Sylvie legt een ei

Sylvie is 32 en zit intussen bijna 2 jaar in de medische behandelingsmolen. “Haar ei leggen” betekent voor haar erover te praten. Sylvie legde hier haar virtuele ei half 2007, intussen is er een vervolg aan haar verhaal.

SYLVIE’S VERHAAL MEDIO 2007

Na 2 inseminaties en 3 IVF/ICSI-pogingen zijn wij nu toe aan onze 4de IVF/ICSI-poging. We zijn intussen iets meer dan een jaar bezig en hebben onlangs een pauze ingelast van 5 maanden.

Het was een regelrechte klap in het gezicht toen we vernamen dat er een “probleem” was. Zoveel emoties gaan door je heen en zoveel vragen. In het begin beschaamd om iemand hierover aan te spreken zeker al om de partner met het “probleem” te sparen. Later toch maar besloten om de naasten (familie en vrienden) op de hoogte te stellen zodat we die “vervelende” vraag niet moesten blijven aanhoren… “en, nog geen kindjes?” Het heeft ons geholpen in het verwerkingsproces maar ook bij de behandelingen.

Zeker in de vriendenkring hebben ze veel begrip en proberen zoveel mogelijk rekening te houden met ons, ook al zijn AL mijn vriendinnen op dit moment zwanger! Het is dus niet gemakkelijk voor mij en probeer zoveel mogelijk mijn emoties onder controle te houden ook al heb ik al redelijk wat hormonen in mijn lichaam zitten! Niet altijd evident en soms komt er al eens een snauwende reactie van mijn kant… Maar onder vrienden lachen we al eens als ik weer een huilbui heb voor niets… dan zeg ik altijd “’Mijn ei moet weer gelegd worden!”. Dat duidt er gewoon op dat ik mijn verhaal nog eens kwijt moet. Het is een serieuze zaak, maar men mag niet vergeten te blijven lachen!!

Soms heb ik de behoefte niet aan troostende woorden. Het is allemaal goed bedoeld, dat probeer ik me ook in het achterhoofd te houden. Zij willen niet dat ik me laat hangen… niet opgeven, daar is het nog té vroeg voor.

Hoe vaak heb ik in het begin niet gewild dat iemand in dezelfde situatie eens met mij zou willen komen praten want het enige dat ik kon doen was wenen en het was moeilijk om mijn partner geen verwijten te maken terwijl hij er helemaal niets aan kan doen…

Een koppel uit de buurt heeft een soortgelijk probleem, maar ik wil mijn ervaring niet noodzakelijk met hen delen. Ik reageer heel emotioneel op de hormonen en voel me soms wat depressief, de inentingen doen me geen goed…moet ik haar dat gaan vertellen??? Dan begint ze misschien helemaal niet. Ik wist in het begin ook niet hoe en wat, maar ging maar mee met the flow! Veel opgezocht op het internet en dan op een avond kijk ik naar het nieuws en hoor ik over de site van “de verdwaalde ooievaar”.. nu weet ik waar ik dat koppel naartoe kan verwijzen… een fantastische site waar ik al veel moed uit geput heb en waar ik me helemaal in thuis kon vinden.

Het blijft pijnlijk om vrouwen te zien met een dikke buik en om te beseffen dat wij er zoveel meer moeite voor moeten doen. Soms onbegrijpelijk dat koppels een (meerdere) kind(eren) hebben, vanzelfsprekend bijna… en dit terwijl wij al heel blij zullen zijn met ééntje…. Maar uiteindelijk moeten we ons neerleggen met wat het resultaat ook zal worden… wij hebben voor ons de limiet gezet op 35, ik heb nog 2,5 jaar te gaan. Ik moet dit doen voor mezelf om te voorkomen dat ik tot het einde van mijn dagen “bezeten” zal zijn door een gevoel van onbegrip en de vraag “waarom wij” mocht er dan toch geen kindje komen. Maar ik zou dit ook niemand anders willen toewensen. Het is niet levensbedreigend, maar het tekent je toch omdat je beseft dat de natuur niet altijd meegaat met hetgeen wij willen… een kindje van mij en mijn man is niet te koop hè.

Adoptie is voor velen een optie, maar daar denk ik liever niet aan op dit moment. Dat is weer een stapje verder en dat zou betekenen dat ik het nu al opgeef. Nee, ik wil me later geen verwijten kunnen maken. Vroeger, voor we wisten dat er een probleem was, zagen we een programma op tv over infertiliteit. Toen zeiden we tegen elkaar “wij niet hè”… en toch ga je ervoor als je ervoor staat. Dus mocht er geen komen, ga ik nu nog niet zeggen van nee, geen adoptie.

Het blijft raar die gedachte dat wij een “probleem” hebben… wie denkt daar nu in hemelsnaam over na??? Je wordt verliefd, trouwt, bouwt en koopt een kindje… toch simpel, niet??? En dan blijkt dat toch allemaal zo simpel niet te zijn. Gisteren nog zei iemand me dat het toch nog altijd simpel moet zijn .. alé, ze nemen een eitje en bevruchten dat met een spermacel en voilà, ze plaatsen dat terug. Na meer dan een jaar weet ik hoe onwetend de meeste mensen nog zijn omtrent dit onderwerp. Maar toen wij hieraan begonnen, wist ik ook niet meer dan dat! Ik kan het anderen niet kwalijk nemen dat ze mij niet altijd begrijpen.

Ik kijk wel met onbegrip naar mensen die zeggen dat als het niet spontaan gaat, het heel onnatuurlijk is om via de wetenschappelijke manier zwanger te raken . Mogen we dan niet meegaan met onze tijd… als zij kanker hebben, zullen zij toch ook de laatste technieken willen uitproberen? Ik heb soms ook wel het gevoel dat wij een kindje technisch produceren, maar volgens mij verdwijnen al die “negatieve” gevoelens als het uiteindelijk zover is. We mogen het doel gewoon niet uit het oog verliezen en de moed niet opgeven. Het zal wat moeilijker gaan en met regelmatig wat traantjes, maar het is waar, ze kunnen heel veel tegenwoordig.

Ik wil graag tegen alle mensen zeggen die ik daar in de wachtzaal tegenkom of die ooit geconfronteerd zullen worden met infertiliteit, geef de moed niet op ook al zie je het op bepaalde momenten niet zitten. Hormonen maken je soms tot iemand anders, maar trek je op aan elkaar als koppel. Hoe moeilijk dat soms ook is… geef elkaar de ruimte om alles te verwerken maar praat ook met elkaar. En luister naar je lichaam. Het kan nooit goed zijn om volhardend aan de volgende poging te beginnen terwijl je lichaam zegt dat het even genoeg is geweest. Wat maken die paar maanden nu nog uit?

Succes en veel goede moed aan iedereen die op deze manier probeert zwanger te raken!

Sylvie

SYLVIE’S VERHAAL BEGIN 2008

Na de 2 mislukte insiminaties en 3 ivf pogingen (waaronder 1 cryo), voelde ik me al niet zo lekker meer in mijn vel… bij de 3de poging hadden we lichte stijging hcg maar uiteindelijk heeft het niet mogen zijn. Toen hebben we er al 4 à 5 maanden tussen gelaten. In die tijd hadden we besloten om onze 6 terugbetaalde pogingen af te maken.

Toen we aan de 4de poging begonnen waren we overtuigd dat het zou lukken. Met volle overtuiging gingen we er weer tegenaan in augustus vorig jaar. Het zonneke scheen en alles wees erop dat het goed zou komen. En dan weer dat negatief nieuws… toen ben ik in een diepe depressie beland… de kilo’s vlogen eraan, ik zag er niet uit, altijd slecht gezind… en nog steeds geen kind…

Toen besefte ik dat ik verkeerd bezig was. Stel je voor dat we verder zouden doen ook al was ik mentaal en fysiek op. En stel je voor dat het dan toch eens zou lukken : depressief + zwangerschapshormonen = ???? ik weet het niet, maar ik zie me thuis nog niet zitten met een postnatale depressie hoor…

Gyn zei na 4de poging dat ze meer testen bij mij gingen doen om te zien of er bij mij niks mis was (oorspronkelijk was probleem bij mijn man gevonden, zaad van heel slechte kwaliteit en heel weinig beweeglijke).

Wat blijkt, ik heb een aandoening aan mijn baarmoeder dat wel nooit wetenschappelijk bewezen is, maar dat volgens dokters innesteling tegenhoudt (nl bloed in de bloedvaten aan de baarmoederwand). Ik moest 2 maanden suprefact puffen (legt eileiders stil zodat er ook geen bloed naar baarmoeder kan).

Tijdens die 2 maanden heb ik veel gepraat met mijn echtgenoot en ik zag het niet meer zitten om verder te doen. We hebben dan afgesproken dat ik de vooropgestelde testen zou afmaken en dat we er dan (tijdelijk?) mee zouden stoppen. Begin januari zijn ze dan met camera weer binnen geweest en inderdaad suprefact helpt. Mochten we dan ooit de moed terug vinden om er weer in te vliegen dan weten we dat we met suprefact verder moeten.

Afspraak is nu (met mijn man) dat als het weer begint te kriebelen bij één van ons, we eerst vele gesprekken zullen hebben en dan maar zien wat onze beslissing wordt.

Sinds die beslissing is er een grote last van mijn schouders. Ik ben al redelijk wat kilo’s kwijtgespeeld en als ik in de spiegel kijk, zie ik de “zorgeloze” Sylvie terug.

We zijn bezig met de bouw aan ons huis en hopen begin 2009 te verhuizen. Ik probeer me daar op te concentreren.

Het is zeker geen gemakkelijke beslissing geweest, al mijn vrienden hebben kinderen… en dat in de laatste paar jaren… én zij zijn dan nog eens paar jaar jonger dan ons… nee, niet gemakkelijk… maar we moeten door. We maken er het beste van .

Mijn grootmoeder zit recent in een rusthuis. Er zit daar ook een 92-jarige dame die zei tegen mijn grootmoeder dat alles wel goed komt zolang ze haar lot leerde te aanvaarden.

Dat was niet enkel een uitspraak van toepassing op mijn grootmoeder, maar zeker ook op mij. Het komt allemaal goed, zolang we ons lot leren aanvaarden.

groetjes
Sylvie