Endometriose… wat het met ons deed

Endometriose is voor ons pas een tweetal jaren geleden een verstaanbaar woord geworden. Daarvoor hadden we er nog nooit van gehoord.

Na een jaar “proberen” en na tal van onderzoeken bij de fertiliteitsarts viel het verdict: endometriose!
Vanaf toen ben ik als een leergierig iemand beginnen op te zoeken wat endometriose precies inhield, wat eraan gedaan kon worden, hoe je het kan krijgen, wat de gevolgen konden zijn,… Ondertussen had ik dus wel een verklaring voor de nogal pijnlijke maandstonden die ik zowat elke maand had, maar meer klachten had ik niet.

Overal las ik dat endometriose pas écht goed kan vastgesteld worden door het laten uitvoeren van een laparascopie. Dat vond ik een beetje raar want mijn dokter had het via een echo kunnen zien, via de hysteroscopie en via dehystero-salpingo-grafie
Hij probeerde me gerust te stellen door te zeggen dat het bij mij niet zoveel kwaad kon omdat het zich alleen maar in mijn linkereileider zou bevinden, het zou bovendien maar een 2-tal cm groot zijn en zou zeker geen problemen geven bij onze ICSI’s. Ondanks de uitleg van de dokter, heeft het toch steeds in m’n achterhoofd gezeten.

Na elke mislukte ICSI vroeg ik me af of die endometriose er toch niet mee te maken kon hebben, maar de dokter bleef volhouden dat het geen kwaad kon. Verdere onderzoeken vond hij niet nodig…

Na onze derde mislukte ICSI-poging vroeg ik aan mijn arts of het kon zijn dat die endometriose is toegenomen op die twee jaar tijd, hij antwoordde mij: “Ja dat kan altijd, maar wat wil je dat ik daaraan doe?” Deze woorden waren een grote klap in ons gezicht. Nadat ik hem beleefd vroeg of er geen mogelijkheid was om er toch wat aan te doen, stelde hij me voor de Suprefact neusspray voor te schrijven want, zo zei hij: “het is medisch niet bewezen, maar het kan zijn dat het gebruik van die neusspray je endometriose een beetje doet verminderen”. Dat was het dan. We kregen een voorschrift in onze handen geduwd en hij zei dat we maar een nieuwe afspraak moesten maken als we klaar zouden zijn voor een volgende behandeling. Dit kon niet meer, we voelden ons niet meer gerust zo en besloten voor een second opinion naar een ander fertiliteitscentrum te gaan.

Eens thuis nam ik de telefoon in de hand en maakte een afspraak bij 2 andere centra.
Uiteindelijk zijn we naar het advies van twee andere dokters gaan luisteren. Met mijn medische verslagen onder de arm vertrokken we, vol goede moed. De ene dokter stelde voor om nog een vierde poging te doen en als die zou mislukken om dan te gaan voor een laparoscopie. En de andere dokter wou er onmiddellijk werk van maken en stelde voor om een NMR-scan te laten doen van de baarmoeder waarop je zelfs de kleinste details kan zien en afhankelijk van die uitslag zou hij opteren om al dan niet een hysteroscopie te doen.
Dit tweede lag ons het beste dus zijn we hiermee verder gegaan. Ik heb dan die NMR laten uitvoeren, een vrij eng onderzoek. Je wordt dan helemaal in zo’n smalle tunnel geschoven waar je neus bijna het plafond van die tunnel raakt en daar blijf je zo’n 20-tal min. in liggen, met rondom je een hels lawaai van dat toestel.

Uit dat onderzoek is dat gebleken dat de endometriose in mijn linkereileider gegroeid was van 2 naar 3cm en bovendien waren er allemaal haardjes van endometriose te zien in de wand van mijn baarmoeder! De dokter stelde dus onmiddellijk voor om een operatieve laparascopie te laten doen. Dat was toch even schrikken. Het was iets waar we ons al twee jaar lang aan hadden verwacht, maar nu, nu hadden we daar eigenlijk helemaal niet meer aan gedacht.

Op 12 februari was het dan zo ver. Ze hebben die cyste uit mijn linker eileider gehaald en mijn baarmoederwand zuiver geschraapt. Tijdens de laparascopie zagen ze ook dat er al een endometriose-cyste vergroeid was met m’n dikke darm, die hebben ze dus ook moeten losmaken.

Ondertussen ben ik al vrij goed hersteld van de operatie. Een beetje last heb ik nog wel, vooral als ik zwaar werk moet doen, maar dat zal ook wel in orde komen.
We voelen ons vooral opgelucht, we zijn blij dat we ons gevoel gevolgd hebben en van centrum zijn veranderd.
Onze moed en onze vechtlust om verder te gaan is alleen maar toegenomen. Voor ons staat de deur naar een wondertje niet meer op een kier, maar wat ons betreft staat ze half open …