van IUI tot eicelactivatie

Wij zijn Wendy en Bart, 2 prille dertigers. Al 8 jaar vormen we een heel gelukkig koppel, het stond dan ook vrij snel vast dat we kinderen wilden.

Na enkele maanden proberen zijn we naar de gynaecoloog gestapt omdat ik het voorgevoel had dat het zwanger worden niet via een leien dakje zou verlopen. Mijn cyclus was immers steeds heel onregelmatig.

Uit de onderzoeken die gebeurden is gebleken dat Bart antistoffen had op zijn zaadcellen. De oorzaak hiervan was onduidelijk. Bij mij werd er dan ook nog eens een lichte vorm van PCO ontdekt.
In die eerste zomer hebben wij 2 x IUI gehad, helaas zonder resultaat.

Vrij snel werd beslist dat we best konden overstappen naar IVF. IVF!? Dit was voor ons een hele grote stap, we worstelden met gemengde gevoelens. Ergens wilden we de natuur niet ‘forceren’ maar anderzijds verlangden we zo erg naar een kindje.
Dit verlangen nam de bovenhand en in januari startten we met onze 1eIVF-poging. De stimulatie verliep erg moeizaam. Mijn eierstokken werden overgestimuleerd, daardoor moest ik minder Puregon spuiten. Dit gaf dan weer als resultaat dat mijn hormoonspiegel niet meer toenam waardoor we na 3 weken stimuleren moesten stoppen. Dit was een grote domper.

Gelukkig mochten we in maart  terug starten. Maar alsof het geluk ons niet gegund was werd ook deze poging na een week onderbroken omdat er door de overstimulatie van januari een cyste van 6 cm was ontstaan. Via een punctie werd deze verwijderd.

We zaten helemaal in de put, we wilden zo graag een kindje maar we kwamen zelfs niet tot een volwaardige poging. We zagen meer en meer onze droom uit elkaar spatten.

Wat weren we blij dat we enkele dagen nadat de cyste was verwijderd al terug mochten hervatten… Het kon allemaal niet snel genoeg gaan.
De drang was zo immens groot.

Eindelijk verliep deze poging vlekkeloos, ondanks de ongerustheid.

Er werden 11 eicellen gevonden, wat een prachtig resultaat. Omdat het zaadstaal zo slecht was besloten ze om ICSI toe te passen. 
Van de 10 geschikte eicellen werden er 3 bevrucht. Eentje werd teruggeplaatst en na 2 ongelooflijk lange weken kregen we het prachtige nieuws “jullie zijn zwanger!”
Ons geluk kende geen woorden, maar weer liep het mis … na 9 weken werd er een einde gemaakt aan ons sprookje. Dit wonder bestond niet meer, er was geen hartje te vinden…
Onze wereld stortte in. Door middel van een curretage hebben we voor goed afscheid moeten nemen van dit o zo gewenste wondertje. Helemaal leeg voelden we ons…

Even wilden we alles op een rijtje zetten, we wilden er even tussenuit, weg van alles en iedereen… 
Enkele maanden later werd precies iedereen rondom ons zwanger, het was net alsof iedereen een dikke buik of een kind aan de hand had. De drang om terug te starten stak dan ook weer de kop op.

In augustus zijn we dan met onze 3e ICSI poging gestart. 
Na 3 weken stimulatie kwam de punctie. Van de 19 eicellen waren er 16 geschikt, hiervan schoten er nog 2 mooi bevruchte embryo’s over op dag 5. 
Het werden weer 2 heel verschrikkelijk spannende weken.
En weer het verlossende telefoontje “Proficiat, jullie zijn zwanger!”. Wat??? Dit kon niet, dit was te mooi om waar te zijn.
We konden het echt maar amper geloven, we waren ook nog heel erg voorzichtig en durfden niet te gelukkig te zijn, we wilden ook zo weinig mogelijk mensen inlichten. Zo een verleden tekent je, we hadden schrik dat we nadien terug slecht nieuws moesten melden…

De dag van de echo was de spannendste dag van heel ons leven. 
Niet te geloven, we zagen een ongelooflijk prachtig kloppend hartje! Langzaam maar zeker durfden we beginnen te genieten, we durfden zelfs al dromen over de toekomst, wel telkens met een “maar” want bij het minste teken stak de ongerustheid weer de kop op! De zwangerschap verliep vlot, en na een zeer moeilijke bevalling werd onze prachtzoon via een keizersnede geboren. 
Hij is net 3 jaar geworden, hij is en blijft een groot wonder! 
Soms als ik naar hem kijk schieten de tranen mij nog in de ogen, soms kan ik gewoon niet geloven dat hij echt van ons is.

Toen hij 2 jaar werd, begon het te kriebelen voor een brusje en zijn we terug met ICSI gestart. Toen de prof ons de vraag stelde of er interesse was om de helft van mijn eicellen te doneren hebben we geen moment geaarzeld. Aangezien mijn aantal eicellen steeds redelijk hoog lag, konden we er gerust wat missen dacht ik toen. 
De punctie leverde 15 eicellen op, waarvan 8 voor ons, 7 werden er afgestaan.
Helaas kregen we enkele dagen later het nieuws dat er geen enkel bevrucht was voor ons. Een schok, maar we konden er ons beter overzetten omdat er toch nog kansen waren, er liep immers al een “bewijsje” rond.

In december zijn we met de volgende poging gestart. 
We besloten wel om niet meer te doneren omdat we blijkbaar zo weinig kans op bevruchting hadden dat we ze zelf broodnodig hadden.
Na de punctie bleken er 16 eicellen te zijn, helaas weer helemaal GEENbevruchting. 
De schok werd alsmaar groter, er waren immers telkens zoveel eicellen en zelfs dan geen bevruchting. Ook het verlangen naar een tweede kindje groeide. Ergens weten we dat we al heel blij mogen zijn met ons wonder, maar toch …

In januari mochten we op gesprek komen bij de professor. Hij vermoedde dat er een stof ontbreekt of te weinig aanwezig is in de zaadcel. Die stof moet er zijn om de bevruchting te stimuleren. Dankzij een techniek kunnen ze die stof nabootsen. Namelijk door calciumionophoren (=geassisteerde eicelactivatie). Dit wil zeggen dat ze mijn eicellen in calcium leggen en zodra er een zaadcel wordt geinjecteerd komt er calcium mee binnen en die zou allerlei processen van bevruchting stimuleren.
De kwaliteit van de eicellen zouden ze niet kunnen controleren maar aangezien er van de 7 gedoneerde eicellen 6 mooie embryo’s zijn onstaan dachten ze dat dit het enige probleem kon zijn bij het falen van de bevruchting in ons geval.

Afgelopen dinsdag hebben we dus weer een punctie gehad, hier waren weer 15 eicellen opgepickt. 
De ene helft gaan ze gewoon injecteren en de andere helft gaan ze in calcium leggen. Vrijdag krijgen we telefoon of er bevruchting is.
Heel erg spannend wachten wij af in de hoop dat we snel een tweede wonder mogen verwelkomen!!