Zwanger van 5 tegelijk…

An bleek na inseminatie zwanger van een 5-ling. Ze koos voor embryoreductie. Een heel zware beslissing die ze met niemand kon delen. Ze zoekt mensen die het ook hebben meegemaakt.

PCOS

Een paar jaar geleden beslisten we om te stoppen met de pil, maar ik bleef wachten op mijn eerste menstruatie. Na 3 maanden was er nog niets te bespeuren en ik besefte toen al dat er iets mis was. Toen ik op controle ging, bevestigde de dokter al vrij snel mijn vermoeden: PCOS , waarschijnlijk veroorzaakt door een ernstige buikoperatie van enkele jaren geleden.

Cyclus op gang krijgen

Eerst probeerde ik met Clomid mijn cyclus terug op gang te trekken, maar dat was zonder resultaat. Ik werd doorverwezen naar een fertiliteitsarts. Deze behandelde me met Menopur, maar die behandelingen leken niet te verlopen zoals verhoopt. Ik was enorm moeilijk te stimuleren, wat het voor de dokter ook niet makkelijk maakte.

Ik reageerde eerst 3 weken niet, en dan plots reageerden er 6 eicelletjes tegelijk, maar allemaal op een ander tempo! In dat jaar werd ik 2 x zwanger, maar het eindigde allebei in een miskraam. Dus op zich werd ik altijd heel snel zwanger, maar het waren die verdomde eierstokken, die het zo moeilijk maakten …

Omdat het zwanger worden op zich geen probleem bleek te zijn en we nog jong genoeg waren, besloten we samen met de dokter, om nog niet met IVF te beginnen. Ook omdat ik elke keer een ferme overstimulatie had en dat zou met IVF niet beter zijn. Tot de laatste stimulatie… Na 4 weken inspuitingen, bleek er eindelijk reactie!

IVF of inseminatie ?

Maar het was weer een moeilijke beslissing: IVF of inseminatie? Ik had 3 mooie follikels en enkele zeer kleine. In samenspraak met de dokter beslisten we toch maar een inseminatie uit te voeren, aangezien de kans op een drieling zeer klein was (1 tot 2 %). De andere, kleinere follikels zouden na de Pregnylspuit wel stoppen met groeien…En “het zou al moeten lukken”, waren onze woorden toen…

“Het zou moeten lukken”

Maar wat onmogelijk leek, bleek toch mogelijk! Na 2 weken (veel vochtophoping en een ferme overstimulatie verder) bleek ik zwanger van een vijfling! Op zich een wonder, want de kans dat er 5 vruchtjes tegelijk bevrucht geraken en allemaal mooi innestelen, is zeer klein. Enfin, wij hadden “dat geluk” toch weer… Het eerste wat er door ons hoofd spookte was: “Wat nu?”. Het kon nog alle kanten uit: ofwel zou de natuur alles laten afsterven, ofwel enkele vruchtjes, ofwel verliep alles verder…

Embryo-wat ? Embryoreductie.

Bij de laatste optie kregen we ook het ganse technische verhaal over een embryoreductie over ons heen. En plots stonden we buiten, met een dubbel gevoel en een heleboel vragen… Eigenlijk was de beslissing om zo een embryoreductie uit te voeren snel genomen. Ik was helemaal niet blij met die 5 vruchtjes in mijn buik en ik was enorm ziek. Ik voelde dat ik zo een zwangerschap niet zou kunnen volhouden. Het vroeg te veel van mijn lichaam. De weken die volgden, waren zeer lange en eenzame weken. Ik mocht niet uit bed en de embryoreductie werd meer en meer een feit, want de 5 vruchtjes ontwikkelden zich allemaal even goed!

Helemaal alleen met 5 embryos in je buik

In die tijd had ik enorm de behoefte om er met iemand over te praten, die ook ooit die keuze gemaakt had. Ik had zoveel vragen: Hoe ging het in zijn werk?, Hoe voelde het?, Wat is de reactie van je lichaam?, Had je ooit spijt?,… Maar hoe hard ik ook op zoek ging naar die personen, ik vond niemand met dezelfde ervaring als ik. Wel heel veel mensen die een drieling, vierling of vijfling hadden gekregen, dus die nooit op zo een reductie zijn ingegaan. Daardoor voelde ik me nog meer schuldig. Besliste ik wel het goede? Ook in mijn omgeving reageerden de mensen verdeeld. Onze beslissing stond vast, maar het dubbel gevoel bleef. Toen brak de tijd aan van de reductie, wat ik één van de zwaarste perioden van mijn leven kan noemen.

Hormonenstorm in je lichaam

Emotioneel viel het allemaal goed mee, maar lichamelijk beleefde ik een harde tijd. Waarschijnlijk door de hormonenschommelingen reageerde ik enorm slecht. Soms had ik het gevoel dat ik zou sterven en ik moet zeggen dat ik normaal wel tegen een stootje kan… De schrik voor een dreigend miskraam was nog steeds niet voorbij. 16 weken heeft die onzekere periode geduurd… Ook in die tijd miste ik iemand om mijn ervaringen te delen. Niemand wist, wat ik voelde…
Nu, weken later, ben ik nog zwanger van een tweeling, die het zeer goed stelt. Wij zijn enorm blij dat we ooit die beslissing namen en schamen er ons niet voor. Het zal wel de donkerste periode uit mijn leven blijven, denk ik. Elke kerstmis zal ik voortaan denken hoe alleen ik me voelde…
Met dit verhaal wil ik graag het onderwerp embryoreductie bespreekbaar maken. Ik vind het absoluut geen schande, als iemand voor deze optie kiest.

Oproep naar lotgenoten van embryoreductie

Een tijdje geleden besloot ik om ons verhaal over embryoreductie neer te pennen. Ik voelde die behoefte enorm, omdat ik ervan overtuigd ben dat er mensen bestaan, die ooit voor dezelfde keuze stonden. Toen wij die beslissing moesten nemen, had ik echt nood om met deze mensen te praten… Maar ik vond ze niet! Blijkbaar heerst er nog een groot taboe rond dit onderwerp.

An

 

Hier een reactie:

Hallo An

Graag had ik even gereageerd op je verhaal…

Na 10 terugplaatsingen bleek ik 7 jaren geleden eindelijk zwanger, zwanger van een drieling!
Ik was dolgelukkig met die drielingzwangerschap, maar die gedachte was jammer genoeg bij mij alleen.
We hadden al een tweeling van 7 jaar (zwanger na KID), mijn echtgenoot wou wel een derde kindje maar 5 kinderen zag hij helemaal niet zitten.

Het enige dat ik hierover kan vertellen is dat ik me, zowel door mijn echtgenoot als door het ziekenhuis, echt onder druk gezet voelde om een embryo te verwijderen. Ze vonden me een onwaardige moeder als ik deze drielingzwangerschap wou behouden.
Ik heb die selectieve reductie laten uitvoeren maar ik kan je vertellen, nu, 7 jaren later is dit nog elke dag een drama voor mij.

Ik kan het mijn echtgenoot niet vergeven dat we niet samen hebben hunnen kiezen om ze alledrie te houden.
Hij wou geen drieling, maar ik heb wel moeten tekenen om er eentje te verwijderen.

Zelf ben ik al verschillende malen in therapie geweest hiervoor, maar niets helpt.
Voor mij is enkel maar een scheiding een oplossing, maar dat ziet mijn echtgenoot dan niet zitten met 4 kinderen.

Ik ben blij voor jou dat je dit zo ziet, maar dit is niet voor iedereen de beste oplossing.

Groetjes Karen