Kleine kinderen roepen grote emoties op. Dat is een natuurlijk fenomeen. Die emoties maken immers dat we zorg dragen voor kleine, kwetsbare kinderen.

Alles wat te maken heeft met zwangerschap en geboorte roept zo mogelijk nog sterkere emoties op.

Denk maar aan de reacties die mensen doorgaans hebben als iemand aankondigt dat hij of zij een kindje verwacht.

Ben je bezig met een fertiliteitsbehandeling, dan kunnen die emoties nog versterkt worden door de medicatie en de fase van de behandeling. Vooral het tweede deel van een IVF-cyclus kan psychisch zwaar zijn omdat je dan niet anders kan dan wachten op het resultaat. Veel mensen hebben dan de ervaring dat ze in een emotionele achtbaan zitten. Enerzijds hopen ze dat de behandeling zal slagen, anderzijds willen ze zichzelf behoeden voor een (nieuwe) teleurstelling. Dat maakt dat ze heen en weer geslingerd worden tussen sterke positieve en even sterke negatieve gevoelens.

De veertien dagen tussen het terugplaatsen en de test waren heel, heel erg moeilijk. Je hebt constant iets van: ik voel wat, is dat nou goed of niet? Ik denk dat ik wel tienduizend van zulke gedachten per dag had.

Ook de reacties van het verzorgend personeel kunnen de emoties nog aanwakkeren. Vroedvrouwen en artsen kunnen met de beste bedoelingen heel enthousiast zijn, of net eerder negatief, over de tussentijdse resultaten van de behandeling. Ook dat kan je eigen gevoelens nog meer in de war helpen.

Ik kan de woorden “top” en “fantastisch” niet meer horen. Alles was altijd “top”: mijn hormoonwaarden, de embryo’s…Na verloop van tijd kon ik niet meer blij zijn als de verpleegsters vertelden dat de zwangerschap positief was.

Voor een aantal mensen kan deze grote emotionaliteit verrassend zijn. Ze kunnen het gevoel hebben dat ze zichzelf of hun plots emotionele partner, niet meer herkennen. Net daarom is het belangrijk te beseffen dat deze emotionele wisselvalligheid heel normaal is. Heel waarschijnlijk vind je na een tijdje weer de emotionele stabiliteit terug die je van jezelf gewend bent.

  • Zo kan je omgaan met moeilijke emoties

    • Probeer geregeld de grote onzekerheid over de fertiliteitsbehandelingen los te laten door ook doelbewust dingen in het hier en nu te organiseren: je huis decoreren, een uitje met je partner of vrienden plannen, een moestuintje aanleggen…
    •  Plan voor jezelf een vast moment waarop je tijd neemt voor de antipiekerstrategie.
    •  Kijk ook eens naar de gevoelens die onder jouw gevoel van onmacht liggen. Welke zijn dat? Geef ze ruimte. Laat ook de negatieve gevoelens toe.
    • Wees je ervan bewust dat je gevoelens aanvankelijk overweldigend kunnen zijn en dat dit normaal is.
    •  Geef op een creatieve manier vorm aan je emoties. Zo kan je ze transformeren. Schrijf erover, zing, schilder…
    • Geef jezelf de tijd om jezelf te troosten na een mislukte behandeling. Bouw een pauze in vóór je een nieuwe behandeling plant. Geef zelf het tempo van de behandelingen aan. Je mag rouwen om een mislukte poging.
    • Deel je emoties met anderen. Dat lucht op. Neem verschillende mensen in vertrouwen, niet alleen je partner. Zo ‘verspreid’ je het gewicht van jouw verdriet.
    •  Bedenk dat niet iedere persoon op dezelfde manier een luisterend oor kan bieden. Je partner bijvoorbeeld is zelf in grote mate betrokken partij, wat het moeilijker kan maken om bij hem of haar steun te vinden. Een goede vriend(in) kan een luisterend oor bieden maar je kan na een tijdje het gevoel krijgen dat je dan bij haar in het krijt staat. Lotgenoten begrijpen heel goed wat er in je omgaat en kunnen je daardoor goed steunen. Het kan echter moeilijker worden als een van jullie twee zwanger wordt en de andere (nog) niet. Een neutrale derde, zoals een therapeut, kan een goede keuze zijn als luisterend oor omdat hij/zij geen betrokken partij is en niets terug verwacht. Zie hiervoor de Handvaten om te kiezen met wie je erover praat
  • Moeizame weg met diepgevroren spermacellen

    Ons verhaal begint eigenlijk lichtjes anders dan dat van de meesten hier en ik doe dit vooral omdat ik nood heb alles eens op een rijtje te zetten. Mijn man heeft leukemie overwonnen en is zo goed als steriel verklaard door de chemo en bestralingen. Ik heb hem pas nadien leren kennen en wist van in het begin dat kinderen krijgen niet gemakkelijk zou zijn. Tot nu toe had ik nooit een grote behoefte gehad om kinderen te krijgen maar van hem wist ik meteen dat hij de vader van mijn kind(eren) ging worden.

    Lees meer
  • Zovele jaren later

    Ik ben de moeder van Tina, de eerste IVF baby van de VUB Brussel. Nu ja, baby, mijn dochter is ondertussen al uitgegroeid tot een flinke volwassen vrouw waar ik heel fier op ben. Ik ben heel blij dat mijn echtgenoot en ikzelf destijds, 23 jaar geleden, deze stap gezet hebben.

    Lees meer
  • De emotionele prijs van vruchtbaarheidsbehandelingen

    Op 27 april 2007 verscheen in de weekendkrant van De Standaard het volgende artikel. Lees de verhalen van onze leden Chloe, Sofie, Marieke met commentaarstukjes van De Verdwaalde Ooievaar en Sabine Markovitz (psychologe ZOL, Genk).

    Lees meer

  • Sylvie legt een ei

    Sylvie is 32 en zit intussen bijna 2 jaar in de medische behandelingsmolen. “Haar ei leggen” betekent voor haar erover te praten. Sylvie legde hier haar virtuele ei half 2007, intussen is er een vervolg aan haar verhaal.

    Lees meer

  • Zwanger van 5 tegelijk…

    An bleek na inseminatie zwanger van een 5-ling. Ze koos voor embryoreductie. Een heel zware beslissing die ze met niemand kon delen. Ze zoekt mensen die het ook hebben meegemaakt.

    Lees meer

  • Brief aan dierbaren

    Ik wil mijn gevoelens over mijn ongewenste kinderloosheid met je delen, want ik wil graag dat je mijn strijd begrijpt. Ik weet dat het moeilijk is om te begrijpen wat ongewenste kinderloosheid nu werkelijk betekent, er zijn momenten waarop ik het zelf ook niet begrijp.

    Lees meer
  • Schijnt de zon achter iedere wolk?

    Dat je relatie serieus kan lijden onder de behandelingsdruk merkten Nadine en Bart. Zij doorzwommen al heel wat watertjes en vechten moedig door om hun droom uit te laten komen …

    Lees meer

  • Een woordje van een vrijwilliger: balans 2008

    In 2008 werd ik vrijwilliger bij De Verdwaalde Ooievaar. Na een tijdje rondsurfen op het forum wou ik meer doen dan voor de triljoenste keer mijn hart uitstorten online.

    Lees meer
  • Een verhaal over KID

    Een verhaal over een man die te horen kreeg dat hij absoluut geen kindjes kon krijgen maar toch hoopvol mag uitkijken naar een eerste.

    Lees meer
  • De moeilijke maanden

    Proficiat aan jullie allemaal!

    De laatste maanden van het jaar, ze zijn weer voorbij, gelukkig.

    Uit ervaring weten we dat deze zo zwaar zijn, het begint al in augustus… 

    Lees meer
  • de stap naar eiceldonatie

    We weten dat er nog veel mensen rondlopen met hetzelfde verhaal, maar toch voelt het aan alsof we alleen zijn. Misschien omdat we er niet zoveel over praten, omdat we anderen niet willen lastig vallen met onze moeilijkheden. De meeste mensen hebben tenslotte wel iets dat moeilijk te dragen is en waar ook niets of weinig over gezegd wordt.

    Lees meer

  • kinderen ondanks baarmoederhalskanker

    Leen was pas 26 toen de gynaecoloog haar vertelde dat ze baarmoederhalskanker had en haar baarmoeder moest worden verwijderd. Maar
    L
    een wou nog kinderen. Haar verhaal.

    Lees meer
  • Onze weg naar een gezin

    7 mei 2004. Onze trouwdag. Wat een zonnige dag had moeten worden, wordt de natste dag van de maand mei dat jaar. “Goed voor de vruchtbaarheid”, wordt er gelachen. De regen hindert ons niet, want in ons hart schijnt de zon. We zijn jong, smoorverliefd en dolgelukkig. Samen dromen we van de toekomst. Mét kinderen. Meervoud. We kiezen babynamen en weten al waar de babykamer komt in ons huurappartementje.

     

    Lees meer