoor je veel kans hebt op goede embryootjes. Bijkomende moeilijkheid is dat ik zeer fel reageer op hormonen en dus bang was dat ik onleefbaar ging worden. Het eerste spuitje dat ik moest zetten vergeet ik nooit meer! In de keuken met mn tas koffie zat ik te staren naar de vloeistofjes en tabletjes die ik moest mengen en prepareren om dan nadien zelf met een naald in mn buik te gaan steken. Het heeft toen een kwartier geduurd voor ik de naald durfde door te prikken en nog steeds vind ik het vreselijk om te doen. Ik kijk weg als ze bloed nemen omdat ik niet tegen die naalden kan, en nu moest ik dit alle dagen zelf doen ... Op den duur krijg je wel een routine maar er waren toch dagen dat ik alles moest wegleggen, even iets anders doen en weer proberen. Na al dat gedoe komt dan uiteindelijk hetgeen nog wat fysiek het zwaarst is ... de pick-up. Deze heb ik meteen van de eerste keer onder narcose laten doen omdat ik weet van mezelf hoe kleinzerig en gevoelig ik ben. Deze verliep goed en ondertussen heb ik er 2 gehad waarbij telkens meerdere ‘superembryo’s’ uitkwamen. Nu zijn we ondertussen 3 jaar verder, ik heb dus 2 pick-ups gehad en eerlijk gezegd ben ik het aantal terugplaatsingen gewoon zelfs vergeten. Ik denk een stuk of 10, dit omdat we in het begin maar eentje mochten laten terugplaatsen maar nadien dan wel per twee. Ik had steeds goede pick-ups waarbij er 4 of 6 ingevroren konden worden. Steeds weer te horen krijgen dat het superembryo’s van topkwaliteit zijn, mooi ingedeeld en toch telkens weer die pijn van het mislukken en zelfs 2 keer een miskraam op 8 weken... We zijn tussendoor ook een tijd gestopt omdat het ons leven te hard begon te beheersen. De laatste poging heb ik me zelfs bijkomend laten behandelen door een Chinese vrouw die baarmoedervriendelijke massages toepaste, omdat ik een koude baarmoeder zou hebben. Dit in combinatie met aspirine maakte dat het raak was. Ik voelde me ook van dag 1 echt zwanger, je kan geen kwaaltje noemen dat ik niet gehad heb. Misselijk was ik eerder nog niet geweest waardoor ik deze keer toch weer optimistisch werd en het gevoel had dat het dit keer niet kon mislopen. Ah ja, ik was misselijk en dat wil zeggen dat je HCG zeer hoog is en dit maakt dat je lichaam het vruchtje niet afstoot. Tot nu toe had ik namelijk steeds gedacht dat het aan mij lag omdat alles perfect was maar ik er toch niet in slaagde het verder te laten groeien in mijn lichaam. Vol enthousiasme gingen we dus op eerste controle en kregen daar een ijskoude douche, het hartje klopte niet. De gynaecologe van dienst zei er wel bij dat het nog heel vroeg was in de 8e week en dat de kans groot was dat het vruchtje iets trager groeide. Je wil de moed niet meteen laten zakken, en omdat ik me echt zwanger bleef voelen, werd ik minder ongerust voor de volgende echo dan ik voordien ooit was geweest. Helaas was het dus niet gegroeid en klopte het hartje nog steeds niet. Toen zijn we diep gezakt, zowel mijn man als ik, we hadden het echt niet zien aankomen deze keer. Daar bovenop werkten de abortuspillen niet en bleef ik me zwanger voelen ondanks dat ik wist dat ik het niet meer was. Uiteindelijk heb ik een curettage moeten laten doen. Het is allemaal heftig en ik weet niet of ik mezelf nog kan opladen om nog één keer alles op alles te zetten zoals we hadden afgesproken. D.w.z. : We rekenden er eigenlijk niet op dat de cryo ging blijven en daarom hadden we beslist na de cryo nog 1 laatste pick-up te laten doen en alle mogelijke middelen in te zetten in samenspraak met de dokter. Maar nu was ik toch zwanger geraakt van ons diepvrieseitje en nu weet ik het allemaal even niet meer. In onze omgeving wordt iedereen zwanger alsof het niets is, meerdere kinderen zelfs. Ik kan het momenteel niet om blij voor hen te zijn. Begrijp me niet verkeerd , ik gun iedereen het mooie babygeluk maar vraag me af waarom zij wel en wij niet. (...) Zij moesten niet allerhande psychische testen en dergelijke doorstaan en niemand heeft hen gevraagd of ze klaar waren om kinderen te maken. Zij hebben er (meerdere) helaas en mijn hart bloedt echt bij het zien hoe zij die kostbare wezentjes dan behandelen. Als je dan op het nieuws ziet dat er in een kliniek een kindje al 2 maanden door de verpleging wordt opgevoed omdat de mama dat niet kan, dan breekt mijn hart. Bij deze zit ik dus echt in een rouwproces en twijfel ik ontzettend om door te gaan. Wij hebben namelijk een heel mooi leven dat we echt leiden zoals we het kiezen. Beide een leuke job en we maken jaarlijks meerdere reizen en citytrips omdat dit onze passie is. We maakten beide ook al heel wat mee waardoor we weten dat het leven te kort is en we elke dag moeten koesteren sinds we mekaar tegenkwamen. We zijn gelukkig met ons leven nu, maar toch pikt het en twijfel ik om de knoop definitief door te hakken om te stoppen. Een wondertje dat ons bijna perfecte leven zou overhoop gooien is namelijk nog steeds welkom. De vraag is echter hoever je daar voor wil gaan omdat je nooit zekerheid hebt dat het zal lukken. Het is mentaal zo slopend en ik denk dat velen zich hier in herkennen. Binnen een maand gaan we terug op gesprek en intussen likken we onze wonden en proberen we het een plaats te geven. Velen begrijpen ons verdriet niet. Wel wij begrijpen hun geluk niet. Daarom een boodschap aan degenen die het niet begrijpen : “Sorry mensen, we zijn niet perfect en evengoed ook maar mensen met gevoelens. Gun ons ons verdriet zoals wij echt ons uiterste best doen jullie geluk te delen en blij voor jullie te zijn.” Kim
 

(Vervolg)

Het werd ons allemaal te veel en we hebben na de laatste miskraam besloten definitief te stoppen met behandelingen. Wij likken onze wonden en proberen alles een plaats te geven. Onze kinderdroom laten we gaan en we creëren nieuwe dromen. We reizen beide heel graag en hebben besloten hier in op te gaan. We kochten na lang twijfelen onze eigen motorhome en gaan nu elk vrij moment dat we hebben besteden aan het reizen en ontdekken van andere culturen. De dokter sluit niet uit dat een wonderbaby nog steeds mogelijk is, wij proberen er niet meer aan te denken. Mijn man en ik gebruiken geen voorbehoedsmiddelen en laten gewoon de natuur zijn gang gaan. De eerste keren dat ik ondertussen iets later ongesteld werd gaven toch steeds een klein beetje hoop op dat mirakeltje maar ik heb het laten gaan ondertussen. Het enige wat we beslist hebben is dat ik me laat steriliseren als ik 40 wordt, dan hoeft het echt niet meer om dan nog onverwacht zwanger te worden.Zwangere vrouwen doen me ook niet zoveel meer en als er vrienden hun blije nieuws komen verkondigen, ben ik blij voor hen. Het enige waar we nu mee kampen is jaloezie van anderen ... mensen die een prachtig gezin hebben zijn jaloers op onze vrijheid en reizen terwijl wij dan enkel maar kunnen zeggen dat zij een rijkdom hebben die wij mogelijk nooit zullen kennen. Rare wereld!