Zoektocht naar een eiceldonor

Moederdag, vaderdag, communies, lentefeesten, geboortes, … allemaal onvergetelijke en leuke gebeurtenissen als je kinderen hebt…  Veel mensen staan er niet bij stil dat kinderen echt een geschenk zijn en dat het niet voor iedereen mogelijk is om op een natuurlijke wijze kinderen te krijgen.

Op mijn (bijna) 36e vond ik mijn lieve man, de man van mijn leven, de tijd daarvoor was ik lang alleen geweest. Na een periode leiding geven in de jeugdbeweging ging ik vaak babysitten bij familie en vrienden. Bijna al mijn vriendinnen en nichtjes hadden ondertussen een (kroostrijk) gezin, maar ik was al dolgelukkig dat mijn man en ik elkaar eindelijk gevonden hadden.

Er volgde een periode van elkaar leren kennen en na een paar maanden werden de weekends waarin mijn man op bezoek kwam (hij woonde 100 km ver), alsmaar langer en langer. Na een jaartje kwam hij definitief bij mij samenwonen. Twee jaar later trouwden we. Jammer genoeg was mijn schoonvader er net niet meer bij, hij stierf net voor ons huwelijk na een drie maand durende strijd tegen kanker. De beginperiode van ons huwelijk was dus op zijn minst woelig te noemen door een intens verdriet. Gelukkig had (schoon)papa het geluk van zijn zoon en schoondochter nog een stukje kunnen delen. Drie maand later stierf ook mijn schoonmama… Ons prille huwelijksgeluk kreeg opnieuw een zware klap te verwerken. In de periode van drie jaar waarin we elkaar kenden, hadden we op een half jaar tijd meegemaakt wat andere koppels gespreid over een veel langere periode samen moeten doorstaan. Tegelijkertijd voelden we wel dat we als koppel erg stevig stonden.

Na ons huwelijk wilden we dolgraag onze kinderwens vervullen. We waren toen allebei net 39 geworden. Na een jaartje “proberen” op de natuurlijke manier schakelden we op aanraden van onze huisarts een fertiliteitscentrum in. Daar werden we allebei volledig onderzocht en gingen we van start met ICSI (Intracytoplasmatische sperma injectie of micro-injectie van zaadcellen). Na 4 pogingen, waarbij we telkens minstens één embryootje konden laten terugplaatsen, maar die toch geen positief resultaat opleverden, besloten we naar een universitair ziekenhuis te gaan. Dat was ook het advies van onze behandelende gynaecoloog. Ondertussen waren we bijna 1 jaar verder, vele teleurstellingen later, maar we richtten al onze hoop op de prof in het nieuwe ziekenhuis.

Na een zekere wachttijd werd gans ons dossier nogmaals heel grondig bekeken en besloten we een nieuwe 5e poging te ondernemen. Deze poging had opnieuw geen zwangerschap tot gevolg, maar nu werd duidelijk dat het probleem bij mijn eigen eicellen zit. Vermoedelijk zijn die al langer niet goed, misschien zelfs van bij de geboorte. Men weet al heel veel over vruchtbaarheid, maar nog steeds niet hoe het komt dat iemands eicellen niet goed zijn. Dit nieuws valt ons heel zwaar, maar we willen niet opgeven, daarom is onze kinderwens te groot. Gelukkig is het materiaal van mijn man wel goed.

Onze enige hoop op een kindje is iemand vinden die eicellen aan ons wil afstaan. Omdat we boven de 40 zijn moeten we zelf een kandidate vinden en kunnen we geen beroep doen op een wachtlijst. En dat is niet zo evident. Een geschikte donor moet liefst bewezen vruchtbaar zijn (al minstens 1 kind hebben) en is tussen de 25 en de 37 jaar oud. We zijn ons erg bewust van de inspanning die we vragen, gezien we zelf al 5 pogingen hebben ondergaan. Toch blijven we hoopvol dat iemand ons een bouwsteentje van geluk wil geven. Door eicelletjes af te staan schenk je ons een bouwsteentje voor nieuw leven…

Bijna al onze vrienden en familie zitten in dezelfde leeftijdscategorie als wij (we worden binnenkort allebei 42). Daarom proberen we langs deze weg om iemand te vinden. Het valt ons heel moeilijk omdat we voor onze intiemste grootste droom volledig afhankelijk zijn van iemand anders. Toch zijn we ook dankbaar dat deze techniek bestaat. Toen onze ouders mama en papa werden, bestond eiceldonatie nog niet.

In België wordt meestal gewerkt met anonieme wisseldonatie. Dat betekent dat iemand voor ons doneert en dat haar materiaal anoniem gewisseld wordt met materiaal van een andere anonieme donor, zodat voor 2 koppels hun droom wordt vervuld via anonieme donatie. Wij hebben voor onszelf na lang overwegen en nadenken ook besloten dat wij voor anonieme wisseldonatie willen kiezen.

In tegenstelling tot andere landen krijgt een eiceldonor in België geen vergoeding, dat is wettelijk bepaald, maar alle onkosten worden door het acceptorkoppel volledig gedragen.

De procedure is niet evident en bestaat uit stimulatie van de eierstokken en een eicelpunctie. In aanloop tot deze procedure wordt eerst een bepaling van de eicelreserve gedaan en een genetisch onderzoek (beiden via bloedafname). Daarna kan gestart worden met de gesprekken met het eiceldonatieteam, een psycholoog, een dokter/deskundige eiceldonatie en een dokter in de genetica. Deze gesprekken nemen 1 dag in beslag. Daarna beslist het team van het ziekenhuis of met de procedure gestart kan worden.

We hopen van harte dat iemand die dit leest zich aanbiedt om ons te helpen. Je zou onze grootste droom mogelijks in vervulling doen gaan.

Je kunt je hiervoor aanmelden op het e-mailadres kreeft1972@yahoo.com. Het zou praktisch zijn als je in de regio West-Vlaanderen / Oost-Vlaanderen woont.